my sweet escape. park jihoon

18

•••
CHAPTER. 18
ELEANOR

Even after exams, I could still feel a little weight on my shoulders. Yes, it's over but my anxiety has gotten worse than before. Natapos na. Kung may mali man sa nagawa ako, babagsak talaga ako. Hay. Gusto ko na lang talaga umiyak.

Natapos na pinakahuling exam namin ngayong araw ngunit hindi pa tapos yung mga gawain ko. The Gold Event is getting closer and we still have to prepare a lot for this event. Sometimes, I feel like dropping the whole event for my sake but think about the whole school who has been looking forward for this big event. Sana pala hindi na lang ako yung nag-handle nito.

"Paabot ng gunting," utos ni Yedam sa akin.

We were at the office making posters for the event. Mabuti na lang, may mga natapos na kami noon bago pa mag exams, iilan na lang ang mga gagawin namin ngayon pero madami pa din naman.

"Gutom na ko," sambit ko. Halos dalawang oras na kaming nakaupo dito sa sahig at gumagawa ng mga posters, I still haven't eaten lunch kasi dumiretso na kaagad ako dito after exams.

"Ako din, e." tumayo si Yedam. "Tara, kain muna tayo."

Hinawakan niya ang kamay ko at hinila ako patayo. Dumiretso na kaming dalawa sa cafeteria para bumili ng kahit kaunting snacks pero pagdating namin roon, sarado na. Puta. Kung kailan ako nagugutom saka sila magsasara?

"Sarado," sabi ni Yedam, stating the obvious.

I could feel my stomach grumbling. Ugh. Ba't ba kasi kailangan magsara, e? Ang aga aga pa!

"I'm hungry." I whined.

Yedam just stood there watching me sulk till he finally had an idea para makakain kami. Feeling ko pumapayat na ako nowadays, sobrang nakakalungkot talaga sa bahay tapos puro aral na lang ang ginagawa ko.

"Tara," nauna na siyang maglakad. "Kain tayo sa labas, dali."

"Saan?" tanong ko at sumunod na sa kanya. Ngayon ko lang napansin na kahit maliit si Yedam mas matangkad pa din siya sa akin. Mas mukha tuloy siyang mas matanda kaysa sa akin.

"Kahit saan," sagot niya. "Hindi ko alam, nagugutom na din ako, e."

Nakalabas na kami ng school pagkakuha namin ng gate pass sa school guard. Kahit palagi na akong nakakalabas, I still find it scary. Yung tawiran ng school namin, sobrang daming sasakyan ang dumadaan. Kaya, when I'm with Jihoon, alam niya kung paano ako gabayan pag tumatawid. Para siyang traffic enforcer na pinapataigil yung mga sasakyang dumadaan.

"Saan tayo pupunta?" I asked him.

He shrugged, "Kahit saan."

I stopped my tracks, "Parang tanga, saan nga?!" inis na sabi ko.

Nilingon niya ako, "Basta, sumunod ka na lang."

We arrived at a restaurant. Nasa labas ang dining area nila kaya hindi ako sanay sa ganon. But, it can't hurt to try, diba? Besides, it was my first time eating at a place like this, I think it would be really good to try new things out.

The place was small, may small kitchen area at may dining tables sa labas nito and there were only a few spaces to sit on. Hindi ko gets paano sila nagkakasya ng mga tropa niya dito. Ang onti lang ng chairs tapos ang liit pa ng space.