Sewol Ferry On Board (COMPLETED)

Epilouge

 -Listen to BTS's Song 'Spring Day' while reading this-

_________________________________

"Seyah, live for me. Live for your family. Live for yourself"

It hurts, her last will hurts. I shouldn't had followed her favor. Dapat ay nandoon ako sa tabi niya at sabay kaming nailigtas.

Ang sakit makita na unti-unti siyang nilamon ng tubig dagat habang ako ng inaalala niya. We slowly drifted apart just for me to live and for her to sacrifice. Ang mga luhang umaagos sa kanyang pisngi ay sumabay sa sa mga alon ng dagat.

Hindi ako makagalaw sa kinatatayuan ko, gusto kong balikan sya pero hindi ko alam kung paano. Naririnig ko ang pagmamaka-awa at iyak ng mga kaklase ko.

They beg for the rescuers. They beg for their life. Where in the first place, we should not. It's our right to be rescued from this situation, but they failed.

"AIRAH!" bumalik ka dito....hindi ko kaya...

Tulala na lang ako habang ang mga kaklase ko ay marahas na sinisira ang salamin sa bintana ng barko. From that sight I felt urging hope. I need to save them, I should not waste the second chance given to me.

Aktong lalapit na ako nang may humaklit sa braso ko. "Bitawan mo ako!" habang nakikipag-agawan sa lalaking humihila sa akin. Nakita ko ang mga kaklase kong unti-unti na ring nilalamon ng dagat.

"HINDI!! BITAWAN MO AKO! SILA ANG ILIGTAS NYO!" parang-awa niyo na, ang sakit sakit na. "Iligtas niyo sila" nanghihina kong sambit.

Guilt is all over my body, I feel like I don't deserve this life anymore. Gustong-gusto kong isisi sa lahat ng nagpabaya ang nangyari. Pero kahit anong gawin ko ay hindi na sila maibabalik sa akin. Wala nang Airah na mangungulit sa akin. Wala nang Emma na mang-iinggit dahil may boyfriend na siya at ako'y wala pa. Ang saya na ipinaramdam nila ay pinalitan ng sakit na hindi ko alam kung mawawala pa ba.

Ang sakit na ang huling banggit ni Airah sa aking pangalan ay ang kanyang pamamaalam. Ang sakit na sa bingit ng kamatayan ay ako parin ang inintindi niya.

Nang nakatapak na ako sa pantalan, doon na tuluyang pumasok sa isipan ko na ako na lang ang magpapatuloy sa aking buhay. Ako na lang ang haharap sa mundong ito. I'm the only who will strive for my life in this cruel world.

Hawak ko ang cellphone niya. May video daw siya para sa akin at para sa pamilya niya.

Nang matunton ko ang video niya, walang tigil na bumuhos ang luha ko. Buong video ay ako ang inalala niya. Hindi siya nagpakita ng kahinaan sa harapan ko pero sa loob niya pala'y wasak na wasak na siya. "Bakit ka ganyan Airah? Bakit ba ang bait mo? Hindi mo deserve lahat ng sakit sa mundo...hindi Airah"

Hinanap ko si Mama sa pantalan. Puno na iyon ng mga magulng na umaasang nasagip ang anak nila. Mga magulang na nagdurugo na ang kalooban dahil sa kinahinatnan ng masaya sanang field trip.

While hugging my mother, I saw her. I saw Airah smiling and waving her hand to me. In my head I'm already cursing at her.

How can you smile there, when a while ago, you just let youself die for me to be saved?

Slowly she fade away and that's the time I felt the emptiness. The feeling of living but dying inside. Should I be grateful because I live? Should I be grateful because she's now in peace?

Even at night, I can't sleep. Their voices filled with horror hunts me. The picture of the wild passengers, trying to save their own life. They hunt me.

Kanina ay gusto kong makaligtas, ngunit kung ang kapalit no'n ay sakit na dadalhin ko habang ako'y nabubuhay. Mas gugustuhin ko pang mawala na lang.

