Mixtapes of silent cries

story no#3 THAT FARTHEST STAR IS MY HOME

THAT FARTHEST STAR IS MY HOME

Dahan- dahang humahalik ang malamig na hangin sa aming mga balat at tila musika naman ang mga kuliglig na siyang nagpapaingay sa tahimik naming paligid. Nakangiti niyang pinagmamasdan ang mga tala sa kalangitan, di niya siguro batid na mas maganda pa ang kanyang mga mata kaysa sa mga talang iyan.

"They say, if you wish on the farthest star, your wish has a big possibility that it will be granted." pagbasag ko sa katahimikang namamayani sa aming dalawa.

She smiled and she stare at my face,"Then if you wish on that farthest star? What is your wish?"

"Ang makasama ka habang buhay, ang maging asawa ka, at magkaroon ng limang anak sayo." sagot ko sa kanyang tanong habang nakangiti.

"kahit hindi mo na iyon hilingin, posible naman yon mangyari eh." di ko mapigilang makaramdam ng lungkot nang sabihin niya iyon.

"Hmm? What's the matter?" tanong niya nang makita niya ang ekspresyon ko.

"Rita? I have something to tell you?"

"What it is Rob?"

"That farthest is my home,"

She just chuckled,"Rob are you insane?"

"Im the son of the king of that star- of that planet rather." nakita ko ang pagkunot ng noo niya nang sabihin ko iyon.

"There's a lot of war on that planet, there's a lot of greedy creatures that starving and thirst on power, that's why my father took me to this planet for the sake of my life."

"And now that I reach my mature age, handa na akong maglingkod sa planeta kung saan ako nagmula."

"Rob? Naaantok ka lang, tara pasok na tayo sa loob, matulog na tayo, Kung ano- ano na ang pinagsasabi mo eh." matapos niyang sabihin yon ay biglang nagliwanag ang pinakamalayong bituin na kanina lang ay tinuturo namin.

"Heto na." bulong ko sa hangin.

Maya-maya pa ay biglang may bilog na bagay ang mabilis na bumababa patungo samin.

"Rob? A-Anong anong ibig sabihin nito?" kitang- Kita ko sa kanyang mukha ang takot at pagkaputla.

"Rita? Isang taon lang, babalik rin ako, pangako." labag man sa aking kalooban ngunit iniwan ko siyang nalulungkot at lumuluha, ngunit nakikita ko sa kanyang mga mata ang tiwala sa aking pangako.

_____

Maraming labanan ang aking hinarap, at sa tulong ng aking mga kapanalig ay napagtagumpayan ko ang mga digmaang iyon, at di rin tagal ay ako narin ang humalili bilang hari kapalit ng aking nasawing ama, at hindi narin ako makapaghintay na bumalik kay Rita, dadalhin ko siya dito at siya ang aking magiging reyna.

Natapos na nga ang higit isang taon at bumalik na ulit ako sa planetang earth upang balikan ang mahal ko.

"Rita!" wika ko saka niyapos siya ng yakap, di ko maipaliwanag ang sayang nararamdaman ko ngayon, mas lalong gumanda siya, at sabik na sabik na akong isama siya sa aking mundo.

Sa di ko inaasahan ay bigla siyang pumiglas at tumingin ng matalim sa akin,"Marahil ikaw na nga ang tinutukoy ni Lola sakin, Lola Rita!!"

Di ko man maintindihan ang mga nangyayari ngunit nadurog ang puso ko nang bigla lumabas ang isang matanda.

"Rob? Ikaw nga mahal ko! Kay tagal kitang hinintay." nauunawaan ko na, ngunit hindi ito maaari.

"Rob? Nangako ka na isang taon ka lang mawawala, pero Rob halos pitongpung taon kitang hinintay." lumuluha niyang wika sa akin, kulay abo na ang kanyang mga buhok at kulubot na ang kanyang mga balat.

"Ngunit isang taon lang naman ang pamamalagi ko roon, Rita? Gusto kitang isama sa mundo ko...."

"Get it, so you didn't Know the law of physics called Time Dilation?" pagputol samin ng babaeng hawig na hawig niya.

"If you leave Earth, at the spaceship in the speed of light and you spend almost 1 year outside the earth, para sayo ay isang taon lamang ang itinagal mo, but the truth is you almost spend 70 years when you left on Earth." pagpapatuloy niya.

"Nga pala Rob, siya pala ang aking apo, siya si Norita, kahawig na kahawig ko siya, siya nalang ang mahalin mo at siya nalang ang dalhin mo sa iyong mundo dahil matanda na ako hindi na kayang alagaan." nakangiti man niyang ibinigkas ang mga salitang iyon ngunit bakas parin sa kanyang tinig ang kalungkutan.

End.....