~BADGİRL~

KÜÇÜK MACERA

Vegözlerimikapattım.....

Bilirsiniz bazen  tesadüfler hep olmadık zamanlarda gerçekleşir. Tam umudu kesmişken olur. Ve tamda Katy umudunu kaybettiğinde gerçekleşen şey ya bir mucizeydi ya da tesadüf...

Gözlerimi açtığımda her zamanki gibi hastane odasındaydım. Elimde bir sıcaklık vardı. Nefesim kendini zor kontrol ediyordu. Gözümü sağa çevirdim. Rina vardı. Ağlıyordu. Kolay kolay ağlamazdı. "Rina.." dedim kısık çikan sesimle. Ağlaması şiddetlendi. "Katy. Sonunda canım. Sonunda." dedi ağlayarak. "Noldu?" dedim. "Su an bunları düşünemezsin. Dinlen biraz. " dedi ve göz yaşlarını sildi. "Rina ben iyiyim. Anlat." dedim titrek sesimle. O sırada odaya kardeşim ve babam olucak piç girdi. Kardeşim utangaç bir tavırla yanıma geldi. Gülmek istiyordum. Ona tebessüm etmek istiyordum. Ama olmuyordu.

Babam yaklaştı. "Katy. Bu kaçıncı hastanede uyanışın. Ne zamana kadar böyle devam etmesini bekliyorsun? Artık sana katlanamıyorum. Kardeşinle biraz hasret gider. Sonra gideceğiz." dedi. "Nasıl yani?" diye sordum. "Artık bizimle yaşamayacaksın. Benim kızım değilsin." dedi ve odadan çıktı. Rina'ya baktım.

"Her şeyi anlatıcam Katy. Şu an zamanı değil." dedi ve kardeşimle konuşmam için odadan çıktı. "Abla.." dedi bana yaklaşarak. Elimi tuttu. "Özledim seni. Ve özleyeceğim. " dedi. "Bende." dedim tebessüm ederek. Şu an hic bir şey düşünmek istemiyordum.

O da bana tebessüm etti ve sarıldı. Kollarım ona gitmiyordu. Kollarını çekti ve yavaş adımlarla odadan çıktı.

Sonra Rina girdi. Yanımdaki koltuğa oturdu. "Rina. Artık bir şeyleri anlatmaya başla. " dedim. Derin bir iç geçirdi. "Bir şeyler hatırlıyor musun?" diye sordu. Biraz düşündüm.

"Hayır. Hic bir şey hatırlamıyorum." dedim. "Katy... Çok şey oldu... Leon... Leon kayıp." dediğinde nefesimde bir kesilme olmuştu. "Ne nasıl yani?" diye sordum. "Katy... Leon tam 1 aydır kayıp." dedi sessizce.

Bu... Bu imkansızdı. "Rina ben ben ne zamandır burdayım. Ne zamandır uyuyorum neler oluyor?" diye sordum. Endişeliydim. Hiç bir şey anlamıyordum. Rinada bana endişeli gözlerle bakıyordu.  ''Bir ay.'' dedi kısık çıkan sesiyle. Hiçbir şey anlamıyordum. Nasıl olabilirdi.

"Rina beni buradan hemen çıkartmalısın. Ben... Ben Leon'u bulmalıyım." dedim ve ayağa kalkmaya çalıştım. Rina beni eliyle engelledi. "Bu sefer buna izin veremem." dedi.

Gözlerimi devirdim. "Rina bana karışma. Onu bulmalıyım. Hayatımda değer verdiğim tek kişi o." dedim yuksek çıkan sesimle. Rina bos bos bakıyordu.

"Pekala Katy. Son kez. Ama son kez." dedi. Sonra eliyle kaldırdı beni. Her yerim ağrıyordu. Üstümü giyindim. "Sen etrafı gözetle. Kimseye çaktırmadan çıkalım buradan. " dedim.

Rina pis pis sırıtıyordu. Sabit bir yere bakıyordu. Onun baktığı yere baktığımda doktor kıyafetleri olduğunu gördüm. Kılık değiştirecektim.

Hızla kıyafetleri giydim. Saçlarımı topladım. Odadan çıktık. Kalbim çok hızlı atıyordu. Merdivenlerden hızlı hızlı inerken bir hemşire beni durdurdu. "Doktor Hanım bir hastamıza acilen nakil yapılması gerekiyor." dedi. "Ne nakli?" diye sordum. "Yüz." dedi. Kusmamak için kendimi tutmuştum.

"Tamam az sonra gelicem." dedim. Hemşire hayır anlamında kas salladı ve kolumdan çekiştirdi. Ameliyat odasına kadar soktu. Benle beraber bir kaç doktor ve hemşire vardı. Hastanın yanına yaklaştım. Rina dışarda bekliyordu.

Hastanın yüzünün etrafını kesiyorlardı. Midem bulanmaya başlamıştı. Ve açtım. Daha fazla dayanamazdım. Doktor önlüğünü çıkarttım. "Ben doktor değilim." dedim ve koşarak odadan çıktım. Rina da pesimden koşuyordu.

