Anarchy

Κεφάλαιο 12⁰

Το μόνο του θυμάμαι είναι ότι όταν τελείωσαν μαζί μου με πετάξανε πάλι στην γωνία. Ανίκανη να περπατήσω, ανίκανη να κουνηθώ, εκτεθειμένη, ξυπόλητη, βρώμικη.

*ΛΙΑΜ POV*

Με ξυπνάει μέσα στην νύχτα το τηλέφωνο που χτυπάει. Ποιος στον πούτσο είναι βραδιάτικα;
"Ναι;"
"Αχ πόσο ήρεμα απαντάς το τηλέφωνο, ανίδεος για το τι έχει συμβεί, δεν έχειαναρωτηθεί για το δεν έχει χτυπήσει σήμερα το τηλέφωνο σου"
"Ερρίκο"
"Στο είχα πει ότι μου χρωστάς, στην αποθήκη τώρα, μαζί με τα 10 μου χιλιάρικα, αν θες πίσω την Σκάρλετ"
"Αν την πειράξεις..!!"
"Κοφτό με τις απειλές, θα έρθεις μόνος, μην τολμήσεις να κανεις κανένα αστείο και φέρεις τους ψευτοαναρχικους φίλους σου. Σε περιμένουμε. Αα και τώρα κατάλαβα γιατί σου αρέσει τόσο πολύ αυτή. Έχει τσαμπουκά και ένα πολύ σφιχτό μουνάκι!"
Μου το κλείνει πριν προλάβω να απαντήσω. Δεν μπορώ να το πιστέψω ότι μου την πείραξανε. Πρέπει να βρω αμάξι το συντομότερο.

~~

Πηγαίνω προς την αποθήκη. Πήρα το αμάξι του Μπιλ. Εγώ, ο Ερρίκος και οι άλλοι 2 είχαμε δική μας σημορια παλιότερα, αλλά ζήτησα 10 χιλιάρικα δανικα και έφυγα όταν έμαθα ότι βιάζανε μικρά κοριτσακια. Τι μαλακας που ειμαι που δεν του έδωσα σημασία. Άμα σκεφτόμουν καλύτερα η Σκαρλετ τώρα θα ήταν εντάξει. Τα λεφτά δεν ήταν δύσκολο να τα βρω, τα είχα φυλαγμένα.

Βλέπω την αποθήκη μπροστά μου. Εντάξει ήρθε η ώρα. Αφήνω τα κλειδιά πάνω στο αμάξι για την περίπτωση που θα πρέπει να φύγουμε γρήγορα και παίρνω την τσάντα με τα λεφτά.

Ανοίγω την μεγάλη πόρτα και την βλέπω. Μια γυναίκα με το σώμα της Σκάρλετ και το πρόσωπο της Σκαρ. Με κοιτάει με δάκρυα στα μάτια αλλά χωρίς δύναμη να κουνηθεί. Είναι μαζεμένη στην γωνία και ημίγυμνη.
"Δες ποιος αποφάσισε να εμφανιστεί!"
Δεν μιλάω. Πετάω κάτω στην τσάντα με τα λεφτά και αυτή ανοίγει και πλησιαζω την Σκάρλετ/Σκαρ. Έχω σοκαριστεί με αυτό που βλέπω αλλά δεν θα την πιέσω να μου πει τι έχει γίνει. Βγάζω την ζακέτα μου και την τοποθετώ στους ώμους της, την σηκώνω στην αγκαλιά μου και προχωράω προς την πόρτα. Είναι μισό λιπόθυμη και δεν έχει δυνάμεις.
"Είδες; Δεν ήταν τόσο δύσκολο να μας την δώσεις για να ξεπληρώσει το χρέος σου" μου λεει ο Ερρίκος γελώντας. Σταματάω τον βηματισμό μου.
"Δεν είναι αντικείμενο για να στην δώσω."
"Εγώ το μόνο που βλέπω είναι μια τρύπα για τον πούτσο μου, βασικά 3."
Δεν λέω τίποτα. Ξερω τι της έχουν κάνει αλλά αν πω κάτι τώρα ρισκάρω το αν θα μας αφήσουν να φύγουμε.

Φτάνω στο αμάξι. Την αφήνω μαλακά στην θεση του συνοδηγού, κάθομαι εγώ στην δική μου θέση και ξεκινάω για το σπίτι μου. Στον δρόμο την χαζεύω του κοιμάται. Κοιτάω τις πληγές στο ημίγυμνο σώμα της και σκέφτομαι το πόσα πολλά έχει περάσει. Το όλο θέμα με τους γονείς της, παραλίγο να καεί ζωντανή, τώρα αυτό και δεν ξέρω και τι άλλο. Και όλα αυτά στα 16-17παρα της χρόνια. Η ζωή μου φαίνεται εύκολη μπροστά σε αυτά που έχει περάσει. Οκ και εγώ δεν ζω με τους γονείς μου αλλά εγώ έφυγα γιατί μου την σπάσανε δεν με πέταξαν έξω.