Sensiz Ben. (ŞebSel)

1 - Canım Acıyor.

Kulağımı dolduran iğrenç alarmın sesiyle kalkmak ne kadar da kötüydü. İğreniyordum şu alarm sesinden daha doğrusu dün akşmam yaşadıklarım için her şeyden iğreniyorum. Sahi Selim beni öylece bırakıp gitmişti. Üstüne bir de beni bir daha arama demişti. Onu dinlemeyecektim. Tabi ki onu arayacaktım, sonuçta bizim koskocaman 2 senelik bir geçmişimiz vardı. Ben ne yaptıysam sanki ona. Canım acıyordu ve o bunu anlamıyordu. Telefonu elime aldım ve kilidi açtım. 5 cevapsız arama ve 4 mesaj vardı. Cevapsız aramalar Yarendendi. Aman Tanrım! Selim bana mesaj atmış. "Şebnem, ani gitmemin bir sebebi var. Sen eminimki beni dinlemeyerek beni arayacaksın, yüzlerce mesaj atacaksın. Ben seni iyi tanıyorum senden bile iyi. Lütfen arama beni, bulmayada çalışma. Neler olduğunu anlamadın biliyorum ama yakında sende öğrenirsin. Rica ediyorum ARAMA." Arama kelimesini bastıra bastıra söylemişti. Bu mesajdan sonra o güzel anılarımız geldi aklıma. Yanağımdan akan yaşlara aldırmadan telefon kilidini tekrar açarak Selimi aradım. 3. Çalışında telefonu meşgule attı. Ne yapacağım ki ben onsuz. Zaten beni en iyi anlayan da oydu. Hıçkırıklarım odayı inletiyordu. Lavobaya giderek yüzüme su çarptım ve direk kendimi yatağa attım. Bugün okula gitmeyecektim, bu kadar basitti. Telefonu tekrar elime alarak Yarenin attığı mesajlara baktım. "Ya kızım nerdesin sen?" "Merak ettim telefonun niye kapalı hem senin? Kızım bi ses seda ver ya." "Şebo uyanınca hemen arıyosun!" işte beni bazen güldürebilende bu şebeğimdi. Hemen aradım Yareni. "Ya kızım sen manyak mısın? İyiki bi akşam size gelicem dedin saat 7den beri sesin çıkmadı. Bir cevap ver alooo!" "Söz hakkı verirsen konuşucam Yarencim. Çok kötüyüm zaten. Okula gitmicem bugün. Okuldan sonra bize gel." dedim ve telefonu kapattım. Yaren bu okula gitmeden buraya geleceğini biliyordum. Dolabımın önüne geçtim. Kort şortumu, siyah omzu açık tişortümü, siyah vanslarımı alıp giydim. Güzelce saçlarımı topuz yapıp, dün ki akan makyajımı da güzelce temizledikten sonra rimel, fondoten ve şeftali rengi ruj sürerek aşağıya indim. Harika annemler işe erken gitmiş. Buz dolabından meyve suyu ve hazır sandiviçi alarak yemeye başladım. Telefonuma gelen mesaja baktım Yarenden "Kızım, sana telefonu yüzüme kapatma diye bin kere söyledim. Neyin var bilmiyorum ama bunu sana ödeticem saat 11'de Pink Cafe'de ol!" bu kız tam bir manyak. Saat daha 10du. Tekrar telefonu elime aldım ve Selimin numarasını tuşladım. Bu sefer direk kapadı telefonu. Sıra mesajdaydı. "Selim, canım acıyor anlamıyor musun? Neden gittin? Ne vardı da gittin? Konuşarak halledilmiyor mu sorunlar? Ne oldu bilmiyorum ama bildiğim tek bir şey var, ben seni seviyorum Selim. Er yada geç dönüceksin." yazarak gönderdim. Ben bu değildim, Selim yokken bu kadarı bile fazlaydı bana. Kulaklığımı telefonuma takarak evden çıktım. Pink Cafe'ye vardığımda daha Yaren gelmemişti. Oturdum ve kahve sipariş ettim. Kahve geldiğinde Yaren de gelmişti, bana sinir dolu bakışlar atarken ben ise ona sadece acıncak halde olan bir kız gibi bakıyordum. Bakışları birden sakinleşti ve bana sarıldı. "Hemen anlat, neyin var güzelim?" dediği gibi ona dün akşam olan biteni anlattım. Ağzı açık benu izlemişti. İki saat boyunca o kafede Yarenin yanında ağlamıştım. Yaren Emreyi aradı. Evet onlar sevgili. Tıpkı Selimle bizim gibi. Emrede geldiğinde Yaren olan biteni anlattı. Zaten yarısından Emrenin haberi varmış, olur tabi çünkü o Selimin en yakın arkadaşı. Emre birden konuşmaya başladı "Bak Şebnem, Selimin neden gittiğini bilmiyorum ama mutlaka bir sebebi vardır. Bana bile her şeyi anlatmadı yani sen düşün. Bunun gitmesinin bir sebebi vardır, senin de dediğin gibi er yada geç geri dönücek." "Umarım Emre umarım."

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Evet Merhaba! Ben Azra. Bu benim ilk hikayem ve ilk bölümüm. Umarım hoşunuza gider. İsteğe göre sık sık yazarım.

Şebnem Gürsoy : Selin Şekerci.

Selim İnan : Furkan Andıç.

Yaren Özdemir : Demet Özdemir.

Emre Bozan : Ekin Koç.

Bu bölümde olan karakterleri canlandıran kişiler bu oyuncular

Twitter iletişim : @azrandic