Every morning, when I look at our picture. I feel the longing. "I want to join you there. Mas masaya ba dyan? Pag ba nawala ako dito. Mas madali na lang? Makikita ko na kayo. I want to hug you tight"

Nagsisisi akong pinilit pa kitang sumama sa field trip. A lot of signs were given and yet I still insist it.

Friend

I don't know if I will still be able to say that word. It will remind me of your struggles to get out the boat.

I miss you Airah. I miss you so bad. I miss my hater. I miss my number one fan and supporter. I miss my saviour. I miss my one and only sister.

Out of my grief, I visited the Incheon Port. Seeing the calm sea, I wanna cry so bad. This place should be calming, peaceful and quiet.

I touch the sea water and think that just by doing this I am already reconnecting with Airah. Soon, I will finally see the light to continue my journey, but always remember I will not forget you. I will just step forward and chase my dreams. I will use this experience not as a hindrance but an inspiration to look forward my future.

I threw a bunch of flower to the sea and tie a yellow ribbon hoping this will make the souls rest in peace.

Hey! Airah! 

"It's been 5 years since that accident, I know that the pain is still here. Don't worry I will not attempt suicide anymore." I said as I face the sea from the Incheon Port. Wearing my toga and handling a bouquet of flower. I address my message. "5 years na pala, parang kahapon pa lang nangyari Haha" Pinunasan ko ang mga luhang tumutulo na ngayon. "Sabi ko kanina hindi na ako iiyak dahil masaya ang ibabalita ko sa iyo."

Hindi ko kinayang pigilan ang mga luhang bumubuhos sa aking mata.

"Graduate na ako. Diba sabi ko sa'yo Modelling ang gusto ko? Nagbago yun simula noong nangyaring ang trahedya. Engineer na ako! Nakakahilo ang math pero sabi ko, okay lang para naman ito kay Airah. Ako ng tutupad sa mga pangarap niya. Sayang lang wala ka sa tabi ko nang sinabitan ako ng medalya. Wala ka nang ibinigay sa akin ang diploma. Pero sabi ko, okay lang yan. Nasa puso naman kita at hinding hindi ka mawawala doon."

Itinaas ko ang kamay ko at ipinakita ang singsing doon. "Ikakasal na rin ako 5 months mula ngayon. Laking pasasalamat ko nang dumating siya, nagkaroon ng pag-asa ang buhay ko. Tsaka alam mo ba? Walang dadalo bilang Maid of honor dahil ikaw at ikaw lang ng pwede sa pwestong iyon. Punta ka please? Kahit saglit lang?"

Nagpunas ako ng luha at nilingon ang mapapangasawa ko "Halika Jonas!" tawag ko sa kanya. "Tama ka Airah. Mapapangasawa ko ang class president natin. Salamat sa iyo at ikaw rin pala ang nagligtas sa kanya." niyakap ko si Jonas. Siya na rin ang nagpunas ng aking mga luha.

"Kahit may sarili na akong buhay, tatandaan mo na hindi ka mawawala sa puso't isipan ko. Mahal na mahal kita Airah." I hope the pain will be lessen as I move forward.

In every darkness, there's a light. Darating din ang panahon na pag gising ko isang umaga. Hindi na takot at lungkot ang sasalubong sa akin

Because April 16, 2014 is the date when I lost my sister, friend, savior, and my angel.

Hanggang sa muli Airah, alam kong makakasama kitang muli hindi man sa buhay na ito. Malay mo sa second life bestfriend pa rin kita. Pag dumating ang araw na iyon, I hope you will stay.

-------------------------------

The story ends here. I might have one special chapter, the parent's POV. Pero baka matagalan pa. Thanks for supporting my short story up until here. Send love to all the victims and survivors of the sewol ferry tragedy. They don't deserve their death, but at least they are now in peace. Lovelots :*