🌺Design Within a Skyscraper🌺

CHAPTER 3

Bumaba akong malungkot at 'di pa rin makagetover sa nangyari bumulantang sa harap ko ang isang mabangong amoy.

"Hmmmmm ansarap naman non," ngiti ko sa tiyahin kong busy sa pagluluto at nagpaalam ito na aalis muna at mayroong aasikasuhin.

Nagdaan ang ilang sandali at nag papaaalam na ang aking tiyahin na mag aayos ng sarili . Nakita ko sakanyang pitaka ang sulat ng secretarya ng aking ina.

"Bakit niya kaya dala-dala ang sulat na iyon?" pagtatanong sa aking sarili. Nag tataka ako sakanya dahil dala-dala rin nito ang bank card ng aking ina.

Lumabas narin ang aking tiyahin sa kanyang silid at kitang kita ko dito ang mukha ng aking ina naghalo ng emosyong gulat at lungkot ng makita ko ang kanyang mukha.

Hindi kalaunan ay nakaalis narin si tita ang hinanda niyang umagahan ay sisimulanan ko narin kainin nalulungkot parin ako sa pagkawala ng aking minamahal na magulang dagdag pa ng tahimik na mga silid na tila bay bawat tapak ko sa sahig ay nag eecho pabalik.

Habang sa paglalakad papunta sa aking silid ay napadaan nanaman ako sa isang napakahalagang ari-arian ng aking magulang,nasilayan ko nanaman ang gusali na itinayo ng aking mga magulang.

Labis akong nalungkot at lalong ng hina na nauwi sa pagkabagsak ko sa sahig.

Humahagugol ako at sinabayan pa ng pag eecho sa bawat silid anlaki ng lungkot at hinagpis ko sa aking sarili, lumong lumo at lungkot na lungkot ako ng maalala ang huling payo ng aking nanay na tupadin ang mga pangarap ko.

Ilang oras narin akong nakabagsak sa sahig nakatingin nalamang ako sa kisame namin  maya-maya ay tatayo narin ako, nagiisip lamang ako ng maari kung pagtuunan ng atensyon upang mapanatiling kalmado ang sarili, tumayo at naglakad ako ng Ikaika na tila'y may bumabagabag sa aking sarili "may nakalimutan ba ako," patanong sa sarili.

Naalala ko nga pala na tatawagan pala ako ng nagiisang matalik kong kaibigan, kaya't nag dali-dali akong tumingin sa aking telepono (13 missed call) "hala, bat hindi ko na malayan ang mga tawag niya" gulat na tanong sa sarili umupo ako ng saglit sa sofa upang kumalma ilang sandali lang ay tumunog na ang akin telepono *cring cring* "hello, elizabeth?"  "woy HAHAHA kaganina pa ako tawag ng tawag ano ba ginagawa mo huh?"tanong ng aking kaibigan na may malambot na boses "ummm natulugan ko kasi ang aking telepono "sagot ko rito na may malungkot na tono "ay ganon ba! AHAHHA ikaw talaga kala ko naman iniwan mo nanaman ako " sambit niya na may masayahing boses nag sunod sunod ang aming pag uusap at nasabayan narin ng halakhakan at di nag tagal ay nagtapos narin ang aming mga kwentuhan .

Napangiti ako ng marinig ko uli ang boses ng nagiisang kaibigan ko, sa lahat ng estudyanteng nakilala ko siya lamang ang tumanggap sa weirdo kong ugali .

Lagi niya akong ipinagtatanggol sa ibang tao kaya naging inspiration ko ang tulad niya,hinding hindi ko malilimutan ang mga alaaala na binuo namin marahil papunta nakami sa pinaka mahirap na estado ng pagaaral at magkakahiwalay-hiwalay.

Hinihiling ko sana magkaroon pa ako ng kaibigang tulad niya,magkakilala na kami ng apat na taon lamang ngunit kung mararapatin ang aking kahilingan na makasama siya uli sa kolehiyo ay napakalaking biyaya, dahil sa apat na taon ay kulang parin.

Hinihiling ko sana humigit pa sa apat na taon ang pagsasama namin at hindi mawakasan ng isang malungkot na paalam.