Nieuwe start

00.

'En? Ga je het uitmaken?' Amber kwam naar Mikayla toegerend die op hun vaste bankje zat op het schoolplein. Het was iets voor half negen en de lessen gingen zometeen beginnen. 'Ja. Gisteren heeft Jurgen weer heel de dag niet op mijn berichtjes gereageerd.' Zuchtte Mikayla. 'Pff uitmaken en snel. Die jongen is jou niet waard.' Zei Amber.

'Is dat niet te hard? Hij kan er toch ook niks aandoen dat hij het zo druk heeft met voetballen?' Twijfelend keek Mikayla haar beste vriendin aan. 'Niks aan doen? Ik snap dat hij bij Ajax speelt en hij daar goed moet presteren maar kom op Mikay. Hij kan best wat tijd vrij maken om wat leuks met je te gaan doen.' Vond Amber. 

'Je hebt gelijk.' Knikte Mikayla. 'Ik heb altijd gelijk.' Zei Amber. Mikayla fronste. 'Dat is niet waar.' Sprak ze haar tegen. 'Bijna altijd dan. Ga nou maar naar Jurgen toe en maak het uit.' Spoorde Amber haar aan. 'Is dat niet zielig? Misschien kan ik het beter na school doen.' Twijfelde Mikayla. 'Doe het gewoon nu of app hem anders. Dan hoef je hem ook niet in het echt te zien.' Bedacht Amber. 'Dat is echt sneu. Zo ben ik niet.' Kapte Mikayla dat idee af. 

'Dan doe je het op jou manier. Zorg nou maar dat je van die jongen af bent.' Zei Amber. 'Ik kijk nog wel eventjes. Jurgen heeft pas om half elf les dus ik denk dat ik hem in de middagpauze aanspreek.' Antwoordde Mikayla. 'Wat jij wilt. Ik ga nog even naar Beau. Ik zie je zo wel in de les.' Amber liep weg naar een ander klasgenootje en Mikayla bleef in haar eentje achter op het bankje.

Mikayla zat wel vaker op het bankje. Het bankje stond helemaal achter op het schoolplein en vanaf hier had ze goed overzicht over het hele plein. Dit was ook de plek waar ze Jurgen had leren kennen, de plek waar Jurgen haar verkering vroeg en waar ze talloze keren hadden gezoend. Mikayla glimlachte als ze eraan terug dacht.

Jurgen zat een klas hoger dan haar en zat nu in zijn examenjaar. Hij had het erg druk met school en moest dat ook nog eens combineren met het voetballen. Jurgen voetbalde al sinds kleins af aan bij Ajax in de jeugd. De trainers hebben tegen hem gezegd dat hij een goede kans heeft om prof te worden maar dan moest hij er wel echt alles voor doen en dat was wat Jurgen deed. 

Jurgen had er echt alles voor over om profvoetballer te worden en trainde keihard. Elke dag was hij op de voetbalvelden te vinden zelfs als het regende. Toen Mikayla een relatie met hem nam wist ze wel dat voetbal zoveel voor hem betekende maar dat voetbal voor haar ging kon ze soms maar lastig begrijpen.

De bel ging. Zuchtend stond Mikayla op en ze liep naar haar eerste les van vandaag. Het eerste uur had ze wiskunde en als ze ergens een hekel aan had was het dat vak wel. Opweg naar het lokaal kwam Mikayla Amber tegen. 'En? Al nagedacht hoe je het gaat zeggen?' Nieuwsgierig keek Amber haar beste vriendin aan. 'Gewoon straks in de middagpauze.' Zei Mikayla. 

'Oeh jij durft. Ik ben zo benieuwd naar zijn reactie.' Zei Amber. 'Am, het is geen spelletje ofzo he. Jij denkt dat het grappig is maar ik vind het helemaal niet leuk om het uit te maken met Jurgen.' Zuchtte Mikayla. 'Waarom ga je het dan doen?' Amber begreep het niet meer. 'Omdat hij nooit tijd voor mij heeft en alleen maar bezig is met voetballen.' Zuchtte Mikayla. 'Maar je houd nog wel van hem?' Vroeg Amber. Mikayla was even stil. 'Ik denk het wel.'

'Misschien moet je eens nadenken wat voor toekomst je voor je ziet. Stel Jurgen breekt door als voetballer en hij gaat later bijvoorbeeld in Spanje spelen bij Barcelona. Zie je jezelf dan meegaan als voetbalvrouw om zijn droom na te leven? Misschien moet je daar eens over nadenken.' 

Mikayla dacht na. Wou ze dat wel? Zou ze heel haar leven willen opgeven om Jurgens droom na te leven? Ze wist nog niet eens wat ze zelf na de middelbare school wou gaan doen. 

Ze waren inmiddels bij het lokaal aangekomen en Mikayla ging achterin de klas zitten. Amber plofte naast haar neer en ze haalde haar wiskunde boeken uit haar tas. 'O nee we hebben meneer van de Berg.' Zuchtte Mikayla toen de docent het lokaal kwam ingelopen. 'Dat word een lange les.' Vreesde Amber. 

En zoals Amber al had voorspeld duurde de les voor Mikayla onwijs lang. Heel het blokuur dacht ze aan Jurgen en hoe ze het hem ging vertellen. De zinnen spookte door haar hoofd en in haar gedachtes zag ze voor haar hoe ze het Jurgen vertelde. 

Na twee lange uren ging eindelijk de bel en was het pauze. 'En ga je nu naar Jurgen?' Vroeg Amber terwijl ze naar de aula liepen. Mikayla knikte. 'Ik denk dat Jurgen op het plein staat.' Zei ze. 'Ga maar gauw. Ik wacht hier wel.' Antwoordde Amber. 

Mikayla liep naar buiten en al snel zag ze Jurgen staan bij wat vrienden. Snel liep ze er naar toe. 'Hey Mikay!' Jurgen drukte een kusje op Mikayla haar wang en nerveus beet Mikayla op haar lip. 'Wat is er?' Vroeg Jurgen verbaasd. 'Kom even zitten.' Mikayla en Jurgen liepen naar hun bankje en ze gingen naast elkaar zitten.

'Wat is er?' Vroeg Jurgen haar nogmaals. 'Ik maak het uit.' Zei Mikayla direct. 'He wat?' Verbaasd keek Jurgen haar aan. 'Je hoorde mij wel.' Mompelde Mikayla. 

'Maar waarom? Heb ik iets verkeerd gedaan?' Verdrietig keek Jurgen haar aan. 'Het is gewoon beter zo. Jij bent alleen maar druk met voetballen. Ik heb gewoon nagedacht over hoe ik mijn toekomst voor mij zie en dat is niet met jou.' Antwoordde Mikayla. Jurgen keek haar gebroken aan. 

'Kunnen we het niet nog een keer proberen?' Vroeg hij onzeker. 'Nee. Jij bent toch alleen maar bezig met voetbal. Hoe je het went of keert ik kom bij jou altijd op de tweede plaats te staan en daar ben ik gewoon klaar mee. Het is voorbij Jurgen.' Mikayla stond op en liep weg en Jurgen bleef gebroken achter op het bankje.