Zomerliefde

Deel 11

~Vince's POV~
Caro schudde met haar hoofd en ze liep weg. "Verdomme!" Ik liep achter haar aan. "Caro! Wacht!" Ze bleef verder lopen. "Caro..! Alstublieft! Blijf staan!" Na een paar minuten bleef ze staan. Ze draaide haar om. Tranen liepen van haar gezicht. "Waarom? Je hebt gezegd dat je hier zou blijven! Voor altijd!" "Caro.. Ik wist toch niet dat dat zou gebeuren! Mijn papa's wisten ook niet dat dat zou gebeuren! Ze willen dit zelf ook niet!" "Dan nog! Kon je het daarstraks dan niet zeggen?!" "Sorry oké?! Ik wil dit zelf ook niet!" De tranen bleven maar komen bij Caro. "Caro.. liefje-" "Nee! Noem mij geen liefje!" Ik schrok. "Laat.. Laat mij gewoon met rust!" En ze liep terug weg. "CARO!!" Het was hopeloos. Ik heb het allemaal verpest. Ik kon niet meer vechten tegen mijn tranen. Ze liepen van mijn gezicht.
~Caro's POV~
Ik liep weg naar huis. De tranen liepen van mijn gezicht. Waarom kon hij dat niet gewoon zeggen? Waarom? Ik weet eerlijk gezegd niet of het nu uit is of niet. Ik weet het allemaal niet meer. Ik kwam thuis aan en ik liep direct naar boven. "Caro? Was jij dat?" Hoorde ik mama zeggen. Ik liet me vallen op bed en begon nog harder te huilen. "Caro? Waarom ben je aan het huilen?" Vroeg mama toen ze zachtjes op de deur klopte. Ik bleef gewoon huilen. Mama deed de deur open. "Caro?" Ze kwam naast mij zitten. "Wat is er gebeurd?" Ik reageerde er niet op. "Caro'tje? Wat is er gebeurd?" "Niks.." "Niks? Dan zou je hier niet zitten wenen. Wat is er?" "Gewoon.." Mama begon me te knuffelen. Ik begon harder te huilen. "Ssshh.. het is oké." Zei mama terwijl ze met haar hand op mijn rug wreef.
~Kristels POV~
Na een paar minuten was ze gekalmeerd. "Vertel maar." "Wel.. Ik was bij Vince omdat Stephanie mij had gebeld. Waarom dat wist ik nog niet. En toen vroeg ik hem wat er was. En hij vertelde wat er was. Hij zei ook dat.. dat hij terug naar de Ardennen gaat! Hij heeft beloofd dat hij hier zou blijven! Ik haat hem!" En ze begonnen weer te huilen. "Ssh.. het is niks." Ik knuffelde haar weer. "Wil je even alleen zijn?" Ze knikte. "Als er iets is, ik ben beneden." En ik ging naar beneden. Ik belde meteen naar Philippe. "Dag Kristel." "Dag Philippe." "Ik denk dat Caro het je heeft verteld..?" "Ja.. ze is er echt vanaangedaan." "Ik wist het ook maar pas van vanmorgen. Ik heb het Vince gezegd om het meteen te zeggen tegen Caro maar hij wou haar niet kwetsen. Wij hebben hem ook gezegd dat we hier voor altijd zouden blijven. Het is onze fout en niet dat van Vince." "Ik begrijp het Philippe. Hoe is het met Vince?" "Hij kwam thuis met tranen in zijn ogen. Hij is ook meteen naar boven gelopen." "Ocharme.. de twee zijn er alle bij kapot van." "Ja.. de twee gaan elkaar nog wel tegen komen op school. We vertrekken pas over een maand. Misschien dat ze de ruzie hebben uitgepraat en terug gelukkig samen zijn." Zei Philippe en toen zuchtte hij. "Ik denk dat Caro thuis gaat blijven maandag. Dat ze nog een beetje kan bekomen." "Oké.. tot de volgende misschien." "Ja! Dada!" En toen legde hij af. Ocharme de kindjes. Ik ging terug naar boven om tegen Caro te vragen of ze naar school wil gaan morgen. "Caro?" "Ja?" "Wil je maandag naar school gaan?" "Ja.. het is het beste. Dan kan ik mijn gedachten verzetten." "Zeker?" "Ja." "Oké." En ik ging terug naar beneden.
~Caro's POV~
~2 dagen later~
De wekker ging af. Ughhh. Ik stond op en pakte mijn kleren. Ik deed ze aan.
~Swipe voor Caro's outfit~

Dan ging ik naar beneden om te ontbijten. "Dag Carolintje. Alles oké?" "Ja." "Oké. Ik ga werken eh." "Oké. Tot straks." En mama was de deur uit. Ik besloot dan maar ook te vertrekken naar school. Ik pakte mijn boekentas deed alles erin. En dan deed ik mijn jas en schoenen aan en vertrok ik naar school...