Anarchy

Κεφαιλαιο 14⁰

Έχουν περάσει 3 βδομάδες από το όλο περιστατικό. Φυσικά έχω μιλήσει με τη συμμορία και προφανώς όλοι με υποστηρίζουν. Έχουμε περιμένει τόσο για 2 λόγους. 1 να είναι υπέροχο το σχέδιο μας και 2 για να νομίζουν ότι θα περάσει έτσι.

*Λίαμ POV*

Ξυπνάω από δυνατά χτυπήματα στην πόρτα.
"Λίαμ σε παρακαλώ άνοιξε μου, είναι πολύ σημαντικό!"
Ανοίγω την πόρτα και άμεσος η Σκαρ πέφτει στην αγκαλιά μου κλαίγοντας. Προφανώς την βοηθάω με την εκδίκηση της αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι τα έχουμε ξαναβρεί. Βρίσκεται σε μια πολύ σημαντική θέση στην καρδιά μου αλλά με πείραξε πολύ το ότι μου έκρυβε την αλήθεια.
"Τι έγινε Σκαρ;"
"Συγνωμη! Το ξερω ότι δεν θες να με δεις εκτός της συμμορίας αλλά δεν είχα σε κάποιον άλλο να παω." Λέει ενώ καθετε στον καναπέ.

Σηκώνεται απότομα και πάει τρέχοντας στην τουαλέτα. Την ακολουθώ διστακτικά. Ανοίγω την πόρτα και την βλέπω αγκαλιά με την λεκάνη. Πάω και της κρατάω τα μαλλιά πίσω ενώ της ριχνω και λίγο κρύο νερό στο κούτελο. Σηκώνεται πάνω και κάνει γαργάρες με νερό και γυρνάει και με κοιτάει.
"Λίαμ είμαι έγκυος. Είμαι σίγουρη ότι ο πατέρας δεν είσαι εσύ, αφού είμασταν πάντα προσεκτικοί. Μόνο μια φορά έχω κάνει απροστάτευτο σεξ και αυτό ήταν με 3 συγκεκριμένα άτομα." Βουρκωσε πάλι. Πριν προλάβει να συνεχίσει την πήρα αγκαλιά και εκείνη κουρνιασε πάνω στο στήθος μου. Πήγαμε μεσα στο σαλόνι και ξαπλώσαμε στον καναπέ.
"Λίαμ.. "
"Σσσ. Ηρέμησε" της λέω και της χαιδέυω το κεφάλι.
"Λιαμ δεν το θέλω. Δεν θελω τίποτα που να με συνδέει με αυτούς τους 3 μαλακές και γενικά δεν είμαι σε θέση να κάνω παιδί. ΔΕΝ ΘΕΛΩ!"

Την πιάνω από το πίσω μέρος του λαιμού και την φιλάω κόβοντας της την φορά. Στην αρχή ξαφνιάζεται αλλά τελικά αφήνεται στο φιλί μας. Είναι γλυκο φιλί και νιώθω ότι ήταν ακριβώς ότι χρειαζόταν η Σκαρ. Σταματάω το φιλί μας για να πάρω ανάσα.

"Θα σε βοηθήσω, απλά θέλω να είσαι ηρεμη."
Κουνάει το κεφάλι της θετικά.
"Οπότε θα το ρίξεις"
"Ναι" μου απαντάει κοφτα.
"Συγνώμη πρέπει να φύγω, έχω να κανονίσω κάποια πράγματα"
"Όπως θες" της απαντάω και την κοιτάω καθώς ανοίγει την πόρτα και φεύγει.

Αυτή η κοπέλα πραγματικά έχει περάσει παρα πολλά στην ζωή της. Δεν θα άντεχα αν ήμουν στην θέση της και είμαι σίγουρος για αυτό.

*Σκαρ POV*

Σηκώθηκα από το κρεβάτι με καθόλου όρεξη. Εχτές είχα ραντεβού με την γυναικολόγο για να δούμε πως θα προχωρήσει το όλο θέμα. Βάζω το χαρτί που μου έδωσε ανάμεσα στα βιβλία μου και μετά μέσα στην τσάντα για να μην το ξεχάσω, γιατί μετά από το σχολείο θα πάω πάλι να την δω. Κάνω την πρωινή ρουτίνα της Σκαρλετ και ξεκινάω για το σχολείο. Δεν μπορώ να το πιστέψω ότι ακόμα θα πρέπει να πηγαίνω. Όμως θα πρέπει να κρατήσω αληθινό τον χαρακτήρα της Σκαρλετ.

~~

Αχ τέλος πρέπει να κάνω γρήγορα όμως για να προλάβω. Βγάζω γρήγορο το βιβλίο από την τσάντα μου που μέσα έχω το χαρτί και το κρατάω στα χέρια. Πηγαίνοντας προς την πόρτα του σχολείο νιώθω ένα δυνατό σκουντηγμα στον ώμο και το βιβλίο μου πέφτει κάτω.

"Ρε πουστη μου!"
"Ωχ συγνώμη δεν σε είδα. Άσε με να το μαζέψω."
"Όχι είναι..!" Γυρνάω και ποιον να δω. Ο Ερρίκος.
"Έχεις πολύ θράσος να με πλησιάζεις το ξερεις;!" Φωνάζω προσπαθώντας να πάρω το χαρτί από το χέρι του.
"Τερματισμός κύησης; Περίμενε μην μου πεις. Σε γκαστρώσαμε ετσι δεν είναι;" λεει με ένα χαμόγελο σκίζονται το χαρτί.
"Μη! Ωραία, και τι κατάφερες τώρα; Απλά θα παω να ξανακάνω την αίτηση μαλακά!"
"Οο δεν νομίζω. Το παιδί το θέλω και θα το κρατήσεις."
"Δεν νομίζω να έχεις δικαίωμα να αποφασίζεις τι θα κάνω με το σώμα μου"
"Μην το λες. Εγώ μια χαρά πέρασα την τελευταία φορά, κάνοντας σε οτι θέλω" το τελευταίο μου το ψιθύρισε στο αυτί.

Που είναι ο Λιαμ; Σκέφτομαι. Γυρνάω και αρχίζω να περπατάω γρήγορα. Μακριά από αυτόν. Όσο περπατάω ριχνω κλεφτες ματιές πίσω μου για να δω να κάποιος με ακολουθεί. Δεν βλέπω κανέναν, αλλά....