When A Heroine Has Fallen (Zaldariaga Series #1)

Kabanata 21

Kabanata 21:
Issue

"I'm sorry." sa maliit kong tinig sinabi. I can't look at him. I'm guilty that he found out about this from Zed. I don't want him to drive all this way here this late at night but at the same time masaya ako na narito siya.

Nakayuko ako at humakbang siya papalapit sa akin. He lift my chin and I saw his dark intense eyes. Hindi ko alam kung bakit nag-init ang mga mata ko.

"I'm your boyfriend and it's my responsibility to knew everything about you. Narito lang ako, wala akong pakialam kung gaano ka kalayo. Wala lang iyong biyahe kung sayo ako patungo." aniya at ramdam ko ang biglaang pagsiklab ng pintig ng puso ko. I bit my lower lip and he plant a kiss on my forehead.

"Come here." nilahad niya ang dalawang braso. Napanguso ako. I inch our gap and take the hug he's offering me. He snaked his hand on my waist and he put his chin on my temple. Habang ako ay binaon ang mukha sa dibdib niya. Listening to his heartbeat.

My eyes heated in a split second, my tears fall. Mabilis kong kinagat ang pang-ibabang labi para pigilan ang hikbi. I'm wanting so bad to burst the emotion I am having right now. I want so bad to tell him what just my Father did. I want to cry it out, but I... can't.

Hindi puwede kasi ayoko na siyang idamay pa sa problema na iyon.

I tried to swallowed the lump in my throat so he won't know that I'm crying now.

I feel secured and at peace at his embrace. Hindi ko alam kung gaano kami katagal sa ganoong ayos. Ang gusto ko, ganoon na lang kami hanggang sa sumikat ang araw. Kaso ayoko naman siyang pangalayin kung tatayo kami ng matagal. Ilang kilometro pa ang minaneho niya.

Kaya inaya ko na siya sa maliit na table na naroon para makain namin iyong dala niya. Kumain kami sa normal na paraan na nakasanayan naming dalawa. He's taunting me and I will end up with my flush cheeks.

I already ate outside, pero dahil nawalan ako ng gana sa nalamang rebelasyon kay Zed ay hindi ko naubos ang pagkain. Pagkatapos ay nilinis rin namin iyon. Doon ko naalala iyong isang tumatakbo sa isip ko. Sumulyap ako kay Khalil na nililinis ang maliit na lamesa.

"May sasabihin ka ba sa akin?" tanong ko sa kanya nang makalapit. He turned to me and he arch a brow.

"Sasabihin?" taka niyang tanong. Nag-aalinlangan ako na diretsuhin dahil baka may dahilan siya kung bakit hindi niya pa sinasabi sa akin iyong offer sa kanya sa Univeristy sa Manila.

I'm contemplating if I should push it to have that conversation or I'll take it easy for now. Ayoko naman siyang pilitin. Apat na buwan simula ngayon, tapos na siya sa Senior High. Hindi ko man alam ang desisyon niya tungkol roon, pero sobra akong manghihinayang kung tatanggihan niya.

He'll have a lot of chance if he'll study in Manila. Alam ko na rin na may kakayahan ang pamilya niya na ipadala siya roon kahit walang mga offer na ganito.

"Suli?" nabalik ako sa wisyo nang tawagin niya ang pangalan ko. I blink then I shook my head.

"Nevermind." I smiled at him. Kaso may bakas na ng kuryusidad ang mga mata niya.

"What is it?" aniya pero tumawa lang ako para patunayan sa kanya na wala lang talaga iyon.

"Wala, kalimutan mo na. N-Narito iyong varsity jacket mo. Bukod roon wala na akong spare clothes na magagamit mo para pamalit... sa pagtulog... mo." bumagal ang pagsasalita ko noon dahil sa pag-iinit ng pisngi.

My heart is pulsating out of control in the thought that we'll sleep together in this small room alone.

Matutulog lang naman kami ng magkatabi pero para akong kinakapusan na ng hininga.