Zomerliefde

Deel 9

~Vince's POV~
"BOE!!" "AAH!!" Riep ik verschoten. Ik draaide me om en zag dat het Caro was. "Caro!" "Oops..?" Ze begon te lachen. Ik rolde met mijn ogen en verschoot toen de deur open vloog. "Papa?" "Wat of wie was dat gegil?!" "Euhm... Vince..!" "Vince?! Dat was precies een meisje!" Caro begon al te lachen. "Zeg dat tegen madam hier! Zij liet mij hier zo hard verschieten!" "Ah? Goed gedaan Caro! Nog veel plezier!" "Danku!" Caro kreeg een grote glimlach op haar gezicht. "Serieus? Hij neemt jou kant? Ik ben familie!" "Tja.. hij zal mij liever hebben zeker." Ik keek haar aan met een blik waarmee je wel iemand kon afschieten. Ik nam haar op en gooide haar op het bed. Toen begon ik haar te kietelen. "Vince! S-s-top-p..!" Riep ze tijdens het lachen. Ik stopte dan. "Eindelijk." Ik staarde haar aan. "Wat? Heb ik iets aan van jou?" "Huh? Ah.. neenee!" "Oké!" Ze stond op. "Wat ga je doen?" "Naar beneden!" "Beneden? Waarom?" Ze reageerde niet want ze ging gewoon naar beneden. Dus ging ik ook naar beneden. "Caro? Caro?! Antwoord!" Toen ik beneden aankwam zag ik dat ze in de keuken was. Bij.. Stephanie?! Deze dag word alleen maar erger en erger. "Hey liefje! Kijk eens! Stephanie is er!" Zei ze met een glimlach. "Hey!" Zei ik zo enthousiast mogelijk. "Dag jongen! Hoe gaat het met je?" "Goed." "Dat is goed!" En ze begon weer met Caro te praten: "En Caro.. Hoe gaat het met je oma?" "Super. Ze houd zich veel bezig met Karel." "Ah? Dat is goed." "Heb jij al een lief gevonden?" "Nee." "De tijd zal wel ko-" "We moeten nu gaan. Sorry! Tot de volgende!" En ik trok Caro mee. "Doe he schoenen aan we gaan wandelen!" Zei ik dan. Caro keek me geschrokken/vragend aan. Ze deed dan haar schoenen aan en ging al buiten staan. Toen ik buiten kwam vroeg ze meteen dit: "Wat was dat nu?!" "Ik wil gewoon niet in haar buurt zijn!" "Moet je daarvoor zo onbeleefd doen?!" "Ja! Zij heeft mij verlaten! Niet andersom!"
~Caro's POV~
"Ja! Zij heeft mij verlaten! Niet andersom!" Ik schrok. Ik wou net iets zeggen toen er iemand anders begon te praten. Ik zag dat het Stephanie was. "Vince jongen.. Sorry daarvoor. Ik wou je nooit verlaten, maar ik moest. Ik kon je gewoon niet groot brengen." Vince draaide zich om. "En dan? Na zoveel jaar kom je ineens terug? Denk je dat alles vergeten en vergeven is?! Nee! Ik ben helemaal niet vergeten wat je hebt gedaan! Jij hebt mij gewoon hier voor de deur gezet! Alle geluk dat papa thuis was. Anders was ik.. gewoon doodgegaan! Laat mij gewoon gerust!" En Vince liep weg. Ik zag dat Stephanie tranen in haar ogen had. Ik wist niet wie ik eerst zou moeten troosten. "Ga naar Vince.. hij heeft je nu meer nodig Caro." Ik knikte en liep achter Vince aan. "Vince! Wacht! Vince!" Hij bleef verder gaan. "Vince!!" "Wat?!" Hij stopte en draaide zich uiteindelijk om. Ik kwam bij hem aan. "Alles oké met jou?" "Wat denk je nu?!" "Sorry.. Ik wou alleen maar zeker zijn!" Riep ik dan. "Laat mij gewoon even alleen." "Vince.. het is beter dat er iemand bij je is voor je domme dingen gaat doen." Vince knikte. Ik knuffelde hem. "Sorry.. Ik mocht mij niet zo laten afreageren op jou." "Hey.." Ik keek naar hem op. "Jij bent gewoon droevig omdat Stephanie terug is. En zij begrijpt je helemaal! Ja.. wat je deed tegen haar was niet leuk.. maar jij bent gewoon verdrietig als je haar ziet. Dus je moet geen sorry zeggen. Maar ga straks wel even met haar praten. Dat gaat iedereen deugd doen." "Je hebt gelijk! Jij bent toch zo slim!" Ik begon te lachen. En plots voelde ik zijn lippen tegen mijn lippen. Na een paar minuten stopte we en gingen we terug naar zijn huis. "Ik ga wel pas met haar praten als je weg bent. Dan hebben we nu nog genoeg tijd samen!" "Mhm!"
~Vince's POV~
~2 uur later~
Caro was nu al weggegaan. "Stephanie?" "Vince.. wat is er?" "Kunnen we misschien even praten?" "Natuurlijk! Kom maar." Ik zette me over haar. "Waar wil je over praten?" "Over vroeger.. waarom heb je me achtergelaten? Hier.. voor de deur?" Ze keek me al met tranen in haar ogen aan. Ze begon te spreken...