Ulica Dalmatyńczyków 101

Czy to był sen?

Dolly zerwała się z posłania. Był już ranek. Wszyscy jeszcze spali, ponieważ byli wielką rodziną, to musieli spać w wiele psów w jednym pokoju. Ona spała z Da Vinci, Dizzy, DeeDee, Dallas, Destiny i Déjà vu.

Wstała tak, żeby nikogo nie obudzić. Poszła do kuchni, żeby zjeść jakieś śniadanie. Kiedy weszła do kuchni, Dylan tam był, i przygotowywał śniadanie dla reszty rodziny.

Dolly: Cześć Dylan.

Dylan: Hej, jak się spało?

Dolly: Dobrze, tylko miałam dziwny sen.

Przez kilka chwil panowała cisza.

Dylan: Chcesz się podzielić, co w nim było?

Dolly: Nie sądziłam, że będziesz chciał słuchać o snach.

Dylan: No mów, bo jestem ciekawy.

Dolly: No dobrze. W nim chciałeś, żebym zajęła się wyprowadzeniem dzieciaków...

Dolly opowiada Dylanowi swój sen.

Dolly: Całe szczęście, że to tylko sen i jednak żyję.

Dylan: Tak, ale ciekawa rzecz, bo faktycznie chciałbym, żebyś się zajęła wyprowadzeniem.

Dolly przyspieszając tempo mówienia: Co? Po tym jak usłyszałeś, co się stało? Co jeśli to...

Dylan zamyka pyszczek Dolly swoją łapą.

Dylan: Dolly. To był tylko sen. To nie tak, że to się naprawdę stanie. Poza tym, jak wczoraj byliśmy w Parku, to nie widziałem żadnych robót drogowych.

Dylan zabrał łapę.

Dolly: Ta. Pewnie masz rację. W końcu to sen, a nie rzeczywistość nie?

Dylan: Dokładnie.

Dolly: Ehh, dobra. A można wiedzieć, co to za rzecz, którą musisz załatwić?

Dylan z uśmiechem na pyszczku: Ta-jem-ni-ca.

Dylan skończył przygotowywać śniadanie, i na pełny regulator krzyknął "Śniadanie!".
W następnej chwili widać było białą lawinę w czarne kropki wlewającą się do kuchni.

W drodze do Parku.

Fergus: Czyż to nie Dolly? Co tam słychać?

Dolly: Tia, cześć. Dzisiaj ja wyprowadzam szczeniaki, bo Dylan musi coś zrobić. Wiesz może, o co chodzi?

Fergus: Obawiam się, że nie.

Dolly: Szkoda. Plus miałam dzisiaj okropny koszmar, w którym...

Dochodzą do Parku, gdzie są roboty drogowe.

Dolly: Co to jest?!

Fergus: Roboty drogowe?

Dolly: Nic nie rozumiesz! Jest wszystko jak w tym śnie!

Fergus: Co się w nim stało?

Dolly opowiada sen.

Fergus: To tylko sen Dolly.

Dolly: *wydech*. Ta, masz rację. Dylan też tak mówił.

Fergus: To jestem w czymś podobny do Dylana? To mamy dwie opcje, albo to jest prawda, albo zamieniam się w sztywniaka.

Fergus daje popisowy taniec wygibańcowy.

Fergus: Nie, jeszcze nie zesztywniałem. Więc to musi być prawda.

Dolly: Taaa, ale i tak będę pilnowała tych robót.

Dolly jeździła na deskorolce, pilnując rodzeństwa, zwracając szczególną uwagę na tych przy robotach drogowych, kiedy zauważyła przy nich Dorothy. Miała już wchodzić pod płytę.