When A Heroine Has Fallen (Zaldariaga Series #1)

Kabanata 14

Kabanata 14:
Nervous

"Do you know how worried I was!" halos ilayo ko ang phone sa tenga ng marinig ang bahagya niyang mataas at mariing tinig na nagpanginig sa akin ng kaunti. Gulat pa ako dahil hindi ko kailanman siya narinig na ganoon.

His voice is always cold even he's expression is dark and menacing. Nakahiga ako sa kama at nakatitig sa kisame at pinapakinggan ng mataman ang tinig niya.

"I'm sorry. I didn't notice that my phone shut down already." I bit my lower lip after saying it. Hawak ko sa isang kamay ang unan ko. Kahit wala ako sa dorm parehas lang ang epekto ma hatid sa akin ng pakikinig sa tinig niya sa kabilang linya.

It make my heart thumped furiously and my systems twisted.

"Iyon lang?" even I can't see him. I know that there's a scowl etched on his face.

"Anong iyon lang?"

"Iyon lang ang sasabihin mo? I'm worried as fuck, Suli. I don't know what to do to know if you're safe." napahinga ako ng malalim roon.

I suddenly feel guilty kahit hindi ko naman sinasadya.

"I'm so sorry. Hindi ko talaga namalayan na nakapatay na pala. May ginawa rin kasi ako kaya nakalimutan kong padalhan ka ng mensahe." I totally forgot since the presence of Joaquim welcomed me in our living room.

Idagdag pa ang iritasyon ko sa hindi malamang dahilan kung bakit siya narito. Hanggang ngayon hindi ako sigurado kung pinauwi na ba iyon ni Papa. I don't why Papa bring him here at all. Kaibigan? Ang layo ng agwat nilang dalawa para roon.

And it seems that they both hiding something.

I heard his massive breathing on the other line. Wala akong ideya kung nakauwi na ba siya. He's still not speaking so I'm waiting for him.

"How are you?" naging mahinahon na ngayon ang tinig niya na parang biglang umamo. Nawala na ang pagkariin. Umawang ang labi ko.

"I'm fine. I went home safe. How about you? Nasa bahay ka na?" kusa akong napangiti ng maalala ang reply ko sa kanya kanina. Pagkatapos kong maisent iyon at ilang segundo ang lumipas ay tumunog ang phone ko para sa tawag niya.

"I'm..." hindi ko narinig ang susunod niyang sinabi dahil sa mga tunog ng sasakyan mula sa kabilang linya. Kumunot ang noo ko. I even heard a car engines and a truck beep.

"Where are you?" hindi siya agad nagsalita roon.

"Khalil..." he puff a deep sigh.

"I'm here in Casuela. I don't know if I'm near to your house since I don't know your address at all. I'm so worried to you that I tried to search for you in your home town to make sure that you went home safe." I gasped in disbelief at his answer.

Mabilis akong napaupo dahil sa gulat.

"What? Saang lugar?" I said surprise. Hindi ako makapaniwala. Ginawa niya iyon? I can't call him OA because my heart is fluttering right now. Nag-iinit iyon dahil sa nalaman.

Or he's just kidding and tripping me? But I know Khalil is not childish to do that.

"Nasa hilera ako ng mga store ng souvenirs." napasinghap ako. Agad kong nakilala iyong lugar. Malapit lang iyon sa amin at doon pa ako bumili ng pasalubong kanina para sa mga kapatid.

"Bakit ka pa pumunta? What if something happened to you?" ngayon ako naman ang nag-aalala para sa kanya. Ilang minuto panigurado ang ginugol niya sa pagdri-drive para lang magtungo rito.

"I don't care about myself. What important is to know that you're safe." I can feel a burning sensation on my cheeks as I heard it from him.

"P-Pupuntahan kita kung ganoon."