Zomerliefde

Deel 10

~Vince's POV~
Ze begon te spreken: "Luister.. Ik was zelf nog jong, en helemaal niet klaar voor een kind. Ik ben naar mijn ouders gegaan en zij hebben gewoon gezegd dat ik mijn hart moest volgen. En ik.. Ik kon je niet laten weghalen uit mijn buik. Dus heb ik je een geboorte gegeven en dan hier voor de deur gezet. Met dit briefje.." Ze pakte haar handtas en pakte er een briefje uit. Ze nam een diepe zucht. "Lees maar." Zei ze dan terwijl ze het briefje naar me uit stak. Ik nam het aan, en begon te lezen.
Het briefje:

Liefste Olivier,

Als je dit ziet heb je waarschijnlijk ook een baby gevonden. Dat is je zoon Vince. Misschien weet je het nog, die nacht toen we samen uit gingen en we dronken werden. En toen.. gebeurde het(Je weet wel wat) Paar weken later ben ik te weten gekomen dat ik zwanger was. Ik ben naar mijn ouders geweest en ze zeiden dat ik mijn hart moest volgen. Ik wou hem niet laten weghalen dus heb ik hel een geboorte gegeven en hier nu voor je door gezet. Zorg goed voor hem. Ik weet dat jij en Philippe wel goed voor hem zullen zorgen. Laat kleine Vince geen domme dingen doen alstublieft!

Groetjes Stephanie x

Ik stond verstelt. Ze.. heeft mij hier gewoon voor de deur gezet?! En daarstraks zij ze nog dat ze het niet wou?! Liegen dat ze kan! Echt waar.. zij.. "Jij bent echt ongelofelijk! Je eigen zoon gewoon hier voor de deur zetten! Dat.. dat doet niemand! Ik wil jou nooit meer zien! Nooit meer!" Schreeuwde ik. Ik schreeuwde toch een beetje te hard want Philippe kwam de living bijna binnengestort. "Wat gebeurt hier allemaal?" "Zij! Zij heeft gelogen!" "Wat? Waarover?" Vroeg Philippe dan. "Over vroeger!" "Jongen.." Zei Stephanie dan. "Nee! Ik.. wil dat.. je mij gewoon let rust laat! Alles gaat fout vandaag! Alles!!" Philippe trok zijn wenkbrauw op. "Heeft papa al iets gezegd over dat we terug naar de Ardennen moeten gaan?" "Wel.. euhm.. Jawel." "Wat?" "We.. moeten.. terug gaan." "Wat?! Nee! Ik ga Caro niet achterlaten! Ik heb haar beloofd dat ik hier zou blijven!" "Sorry jongen. We hebben dit niet gepland." "Het zal wel! Laat mij gewoon let rust!" En met dat liep ik naar boven.
~Caro's POV~
Ik was thuis bezig aan wat huiswerk. Toen ik gebeld werd door Stephanie. Ik nam op: "Hallo?" "Hallo Caro. Ik bel eigenlijk om te zeggen dat Vince zich echt niet goed voelt.. misschien is het best als je terug naar hier komt." "Wat is er gebeurd?" "Wel euhm.. Hij kan het best zelf zeggen." "Euh.. Ja.. Oké. Ik kom eraan!" "Dankje! Tot dan." "Tot dan..?" En ze legde af. Raar.. waarom voelt Vince zich ineens zo slecht? Waarom belde Stephanie me en Philippe of Olivier niet? Ik pakte mijn jas.. deed mijn schoenen aan en vertrok naar Vince.
~Na 15 minuten~
Ik kwam aan. Ik heb van Vince de sleutel van zijn huis gekregen. Ik deed de deur open en ging meteen naar boven. Ik negeerde Stephanie. Ik klopte eerst op de deur om te horen of hij hier wel was. "Ga weg!" Hoorde ik hem dan zeggen. Ik ging naar binnen. "Ik zei ga we- Caro?" Zei hij dan. "Wat.. wat doe jij hier?" "Alles oké?" "Nee.." "Wat is er gebeurt?" "Stephanie heeft mij het briefje laten lezen die bij me was toen ze mij hier voor de deur had gezet. En dat was al niet leuk want ze zij dat ze mij niet voor de deur wou zetten. Ze wou gewoon niet voor mij zorgen! En dan zegt papa dat we terug naar de Ardennen moeten verhuizen! Alles loopt mis!" Ik keek geschrokken aan. Terug naar de Ardennen? Hij heeft gezegd dat ze hier zouden blijven.. toen ik hem aankeek zag ik dat hij door had wat hij heeft gezegd. Hij keek nog droeviger. "Ga je terug naar de Ardennen?" "Caro.. Ik wil het zelf ook niet! Ik weet het van vanmorgen pas!" "En je kon het toen niet zeggen?" "Sorry!" Ik schudde mijn hoofd en liep naar beneden...