Sewol Ferry On Board (COMPLETED)

The Signs

April 14, 2014

I immediately answer Seyah's call Monday morning. We don't have classes today to rest and to prepare all of ths stuffs we will be needing for our school trip.

"Hello?" I asked using my bedroom voice. Not that I want to answer her with that voice.

"Hello, Goood Moorning Airah. Katagal sumagot kanina pa ako nag-aantay dito sa sports center. May balak ka pa bang siputin ako?"

Napatingin ako sa orasan at napagtantong tanghali na pala at may usapan kami ni Seyah na magkita ngayon sa Swimming Area ng Sports Center. "Oh shit! Hindi ako nakapag-alarm. Sige mamaya na ako tatawag. Maghahanda lang ako"

"Okay, sige kit--" agad ko nang pinutol ang linya at dumiretso sa baba upang kumain ng almusal. Nadatnan ko doon si Papa at si Mama na nag-aaway.

"Eh sa hindi mo kasi ako naiintindihan! Palagi na lang ako ang nag-aasikaso sa mga bata! Wala ka nang naitulong!" Pinagpapalo ni Mama si Papa sa braso.

This scenario is very unusual that's why it shocked me for a bit, Then a second I found myself laughing. "Himala, nang-aaway yata si Mama ngayon. Lagot ka Pa, ano bang ginawa mo?" tanong ko habang nagsasandok ng makakain.

"Eh paalis na ako, tapos bigla na lang syang nag-alburuto. Sabi nya, bakit daw palagi na lang akong umaalis at iniiwan sya dito, kesyo di ko na daw sya mahal" natigil si Papa nang batukan siya ni Mama.

"Wala akong sinabing ganyang Honey! Gumagawa ka ng kwento" muli akong nagulat nang umiyak si Mama sa harapan ko. Seryoso ba siya? Grabe naman ang pagka-miss nya kay Papa, eh nandito naman si Papa nang weekends.

Tinahan ni Papa si Mama kaya tumuloy na ako sa pagkain ng almusal. Hindi na muna ako maliligo dahil magsswimming din naman kami.

Muli kong tiningnan sina Mama at Papa na ngayon ay mukhang okay na. Hindi na muna pumasok si Papa dahil late na rin naman na siya sa trabaho. Mukhang bipolar si Mama dahil ngayon ay nakatawa na siya habang pinapanood ang kapatid kong sumasayaw sa Kpop.

Alas-dies pasado nang dumating ako sa sports center. Nandoon na nga si Seyah, may kausap na babae at lalake na kapwa niya swimmer.

Swimmer athlete ang kaibigan ko sa school at ilang beses nang nakapag-uwi ng medalya. Kaya nya ako hinihikayat na magswimming din.

"Hello, Ms. Earlybird! How's your morning. Himbing ng tulog natin ahh?" she said jokingly but with a mocking face. If she's not my friend, I will punch her. I feel irritated with the face she gave me.

Nagsimula na kami sa mga simpleng stroke. She taught me the breast stroke and the butterfly stroke, it's the easiest daw. I doubt it, kasi palagi akong lumulubog. Good thing nasa 5 ft. lang kaming pool kung hindi ay lunod ako wala pang isang oras.

If you're wondering why I'm wasting my time here instead of resting at home. Seyah insisted that this training will be an essential for our travel since we will travel by water. Just a survival tip. I laughed at that at first, but it just made sense. So why not try.

"Wala kang improvement Airah. Mangungulubot na nga lang ang kamay ko eh hindi ka pa nakakaisang metro lulubog na agad" I just laughed. It's her idea afterall, kaya sya ang mastress dyan.

Our training turned out as our gala day. Naglibot-libot na muna kami sa lugar namin. Pagod na pagod ang katawan ko pero ayaw ko pang umuwi. Nararamdaman ko na naman ang kaba ko. My heart will race everytime I would think of our field trip.

I would love to think that it is because I am excited, but I know the difference of this feeling from my excited feeling. I know that something is bothering me.

