Ali Ayşe'yi Seviyor

Bölüm -29- Hayırlı İş

29. Bölüm

Ali her şeyi söylemeye karar vermişti ve Hanifi ile birlikte arka bahçeye gelmişlerdi.

Hanifi: Eveeettt... Neymiş bakalım benimle konuşmak istediğin mesele?

Ali: Şimdi şöyle anlatayım efendim.

Hanifi: Buyur.

Ali: Hanifi amca hani insan birini sever ya. Hani koca ömrünü onunla paylaşmak ister ve bu istek karşılıklı olur.

Hanifi: Yani iki kişinin birbirine aşık olmasından mı bahsediyorsun?

Ali: Aynen ondan bahsediyorum. İki kişi birbirini sever, sevdiğini gördüğünde mutlu olur. O an başka hiçbir şey umrunda olmaz ya hani. Onu gördüğü dakika boyunca, saat boyunca, yıl boyunca hatta ömür boyunca mutlu olur ya.

Hanifi: Evet oğlum.

Ali: Onunla birlikte olmak, ona sarılmak onunla evlenmek, aynı evde yaşamak, en büyük hayali olur ya. Onun ismini duyduğunda kalbinin ritmi değişir ya işte.

Hanifi: Tamam oğlum anladım.

Ali yutkundu. Yavaş yavaş terlemeye başlamıştı. Ama söylemeye kararlıydı.

Ali: İşte ben... Ayşe'yi gördüğümde aynen bunları yaşıyorum Hanifi amca. Ayşe'yi gördüğümde mutlu oluyorum. Onun adını duyduğumda kalp atışım hızlanıyor. Onunla birlikte olmak, ona sarılmak, onunla evlenmek benim en büyük hayalim. Ben koca ömrümü Ayşe ile paylaşmak istiyorum. Biliyorum siz şuan şaşırdınız veya kızdınız. Ama inanın yapabileceğim bir şey yok. Gönlüm onu çok istiyor, sizde bilirsiniz ki laf anlamaz gönül. Sen yapma dersin o yapar, sevme dersin sever, isteme dersin ister.

Ali cümlesini bitirdikten sonra, Hanifi'nin gözleri Ali'de takılı kaldı.
Sessizce öyle bakıyordu.

Ali: Bir şey demeyecek misiniz?

Hanifi: Ayşe!

Ayşe: Baba ben Ali'yi ilk gördüğüm günden beri seviyorum. Onu ilk gördüğümde girdi benim kalbime. Ali benim kalbimin hırsızı baba. Beni kendine öyle aşık etti ki ondan başka bir şey duyamaz oldum. Ondan başka bir şey göremez, onun sesini duymadan yatamaz oldum baba. O benim gönlümün efendisi. O benim kalbimin tek sahibi. O benim...

Hanifi: Tamam yeter! Sen yukarıya çık.

Ayşe: Baba!

Hanifi: Yukarı çık dedim Ayşe.

Ayşe, bahçeden ayrıldı ama yukarı çıkmadı.

Hanifi: Sana gelince Ali.

Ali: Buyrun efendim.

Hanifi: Şimdi benimle öyle efendimli filan konuşma.

Ali: Eee...

Hanifi: Bir dakika yav, daha sözüm bitmedi.

Ali: Özür dilerim.