Duvarın Ardında

2.Bölüm: karanlık

Gözlerimi açtığımda başım feci şekilde ağrıyordu. Yatakta oturdum. Oda loştu. Nerde olduğumu kolumdaki serumdan anladım,hastanedeydim .
Duvardaki saate baktığımda saat 20.45'ti . Gözümden akan gözyaşlarım durduramıyordum, kabus değildi gerçekti. Gözyaşlarım hıçkırığa dönmüştü. Karanlıktı, sessizdi, durmuştu, hiçbir şey hissetmiyordum. İnanmak istemiyordum. kapıya doğru dönüp "Anne ....baba" dedim cevap yok, "Canım acıyor.. " cevap yok. Elimdeki serumu çıkardım kapıyı doğru koşarken başımın dönmesiyle kendimi soğuk zeminde buldum. Acı içinde yerde kıvranırken bağıra bağıra annemi babamı çağırıyorum, gelmiyorlardı. Kapı açıldı içeriye bir doktor ile hemşire girdi beni yerden kaldırıp yatağa yatırdı. Onların kolları arasında çırpınıyordum doktor bana bakıp "Sakin ol " dedi. Ona yalvaran gözlerle bakarak "Annem ve babam nerde?" "Önce sakin kal " dedi doktor. Yavaşça kendimi bıraktım. Hemşire serumu takarken doktor elim tutu hemşireye birşeyler söyledi hemşire odadan çıkarken doktora bakıp "Annem... babam nerde?" Dedim. Başını öne eğdi sonra bana bakıp "Hastaneye geldiğinde başından aldığın darbeyle yedi saat boyunca kalmıştın, başından cidi bir darbe almamıştın bizde seni biraz uyutuk" dedi. Doktora bakıp "Ben size annem ve babam nerde dedim?" Derin bir nefes alıp devam etim "Eğer onlar..."devam edemedim ,devam etmek istemiyordum. İçeriye bir erkek bir kadın polis girdi. Doktor tutuğu elimi bırakıp ayağa kalktı önce polislere sonra doktora baktım. Kadın polis yanıma oturup bana acırcasına bakıp "Gece Aydın" "Evet" dedim. Biraz durup devam eti "Anne adı Aylin Aydın, baba adı Sedat Aydın ." gözyaşlarım arasında "Evet." Dedim duyacaklarımdan korkarak. Derin bir nefes alıp devam eti "komşularınızdan biri ihbar etmiş...geldiğimizde kapı aralıklıydı içeriye girdiğimizde kanlar içinde yerde yatıyordun, başka kimse yoktu." "NE" bir an kalbim durdu. Doktora bakıp "Nefes alamıyorum." dedim koşarak yanıma gelen doktor elimi sıkıca tutup sakin kalmamı söyledi. Kadın polis yanımdan kalkıp "Daha sonra devam edelim." Deyince aniden "Hayır." dedim "Devam edin." Dedim bitik bir sesle. Doktor izin verince devam eti "Seni hastaneye getirdiler. Binanın kamera kayıtlarına baktık binaya yabancı kimse girmemiş. Sadece elinde valizlerle binadan çıkan annen ve baban vardı." dedi. dünya başıma yıkılmıştı sanki, vurdukça vuruyordu hayat, hala bir kabus sanıyordum çünkü bu gerçek olamazdı onlar beni terketmiş olamazdı bide bu halde asla. Önce doktora sonra polislere bakıp "Hayır yalan söylüyorsunuz... onlar beni asla terk etmez asla." Hıçkırıklarım gittikçe büyüyordu. Derin bir nefes alıp polislere dönerek "Bu imkansız ben...aşağıya indiğimde ikiside." Elimi kalbime götürüp devam etim "İkiside...yerde kanlar içinde yatmıştı" dedim. Polisler birbirine baktı erkek polis bana bakarak "Evde başka kan izi yoktu, başka parmak izinede raslamadık dedi. Doktor iyi olmadığımı anlayınca polislere bakarak "Daha sonra devam edelim şu anada iyi değil" Evet iyi değilim. Polisler odadan çıktı. Hemşire seruma bir şey koyup çıktı doktorda çıkınca tek başıma kaldım. Benim hayatımda bu oda gibi karanlıktı, yıldızlar bil aydınlatamıyordu bu karanlık odayı ilacın etkisiyle hareket bile edemiyordum. Gözyaşlarım bir bir akarken doğum günümde annemin ve babamın bana aldıkları hayata ağıcı bilekliğime baktım
Lütfen beni terketmiş olmayın, bunların hepsi bir kabus olsun. Uyandığımda yine beraber olalım, beraber yıldızlara bakıp uyuyalım bu soğuk odada beni yanlız bırakmayın ...Gel baba...bu sefer kalkamıyorum, gelde çıkar beni bu karanlıktan. Gel anne...canım çok acıyor gel de iyileştir beni. Ben sisiz nefes alamam gelin nefesim olun. Gelinde çıkarın beni burdan