We just ate at a restaurant nearby our school. I just missed going here. I have this nostalgic feeling as I roam around our campus. The peace exist here at school.

I got emotional when I entered our room. I know I'm getting weirder day by day, but seeing my chair and everything here felt like my heart is tearing slowly but painfully.

Hinaplos ko ang mga desk at upuan na para bang ngayon lang ako nakakita ng mga ganito. Na para bang dekada na ang nagdaan simula nang napadpad ako dito.

Then I saw a letter on the top of my chair. It's written in a crumpled paper and it says 'don't leave' I smirked. Siguro ay sulat iyon para sa kaklase naming nagtransfer na sa Seoul. Last week lang iyon, at base sa sulat mukhang last week pa nga iyon.

After kong magdrama sa loob ng classroom ay umuwi na kami ni Seyah. Nasa parehong street lang naman kami kaya kahit gabihin ay wala akong pangamba para sa kanya.

Parang babaliktad ang sikmura ko nang narating ko na ang pintuan ng bahay namin. Ang wirdo mo Airah, hindi na nakakatuwa.

Pagka- bukas ko ng pinto, nakita ko ang lamesa punk ng pagkain. Parang may party pero puro healthy ang handa.

"Ano pong meron?" sinalubong ako nang yakap ni Mama na mas lalong nagpakaba sa akin. But I shouldn't right? May handaan pa nga ehh. This should be a good news.

"We're having a new..." I anticipated her news but she said it slowly. "What mom?" Impatient of her trip.

"....family member" from that my world had flowers and the paradise I've been wanting to see appeared. I'm having a baby sibling! My mom is pregnant!

"Wow! I hope it's a boy! OMG! Kaya ka po ba bipolar kanina?" walang preno ang pagsasalita ko, dahilan kung bakit umasim ang mukha ni Mama. Oops! Bipolar nga dahil buntis, iinisin mo pa.

"Sinong bipolar Airah? Ikaw! Kumain ka na nga don" sumunog ako agad sa kanyang utos, takot na magalit pang muli sya.

Sa sobrang saya ni Papa, siya ang naghugas ng mga pinggan, sya ang nagwalis, sya ang naglinis sa buong sala at kusina. Ayaw daw niyang mapagod si Mama dahil after 14 years ay masusundan na si Aisah.

Pag-akyat ko sa kwarto, naligo muna ako tsaka nagbihis. Hanggang ngayon hindi pa ako nakakapag-impake. Kahapos kasi ay nagpunta kami sa mall, family day. Pag-uwi pagod. Ngayon pagod ulit ako dahil sa swimming.

Tiningnan ko ang bag na gagamitin ko ngunit wala na iyon sa puwesto niya.  "Really? Saan naman iyon mapupunta"

Nakakunot ang noo ko habang naghahanap ng  bag ko. Alam kong sa may study table ko lang iyon iniwan. Imposibleng mawala iyon. Ay!

"Aisah?" tawag ko sa kapatid ko. "Aisah? Pwede ba akong pumasok?" binuksan niya ang pinto kaya lumakas din ang tugtog galing sa kanyang kwarto. "tsk! K-pop na naman?"

"Hihihi, ano yun ate?" tanong niya.

"Nakita mo ba yung bag ko sa kwarto. Yung backpack na may violet na keychain?" kumunot ang noo niya. "Wala ate, hindi naman ako pumasok sa kwarto mo eh"

Tumaas ang isang kilay ko "Sure?" natawa ako nang umirap sya sa akin. Batang ito, maldita talaga. "Swear ate, di ako pumasok"

Kaya tinantanan ko na siya at dumiretso sa kwarto. Pagtingin ko sa gilid ng kama ko ay nandoon na ang bag ko, perk ng dumi naman.

"Aish! Bahala ka, bukas na ako mag-aayos"

------------------------------------

Note: some of the informations here are not purely facts. I just added them to support or justify the tragedy. I hope you guys will still think that this story is fictional but inspired to a real event. In short, may dagdag bawas na.