Hızla hastaneden çıktık. Nefes nefeseydik. Etrafa bakındık. Bir otogarın içine girdik. Pesimizdelerdi ve kaçıcak bir yerimiz yoktu.

Güvenlik görevlileri bizi görmüştü. Yapabileceğimiz iki seçenek vardı. Ya araba çalacaktık. Ya da birimiz onları oyalayacaktık. "Sen git. Onlar bende." dedi Rina. Normalde kabul etmezdim ama yapacak bir şey yoktu. Koşarak uzaklaştım. Arkama bile bakmamıştım. Önümde uzun bir duvar duruyordu.

Oldukça düz bir duvardı. Arkama baktığımda güvenlik görevlilerinin bana doğru koştuğunu gördüm. Nasıl oldu bilmiyorum ama anın verdiği cesaretle duvara çıkmıştım ve diğer tarafa atlamıştım.

Başım dönüyordu. Gözlerim bulanıklaştı. Siyah bir kapşonlu görmüştüm. Bana bakıyordu. Uzaktaydı. Ve ben gözlerimdeki bulanıklık yüzünden onu göremiyordum....

Beni kaldırmaya çalışıyordu. Etrafa da bakınıyordu. Yüzünü net görebilmeyi isterdim. Ama olmuyordu. "Katy..." dedi. Sesi çok... Çok tanıdıktı. "Üzgünüm. Seni çok özledim." dedi.

Yabancı... Evet evet. Yabancı. Tanıdığıma emindim. Gözlerim bir saniyeliğine netleşti. "Leon.." dedim. Bu Leondu.  Hemen kalkmaya çalıştım. Kalkıp Leona sarılmalıydım.

Bi an eli elime deydi. Sıkıca tuttum. Ve kalktım. Yüzümü yüzüne yaklaştırdım. Ve dudaklarını izledim. Kolumdan tuttu ve düşmemi engelledi. Değişmiş gibiydi. Yeni çıkmaya başlamış kirli sakallar....

Gözlerine baktım. Elimle yanağını sevdim. O benim hareketlerimi inceliyordu. Yavaşca daha çok yaklaştım.

Dudaklarımla dudaklarına dokundum. Usulca... Bi an titredi. "Seni çok özledim." dedim. "Bende.." dedi kısık bir sesle. "Korkuyorsun." dedim. "Katy.. Seni çok özledim. Ama birlikte olamayız. Ben artık çok değiştim." dedi.

Anlamıyordum. "Nasıl yani?" dedim.  "Anla işte. Kaçak gibiyim. Hatta oyleyim. Polisler beni senle görmemeli." dedi. Cidden böyle olamazdı. "Korktuğun şey polis değil. Başka bir şey var. " dedim. Derin bir iç çekti. "Burada konusamayız." dedi ve bir yere götürdü. Kulübe gibi bir yerdi. "Burası neresi?" dedim. "Kaldığım yer." dedi. İnceledim. Küçük ve sirindi.

"Leon.. Babama dava acarız. Sonra başka bir şehirde başka bir hayat yaşarız." dedim. Kafasını sağa sola salladı. "Anlamıyorsun. Bilmediğin şeyler var." dedi. Meraklıydım.

"Son 1 aydır gerçekten çok değiştim. Bunu sana anlatmam imkansız. Ben kötü işler yaptım Katy." dedi. Ne olduğunu anlayamıyordum. Kötü işler? Kötü ne olabilirdi?

"Sigara mı? Alkol mü? Ne? Leon ne? Bana anlat." dedim endişeyle. "Bu daha farklı bir şey Katy. Anlatamam olmaz."

Sinirleniyordum. Ne olmuştu? Ne yapmış olabilirdi ki? Aklıma çok kötü şeyler geliyordu.

Barlarda playboyluk mu yapıyordu? Silahlı işlere mi girmişti yoksa? Ya çocuk kaçakçılığıysa?

Aklıma çok fazla şey geliyordu. Korkuyordum. Ondan uzaklaştım. Ve bana yaklaştı. "Katy..." dedi. Bana fazla yakın duruyordu.

Duvarla arasına sıkıştım. "Leon uzak dur benden." dedim yuksek bir sesle. Dinlemedi. Daha çok yaklaştı. Öpecek gibiydi. Ama son anda vazgeçti. "Sana Sabastianın yaptığı gibi zorla sahip olamam. Sana zorla sahip olmaktansa. Hiç olmam Katy." dedi.

"Senden iğrenmeye başlıyorum." dedim. "İğrenmelisin Katy. Çünkü sana zarar vericem." dedi. O sırada kulübenin çevresinden polis siren sesleri gelmeye başladı.

"Etrafınız polislerle çevrili. Derhal ellerinizi başınızın üstüne koyun ve dışarı çıkın."

Bu ses dışardan gelmişti. Leon işaret parmağını dudağıma koydu ve 'shh' dedi. "Küçük maceramız başlıyor Katy. Şu andan itibaren istesende istemesende benlesin meleğim."