story no#1: UNTIL THE RAINDROPS KISSES MY SKIN

11 2 0
                                    


The sky gets dark and a loud thunder roar, a genuine smile draw on my lips when the rain finally fell on my skin. I'm like a kid who's dancing and playing under the rain and I can't deny the happiness that I feel. I turn into a pluviophile since the day when Geoffrey died.

___

"Geof? Are you alright?" I asked him while smiling even though my heart was aching because of his condition.

"I'm alright Larra, I'm always fine if I'm with you." he said then he hold my hand.

He's still smiling kahit ramdam kong nahihirapan na siya, alam niyang ayaw kong malungkot siya that's why he always give me his sweet and genuine smile. Kahit na sobrang payat at putla na niya, di parin mawawala ang kagwapuhan niya, he have a rare illness called Severe Combined Immunodeficiency that's why his immune system can't fight a bacteria, disease nor infection and his antibodies are deffective and not functioning.

Alam kong ito na ang huling oras na makakasama ko siya and I can't help but to cry. He saw my tears escape from my eyes that's why he hold my hand tightly and kiss it.

"Don't cry Larra, you're strong right?" he said.

After he say that, a loud thunder roar on the outside of this huge hospital. A sweet and joyful smile draw on his lips.

"Larra? Can we dance under the rain?" after he say that his tears finally fell on his eyes then he gave me his sweetest and most heartmelting smile, that smile can't erase on my mind and it also marks on my heart, that smile is the most beautiful thing that i saw on my entire life.

"But Geoffrey? Hindi pwede! Magkakasakit ka! Maaaring magka- pneumonia ka!" I said hysterically

"Larr, matagal na akong may sakit, you know that I really love rain, at gusto ko na bago man ako mawala, ay maisayaw kita habang bumubuhos ang ulan." I just shake my head while crying, Hindi ko kaya ito, ayokong mawala siya, hindi ko kaya.

"Larr? Alam mo na masaya ako kapag nagpapakabasa sa ulan, ayaw mo ba akong makitang masaya?" he asked me again.

Wala akong nagawa kundi tuparin ang hinihiling niya, masakit man para sakin ngunit pagbibigyan ko na lamang ang gusto niya.

Gamit ang wheel chair ay inilabas ko siya, napaka dilim ng langit at mukang napaka bigat ng nagbabadyang ulan, 'sing bigat ito ng kalungkutang nararamdaman ko ngayon.

After a seconds the rain finally fell on us, kitang- kita ko sa mga mata niya ang saya, ang sayang di ko na makikita pa. Pinilit niyang tumayo at agad ko namang itong inalalayan.

"Larr? Can we dance?" tumango na lamang ako saka sumabay sa galaw niya, kasabay ng patak ng ulan ay ang pagpatak ng mga luha ko habang siya naman ay nakangiti sakin at ako'y isinasayaw. Ramdam na ramdam ko ang sayang nadarama niya, ang saya na hindi ko na pala muling makikita.

"Larr, let the raindrops kiss you, mawala man ako sa mundo, ipaparamdam naman ng ulan na lagi akong nandito para sayo,"

"L-larr? I love you.." matapos niyang sabihin ang mga katagang 'yon ay nawalan na siya ng balanse at tuluyan na ngang pumikit ang kanyang mga mata, para akong dinudurog nung mga oras na iyon, sobrang sakit, napakasakit. I didn't expect that, that was last the last word that he will give on me.

____

Kaya't tuwing may ulan hindi ko pinalalampas ang pagkakataon na mabasa nito, dahil ramdam ko sa bawat patak ng ulan ang presensya ng mahal ko, pakiramdam ko ay kasama ko siya kapag bumabalot na ito sa katawan ko. When he's gone I didn't see him anymore but until the raindrop kiss my skin, I feel his love and presence.

End.....

Mixtapes of silent cries Where stories live. Discover now