Lost, I feel lost.
After I cried, I drove again. Hindi ko alam saan na ako sa Palawan dahil hindi naman ako taga rito at tanging cellphone at wallet lang na nasa bulsa ko kanina ang nadala ko, inabot na kami ng umaga pero hindi pa rin ako humihi
Ang kotseng gamit ko ay kadalasan ay pampalengke lang kapag nandoon ako at mukhang kailangan ko na magpa-gas.
I would probably call my brother to let him know what's going on. Para makauwi na rin ako ng Manila.
"Are you alright?"
A smile plastered on my lips as I nod at Nahem, I can feel his intenses stares and my heart just won't stop from beating so fast. He was there, nang mapagod akong umiyak ay andon pa rin siya katulad ng sinabi niya.
"Why are you smiling? Baby, para kang crazy," he rested his head on the seat.
I giggled, "E kasi naman po para kang crazy rin na nakatingin po at me," panggagaya ko sa conyo niya.
He just mocked me then rolled his eyes, hindi ko talaga maintindihan ang mood ng multong ito, minsan ang jolly niya tapos bigang mapipikon tapos okay na ulit.
God, I love his craziness.
Wait, did I just say I love him? No? I love his attitude okay.
"I was just thinking..." I broke the silence while driving.
"Hmm?"
"Anong meron sayo?"
Ngumisi siya ng nakakaloko at nagkamot ng ulo, "You see, I'm handsome. I look so fine, baby." swabe niyang sabi at pinadaanan ng daliri ang kanyang medyo magulong buhok.
Nailing nalang ako sa kayabangan niya, "You were the second one to witness my weak alter. I never cried to anyone." mapait kong sabi at binalingan siya.
His eyes were dark and his jaw clenched, "Who was the first then? Si Dyno?"
Kinagat ko ang labi ko, pinipigilan ang pag-ngiti dahil sa nagseselos niyang mukha, "Si Kuya," I clarified.
"I never let anyone witness my weak spot and you just did, so, so many times,"
His lips roses for a smile, "I can't wait to hug you baby ko," He suddenly said using his sweet voice. My heart melted at that.
"Clingy now huh?" I teased him, he just pouted at me.
"Can you please stop right there?" Tinuro niya ang gilid ng kalsada, nasa highway kami ngayon at kitang kita ang magandang tanawin sa may ibaba.
Huminto ako at bumaba ng sasakyan, I closed my eyes when the fresh cold air welcomed by face. Ang maberdeng tanawin ay tanaw na tanaw mula dito, nang balingan ko sa Nahem ay parang mas lalong sumabog ang puso ko dahil sa matang kasing-kulay lamang ng tanawin ngayon.
His eyes screams purity and I think hindi ko pagsasawaan na titigan iyon sa bawat araw na makikita ko siya. Binigyan niya ako ng maliit na ngiti kaya napangiti rin ako.
Bahagyang kumirot ang dibdib ko pero hindi ko iyon binigyan ng atensiyon. I feel free at the moment.
"You look like an angel," He whispered.
"Angel naman talaga ako."
He grinned at me, "Angel na nagkasala kaya binalik dito sa Earth," sansala niya.
Inirapan ko nalang ito at hindi pinansin ang sinabi, wala ako sa mood makipag-asaran sa kanya. I just want to appreciate the view and breathe. I suddenly remembered my Mom, ang sabi niya kapag hindi na ako makahinga sa mundo ay kakailanganin kong mag-isa.
