Hastaneden çıkıcaktık. Selim işlemleri yapmaya gitmişti. Erkekler Selimle, kızlar ise benimleydi. Beni hiç yanlız bırakmadıkları için mutluydum. Onları seviyordum, hemde çok. Onlar benim en zor zamanlarımda yanımda olmuşlardı. Bir kez daha arkadaşım olduklarını şükrederek yataktan kalktım.
Artık 2 canlıydım evet. Hemen söyleyemezdim Selim' e. Belki istemezdi, belki kabul etmezsdi, belki de bırakırdı beni, kim bilebilir? Onu kaybetmeyi göze alamazdım. Her şeyin bi zamanı vardır. Elbet bunun zamanıda gelecek.
Düşüncelerden sıyrılarak odadan çıkmak için yola koyuldum. Kızlar da tabii bana iyi dileklerini sunmuşlardı. Ne için mi? Tabii ki Selim Şebnem Junior için!
Selim arabanın kapısını açarak beni öne oturttu. Arkaya da Yaren ve Emre geldi. Sanırım Sudeler Almilla larla gidecek. Ve, doğru tahmin.
"Şebnem hayatım, iyi misin? Bi isteğin falan varsa hemen alalım?" diyen Selime masumca bi bakış attım.
"Sen yanımda ol yeter aşkım." dedim gülümseyerek. O da bana içten bi gülücük attı. Sanki Selim bebeği öğrenirse benden soğuyacakmış gibi hissediyordum. Bunu şuan hiçbirimizde bilemezdik. Ama Selime soru soracaktım ve alttan alttan alacaktım cevapları.
"Yaren siz Emreyle size veya başka yere gidin isterseniz kuzum? Hani ben hastayım ya biraz dinleneyim kuzum, ne dersin?" dedikten sonra sustum. Yaren durumu çakmıştı. 'İşte benim kızım.' demek istesemde sustum.
"Tabii kuzum, senin dinlenmek gerek zaten." dedi samimice. Bi samimiyetini seviyordum, onu seviyordum.
Yarenleri yolda indirmiştik. Eve girdik, ve merdivenlere yol aldım.
"Selim?"
"Efendim sevgilim?" dedi yanım gelerek.
"Birlikte uyuyalım mı?" dedim yavru masum köpek bakışları atarken.
"Neden olmasın sevgilim?" dedi ve ellerini belime sardı. Beni koruyup kollamasına aşıktım. Aslında ben tam anlamıyla Selime aşıktım.
Beni yatağa bırakarak yanıma yattı. Ellerine belime sardığında yeniden huzura kavuştuğum için mutluydum.
"Selim, bebeğimiz olsa ne yapardın?" yüzüne bakmadığım için sanslıydım.
"O nerden çıktı şimdi Sevgilim?" dedi, bende onun yüzünü göremediğim için ifadesini bilmiyordum.
"Hiç, öylesine sordum işte."
"Boşver sen şimdi bunları. Hem daha var bitanem. Biz önce evlenicez." daha çok var dedi. Daha çok var mış. Bekle Selim bekle. Daha çok var 8 aya çok diyorsan haklısın.
Düşüncelerden sıyrılıp uykuya bıraktım kendimi.
Telefonuma gelen mesaj sesiyle irkildim. Telefonu alarak mesaja baktım. 'Aşağıya gel, önemli şeyler diyeceğim.' gizli numaraydı. Yavaşça Selimin yanından kalktım ve camdan dışarı baktım. Kimse yoktu. Merdivenlerden inerek kapıyı açtım. Bi kaç adım sonra ağzıma dayanan bi havlu gördüm. Gerisi silinik.
Selim' den...
Uyandığımda Şebnem yanımda yoktu. Aklıma uyumadan önce sorduğu soru geldi. Sanırım öylesine sormuştu. Mutfağa baktım Şebnem yoktu. Lavobada da yoktu zaten.
"Şebnem! Şebnem, orda mısın sevgilim?!" diye bağırdım fakat ses gelmedi. Belki de kızlara gitmiştir. Telefonumu alarak Almillayı aradım.
