Zihnimin içinde çalan şarkıya ufak mırıltılar ile eşlik ederken kapalı gözlerimin önünde bir hareketlenme hissettim. Gözlerimi araladığımda ardında parıldayan güneş kadar parlak gülümsemesi ile bana bakan Jaehyun'u gördüm. Kalbim anlamdıramadım bir şekilde hızla atıyordu.
Ellerimden yardım alarak biraz sağa kaydım. "Oturmak istemez misin?" Elimle solumu işaret ettiğimde başını iki yana salladı.
"Rahatsız etmeyeyim seni, bir şey sorup gideceğim zaten. Akşam üstü sahile gitmeyi düşünüyorum. Sende gelmek ister misin diye soracaktım."
"Bilmiyorum, tek başıma eğlencesi çıkmaz. Kunpimook ve Lalisa gelmeyi reddettiler." Konuşmanın uzayacağını anlayarak ona doğru uzanıp kolundan tuttum ve yanıma oturttum.
"Otur, ayakta dikilmenin anlamı yok."
Ensesine elini atarak gülümsedi. "Ah, teşekkürler. Nerede kalmıştım ben?"
"Kunpimook ve Lalisa gelmek istemediler diyordun en son." Elimdeki enerji içeceğinden bir yudum almadan önce söylemiştim bunu.
"Doğru, öyle demiştim. Yani sendr gelmek istersen tek kalmam. Fazla yakın arkadaşım yok, herkesle yıldızım barışmıyor. O yüzden aklıma ilk sen geldin." Onun gibi popüler birinin herkesle yıldızının barışmıyor olması kulağa garip geliyordu.
Kafamı salladım. "Sana mesaj atacağım, yine de söz veremem. Gerçekten yorgunum çünkü." Reddetmek için güzel bir bahaneydi. Yerse tabii, çünkü sabahın dokuzuydu henüz.
"Anladım, en azından nazikçe reddettin." dedi kendini gülümsemeye zorlayarak.
Pekala, gerçekten zeki birisiydi. Belki de ben kötü bir yalancıyım, emin olamıyorum. "Ne? Hayır. Seni reddetmedim."
"Biliyorum, biliyorum sadece... Her neyse boş ver." Ayağa kalktıktan sonra üstünü silkeledi. "İyi dersler. Yine de mesajını bekliyor olacağım."
Kafamı sallayıp gitmesini izledim. Fazla mı aptalca davranmıştım? Ona arkadaşça yaklaşsam bana karşı duygularının değişeceğine emindim. Yalan söylediğimi anlamıştı ve bu onu kötü hissettirmiş olmalıydı.
Kameramı çıkartıp arkasından fotoğrafını çektim. Pekala, bu işin sonu gerçekten iyi değildi. İnsanların düşüncelerini elimdeki bir kamera ile öğrenmek adiceydi. Bunu ilk defa istekli bir şekilde Jaehyun'da denemiş olmam ise benim için fazlaydı. Sonuçta bir arkadaştan fazlası değildi.
Kendi arkadaşlarımın bile fotoğraflarını çekmiyordum, peki ama neden onun fotoğrafını çekiyordu? Ciddi anlamda bir aptaldım.
Fotoğrafı çektikten sonra ekrana bakıp yazıların yüklenmesini bekledim.
❝Seninle geleceğini mi düşündün? Gerçekten aptalsın Jung Jaehyun.❞
Kalp atış hızı : 67
Kişi durumu : yükleniyor...
TEKRAR YÜKLE↻
Modum bir anda düşmüştü. Bu durumu anlamlandıramıyordum. Birisinin modunu düşük görmek beni hiç mutlu etmemişti. İşte bu yüzden babam bana bu kamerayı verirken tembihlemişti, insanların fotoğraflarını çekmemem konusunda.
Kamerayı çantamın üstüne koyup peşinden koşmaya başladım. "Hey, bekle!"
Bana döndüğünde gülümseyerek el salladım. Şaşırmış olacak ki kaşları havalanmıştı. Yanına yaklaştığımda yavaşladım. Tam önünde durduğumda ellerimi dizlerime koydum ve soluklandım.
"Ben... Seninle..." Öksürdüğümde çantasından su çıkarttı.
"Hey, tane tane anlat. Önce sakinleş." Bana uzattığı suyu içtim ve kapağını kapatıp ona geri uzattım.
"Seninle geleceğim." Gururla gülümsedim, bir yandan onun gülümsemesini görmek beni çok mutlu etmişti.
"Saat beş gibi hazır olurum, kafetaryada buluşalım."
"Tamam, kabul ettiğine çok sevindim. Haberleşelim lütfen."
Kafamı salladım ve arkamı dönüp büyük ağacın altındaki yerime tekrardan koştum.
Şimdi düşündüm de... Ben salak mıyım? Sadece mesaj atmam bile yeterli olurdu. Koşarak kendime aksiyon yaratmıştım.
Yine de, Jung Jaehyun'un gülümseyen suratını görmeye değerdi.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Roséciğimiz ufaktan tutuluyor
Bir sorum var kitapla ilgili; Kitabın anlatım şekli biraz değişti bu sizi rahatsız ediyor mu?
