Broken

05

*Samira's POV*

-de volgende dag-

Vermoeid sta ik op. Het is eindelijk zaterdag! Maar ik heb wel een wedstrijd. Ik pak mijn volleybal broek en shirt, en natuurlijk mijn hoodie van onze vereniging. Ik trek ze aan en doe een trainingsbroek erover heen aan. Ik prop nog andere benodigdheden in mijn sporttas. Ik doe snel een knot in en loop naar beneden richting de keuken. Ik pak een appel en loop etend naar de living. Ik plof op de bank neer en zet de televisie aan. De klok geeft 10:30 uur aan. Nog een kwartier en ik moet in de sporthal zijn. Ik doe snel de televisie uit, mijn jas en schoenen aan, en pak mijn fiets.

Ik zie Luuk al zitten bij de tribune. Als hij me ziet glimlacht hij. "Wacht even, ik moet even naar Luuk." Zeg ik snel tegen Sana, mijn beste vriendin sinds de kleuterklas. "Oké, is goed. Niet te lang hé?" Plaagt ze me. Ik kijk haar met een dodelijke blik aan. Ik loop richting Luuk. Ik geef hem een knuffel als begroeting. "Hey." Hij glimlacht naar me. "Hey, hoelaat speel je?" Ik trek me terug uit de knuffel. "Uhm, kwart over 11, en jij?" Ik trek ondertussen mijn schoenen en jas uit. Hij is al helemaal aangekleed en klaar. "Half 12." Ik kijk hem verbaasd aan. "Hoezo ben je hier dan al zo vroeg?" Ik doe mijn trainingsbroek uit, zodat ik alleen in mijn hoodie en volleybalbroekje blijf. "Ik keek naar een wedstrijd van mijn zus Lichelle." Zijn zus was mijn trainster voor 3 jaar lang, dus ik ken haar inmiddels wel. "Ah, oke." Awkward stilte."Dus.. Na je wedstrijd, gaan we praten?" Vraag ik hem. "Uhm, ja toch?" Ik knik als bevestiging. Ik ga verder waarmee ik bezig was. Ik trek mijn volleybalschoenen en mijn kniebeschermers. "Uhm. Ik moet weer terug naar mijn team. Doei!" Ik geef hem snel een kus op zijn wang. Ik loop snel weg. Als ik naar het veld loop zie ik niemand behalve de tegenstanders. Achja het zal wel.

Ik loop van het veld af. 4-0 gewonnen. Dus we staan nu derde in de competitie. We lopen met het hele team naar het veld waar Luuk speelt. Ik zie zijn bruine haren gelijk. Hij staat in de wissel. "Hé Sam! Waarom ben je zo stil?" Ik draai me om naar Sana. "Wat? Nee, ik was gewoon in gedachten." Ze fronst haar wenkbrauwen. "Het zal wel. Je zat gewoon aan Luuk te denken." Ik bloos lichtjes. "Nee hoor." Ze lacht. "Ja ja, het zal wel. Zeg ga je nog mee iets drinken in de kantine?" Ik pak mijn mobiel uit mijn tas. "Uhm, ja. Een momentje." Op dat moment, ook echt uitgerekend, gaat mijn mobiel. Ik druk op het groene hoorntje. "Hallo?" Ik hoor diegene hoesten. "Hey met Luuk." Ik begin te lachen. Echt een sukkel..
"Waarom bel je me, terwijl we niet eens 20 meter afstand van elkaar hebben?" Ik draai me om, en zie dat hij me aanstaart. "Want ik ga nu zogenaamd even naar de wc, dus ga alvast naar buiten." Op dat moment verbreekt hij de verbinding. Ik stop snel mijn mobiel weg, en loop naar buiten. Onderweg kom ik Britt tegen. Mijn teamgenoot. "Hé sukkel, ga je niet met ons meedrinken?." Ik loop langs haar heen. "Ik kom zo!" Roep ik nog.

Buiten aangekomen begin ik te trillen. Het is zó koud. Ik schrik wanneer ik 2 handen om me heen geslagen voel. "Ik ben het maar baby." Klinkt er hees in mijn oor. Ik draai me om en kijk recht in de blauwe kijkers van Luuk. Hij staat hier gewoon in zijn wedstrijd-kleren, en het is 1 graden Celsius waarschijnlijk. "Je bent echt gek." Hij lacht. "Waarom dan?" We lopen het trappetje af die daar is en je komt terecht bij een meertje. Het is helder, met eendjes erin die zwemmen. "Nou je loopt hier in een korte wedstrijdbroek en een shirt, dus dat is best wel bizar met deze kou." Hij lacht en we lopen wat verder via het paadje en kletsen over wat dingen. Op een gegeven moment stopt hij ons. Het is een heel mooi uitzicht. Het is niet bewolkt ofzo, maar een mooie kleur lucht. Alsof de zon net opkomt. Hij gaat voor me staan en gaat op één knie zitten. Alsof hij me ten huwelijk gaat vragen. Ik mezelf grinnik ik even. "Lieve lieve Samira. Ik ken je al een paar jaren en dat zijn de beste jaren in mijn hele leven. We waren beste vrienden. Maar het groeide tot meer. Ik ben voor je gevallen Samira. Hard. Ik hou zoveel van je. Do you want to be my girlfriend?" Ik glimlach breed. "Maar je houd toch niet van geheime relaties?" Hij kijkt me doordringend aan. "Nee, maar voor deze relatie wil ik vechten." Ik begin ineens heel hard te lachen. Oh shit nee. Ik heb de slappe lach. Op dit moment komt het best wel verkeerd uit. Ugh. Hij kijkt me heel verbaasd aan. De tranen rollen over mijn wangen. Ineens dit. Na 5 minuten heel hard hebben gelachen, lig ik letterlijk op de grond, proberend mezelf te kalmeren. "Dus wat is je antwoord?" Ik kijk hem aan. "Ja, Luuk. Ik wil." Zeg ik met een pedo-stem.
----
eindelijk weer upgedate, ik moet me wel haasten want ik heb een wedstrijd. dussss de groeten 💋