Sewol Ferry On Board (COMPLETED)

The Announcement

April  12, 2014

Hi! I'm Airah, Senior highschool here in South Korea. I am an achiever and a nerd. Actually I'm not that kind of nerd, like I still know how to loosen up from my studies. I still have my social life aside from reading and analyzing math formulas.

My dream? It's just simple, I want to be an engineer. Math is my forte and I would love to have a profession related to it.

It's the start of spring season and the weather became colder and colder as days pass by.

"Airah, nandito na si Raiseyah!" sigaw ni mama. Today is our gala day, seem special but it's actually natural for us. We set a date for our bonding time. We like travelling around. Sometimes we spend our day just watching the scenery. That's how close we are.

"Opo ma! Pababa na po!" agad kong inayos ang aking coat. Matapos mag-ayos ay bumaba na ako. Nakita kong nag-uusap si Raiseyah at ang nakakabata kong kapatid na babae. They both like k-pop, the reason why they have their own world and I feel so out of place.

"Seyah, tara na. Malelate na tayo sa bus" tumango sya tsaka tumayo. Dala-dala nya ang snack na pinabaon ni mama sa amin. "Alis na kami ma" paalam ko sabay halik sa kanyang pisngi.

"O sige, mag-iingat kayo ha! Wag papagabi at delikado sa daan" bilin nya sa akin. Tumango ako at sumunod na kay Seyah sa labas.

"So saan tayo?" tiningnan nya ang kanyang cellphone. Tumawa ako sa mga nakalagay doon. "Seriously Seyah? Nilista mo talaga ang mga lugar dito?" tumawa sya sa reaksyon ko.

"Duh! Paano ba naman, kapag ikaw ang tinatanong ko. Ang mga sagot mo lagi, 'kahit saan' 'ikaw bahala' 'kung saan no gusto' sana may ganoong lugar noh?"

"Sige nga ano-ano ba ang nilagay mo dyan?" sinilip ko ang cellphone nya nng narinig ko ang busina ng bus. "Nandyan na pala ang bus" untag nya.

Sasakay na sana kami nang napagtanto ko na hindi nga pala namin alam kung saan kami pupunta. Binatukan ko siya kaya di sya natuloy sa pagsakay. "Aray! Bakit ba?" iritado nyang sabi

"Saan tayo pupunta? Sasakay ka agad eh wala pa nga tayong distinasyon" Umirap sya sa akin at tumuloy sa pagpasok sa bus. Muntik pa ngang mahulog dahil umaandar na ang bus pero tumigil ulit. "Itong babaeng 'to, nakakahiya kasama" bulong ko sa sarili.

"Sumakay ka na!" gulat akong tumingin kay Seyah na nakaupo na pala sa bus. Pumasok na rin ako at tumabi sa kanya.

Muli kong tiningnan ang mga lugar na pwede naming puntahan. Nakaagaw sa aking pansin ang isang lugar na nakalagay doon. Itinuro ko iyon kay Seyah. Sumang-ayon naman siya sa akin dahil bihira kaming pumunta sa ganoong klase ng lugar.

Mabuti na lang at ang sinasakyan namin ay dadaan din doon. Ay mali, hindi pala sya totally dadaan doon dahil sasadyain pa iyon perk ang highway na dadaanan namin at ang highway sa labas non ay iisa lang. Ang gulo!

Tiningnan kong muli ang picture non. May kung ano akong naramdaman pero isinawalang bahala ko na lang. Naeexcite lang siguro dahil first time ko ito.

Halos kalahating oras ang ginugol namin para sa biyahe. Nakita na namin ang Pier mula sa kinatatayuan namin. "Tara Seyah?" tanong ko sa kanya.

Tumango sya at mas nauna pang naglakad papunta sa mismong pier. May makikita kang mga barko lulan ang mga turista at residente ng Jeju Island.

We seated on the floor as we look at the beautiful scenery, just the calm sea and the birds flying from lef to right

Unti-unting lumiliit ang barkong tumungo na sa Jeju Island. Maging ang mga mangingisda ay papauwi na sa kanilang tahanan.

It's weird, but just by sitting their made my heart beat race. Like I'm nervous when there's no reason to be. I took my cellphone out of my pocket to listen some calming music. I still feel uneasy without doing anything.

Seyah noticed my uneasiness so she suggest to go back home. I roam my eyes from where we are for the last time and I really feel something from my heart, and I can't explain it. The sun is already setting which made my feeling worst. Like there's something that I need to worry about.

"Oh! May text si Jonas sa akin. Tingnan daw natin ang GC, may chat si ma'am" naibalik ako sa katinuan dahil sa sinabi ni Seyah. Naglalakad na kami pabalik sa bahay dahil natakot akong sumakay ng kahit ano. Hindi ko alam pero alam kong posibleng may mangyaring masama, para mas sigurado ay hindi na kami sumakay.

"Titingnan ko wait" inilabas ko ang aking cellphone at binuksan ang app para makita ang message ni ma'am. "Ito, meron nga. Seyah basahin mo" ipinakita ko sa kanya ang aking cellphone at binasa ang nakalagay doon.

Ma'am Denise Park:

Good afternoon students of Danwon High School, as of today, the principal and the school administration approved our field trip proposal. April 15, 2014, tuesday is our departure day and April 16, 2014 we will start our 3-day Jeju Island field trip. Please prepare all your belongings. All the expenses will be shouldered by the school. Thank you.

"Wow! Parang nanggaling palang tayo sa pantalan papuntang Jeju ahh. Shopping tayo don, wait may ipon pa naman ako diba? Oh nevermind, dadalhin ko din ang camera para makapagpicture tayo sa mga tourist spot doon. OMG! Excited na ako. Ihahanda ko agad ang mga dadalhin ko mamaya para wala na akong aalalahanin sa monday...oh natahimik ka?"

Ngumiti ako sa kanya, tinatago ang di maipaliwanag na pangamba sa akin. "Wala, may iniisip lang about sa field trip" tumili sya at patuloy sa pagkwento ng mga gagawin nya pagtungtong nya sa Jeju.

"Sila Emma pala, isama natin sa pagshopping natin. Nakawin muna natin sa mga boyfriend nila...Hay! Tayo na lng ang single sa ating lima. Kung sino pa itong mga mas bata, sila pa ang nagkajowa nang maaga" tumawa ako sa pagiging bitter nya.

"Umayos ka nga Seyah, para kang timang" inilayo ko ang ulo niyang nakapatong na sa balikat ko. "Magswimming tayo sa dagat ng Jeju, masaya yon!" sumalubong sa akin ang kanyang masasayang mata, umaasang papayag ako.

"Tumigil ka Seyah. Hindi ako marunong lumangoy at mas lalong delikado ang pagsswimming doon gayong field trip ang gagawim natin at hindi outing. Tsaka ng ginaw naman non diba?"

Humagikhik sya dahil alam nyang di nya ako papayag sa gusto nya.

"Bahala ka ate" kaasar!

Aktong hahampasin ko sya kaya tumakbo sya palayo. "Huwag mo akong matawag-tawag na ate dahil pareho lang tayo ng birth year!"

Natapos ang araw namin na masaya, but the scenery of the pier still bother me.

--------------------------------------------

Note: some of the informations here are not purely facts. I just added them to support or justify the tragedy. I hope you guys will still think that this story is fictional but inspired to a real event. In short, may dagdag bawas na.