"Efemdim Selim?"
"Almilla, Şebnem sizle mi?"
"Yok değilde neden sordun?"
"Şebnem, evde yok. Telefonu da burda. Uyandığımda yoktu. Sizi hiç aramadı mı?" dedim nefes nefese.
"Selim dur bi sakin ol. Markete falan gitmiştir. Zaten yakın diye almamıştır telefonu. Neyse sen bekle. Biz geliyoruz." diyerek telefonu yüzüme kapattı. Şebnem daha az önce kollarımın arasındaydı. Acaba şimdi neredeydi? Belki de markete gitmiştir. Koltuğa oturarak sakin olmaya çalıştım.
Çocuklara olan biteni anlattım. Hepsi de market olayından vazgeçmişti çünkü ben kalkalı en az 2 saat olmuştu.
4 saatin sonunda dayanamayıp polise gittik. Gerekli bilgileri vererek beklemeye başladık. Tam da tahmin ettiğim gibiydi, belki de kaçırılmıştı ama nasıl olmuştu bu?
Kızlar huzursuzdu. Sanki bir şey saklıyor gibiydiler. Onları senelerdir tanıyordum ve genelde bir şey sakladıklarında böyle olurlardı.
Polis yanımıza gelip söze girdi. "Zorda olsa Şebnem Hanımın yerini tesbit ettik. Selim Bey' in dediği gibi kaçırılmış. Nasıl bizde bilmiyoruz ama kaçıranlar artık bu konuda uzman bile denilebilir. Her seferinde onlar kârlı çıkarak bu işi bitiriyorlar. Ya para yada başka bir şey isterler genelde. Ama adres tam belli değil. Sadece o civarın olduğu konusunda bir bilgimiz var. Hemen basgın yapamayız çünkü bu adamaları aylardır bizde yakalamaya çalışıyoruz. Biraz zamana ihtiyaç var." diyerek sustu polis. Anlattıklarını en sonunda birleştirerek söze girdim.
"Şebnem, ordan sağ salim gelicek ve gelmeli! Ne istiyorlarsa verelim işte. Kurtulalım şunlardan!" diyerek sesimi yükselttim. Kızlar ağlamak üzereydi. Polis yanımızdan ayrıldı ve Almilla ağlarken konuşmaya başladı. Şuam sinir küpüydüm resmen.
"Selim bizim sana söylememiz gereken bir şey var." dedi Yarene bakarak. Yarenden sonra Sude de onaylamıştı.
"Sana söyleyemedik çünkü Şebnem istemedi. Hastaneye gelmemizin sebebi de zaten buymuş. Bizde hastanede öğrendik... Selim, Şebnem... Hamile." dedi nefesini dışarı verirken.
Ne demişti Almilla?
"Ne?!"
Selam.✋ Umarım beğenirsiniz :) Twitter da hikayemiz için hesap açtım. Bölüm ile ilgili bilgiler verebilirim, bu yüzden isteyen takipte kalabilir @GercekSensizBen yazarak bulabilirsiniz ;)
1-Sizce Selim ne düşünecek?
2-Şebnem ne yapacak?
Fikriniz varsa cevap verin lütfen :)
BU ARADA 8BİN OKUMA İÇİN ÇOK TEŞEKKÜRLER SINIR TAM GEÇMESEDE BEN MUTLU OLDUĞUM İÇİN YAZDIM. NEYSE
SINIR ; 25 VOTE + 8 YORUM ;)
-Azra
Twitter iletişim ; @azrandic
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Sensiz Ben. (ŞebSel)
Romansa"Gitme beni bırakma. Bırakma Selim!" diyebildim sadece. O ise çoktan caddenin karanlığına karışıp gitmişti. Ne yapacaktım? Bunca şeyden sonra beni bırakamazdı, peşinden koşmaya başladım. Olamaz benden daha hızlı tabi. Onu tuttum kolundan, "Selim ben...
