ÖLÜMÜN ESİRİ

2. Bölüm

'' İyi okumalar...''

''Ama hep güzel şeyler olsun. Çünkü her insan ölecek yaşta'' Şems-i Tebrizi

Genç kız gecenin karanlığında, arabasının farlarının yolunu aydınlattığı kadarını izleyerek sürüyordu.  Fazla süratliydi ama bunu dert etmiyordu. Hız ona özgürlüğü vermiş gibiydi.Üniversitede istediği bölümü kazandığında içinde oluşan mutluluğu kendine yediremedi. Mutsuz olması gerektiğini düşünüyordu ve bu onu daha çok delirtiyordu. Arabanın içinde kısık bir melodi vardı. Bu melodi onu biraz olsun karmaşadan söküp attığından huzurlandı. Telefonunun çaldığını duyduğunda kafasını kucağındaki telefona çevirdi. Telefona uzanırken kafasını yola kaldırdığında yolun ortasında gördüğü köpekle panikledi. Dümeni hızlı bir şekilde kırdı ve bu tekerleklerin yakıcı bir ses çıkarmasına neden oldu. Ne yapacağını şaşırmıştı genç kız.  Her şey o kadar ani olmuştu ki kırdığı dümenle arabada sallandı. Duvara çarpmadan frene basmaya çalıştı ama yetişemedi. Geride kalan ıssız karanlıktı.

Yüksek bir ambulans sesi duyuldu. Birçok insan toplanmıştı önü tanınamaz halde olan arabada. Ambulanstan yardım ekipleri geldi. Genç kız arabadan çıkarılmıştı. Yardım ekiplerinden bir kadın kıza yaklaştı. Onun adına üzülmüştü. Daha çok gençti. Hemen kıza yardım ettiler, ambulansa kaldırdılar. Yaşıyordu. Ama durumu fazla kritikti.

Hastane telaş içerisindeydi. Genç kızın ailesi perişan bir halde girdiler hastaneye. İkisi de ağlıyordu. ''Ölmesin.'' dedi kadın. ''Ölmesin Hakan. Yavrum ölmesin. Hayatı boyunca hiç yaşamadı, bu kez yaşasın.'' Adam üzgün bir şekilde baktı eski karısına. Kazayı öğrendiklerinde kızlarının komaya girdiğini de öğrenmişlerdi. Yıkılmışlardı, parçalanmışlardı. Kýzlarının mutluluğunu göremeden onu kaybedemezlerdi. ''Bizim yapabileceğimiz hiçbir şey yok Aslı." dedi tahminen elli yaşlarına sahip adam. "Buna kızımız karar verecek.'' Sarıldı sıkıca kadına. Kızları bunu görseydi büyük ihtimal onlara kızardı. Ona bir aile bile olamamışlardı. Bundan sonrası onun kararıydı. Ya uyanacaktı ya da ölüme sığınacaktı.

***

Üniversiteye başlayalı aradan üç hafta geçmişti. Oğuz'la iyi anlaşmıştık. Yani o bana bayağı yakınlaşmıştı. İnsanlar genelde soğuk yapımdan pek hoşlanmazlardı ama Oğuz bunu pek takmıyormuş gibiydi. Benimle dalga geçip sinir etmekten bayağı hoşlanıyordu. Pek rahatsız olduğum söylenemezdi aslında. Şimdiden ona alışmış gibiydim.

Şimdi ise onu üniversitenin kapısında bekliyordum, birkaç işini halledip yanıma gelecekti. Onun aşırı ısrarlarından sonra hamburger yemeğe gidecektik.