Devil in Disguise: Vengeance Series 1

DID- 27

You know what's the most painful thing when you're loved someone? Is that losing yourself in the process of loving someone too much.

Nakalimutan ko kung bakit napunta ako sa sitwasyon na'toh. Kinalimutan ko sa panandaliang saya. Nakalimutan ko kong ano talaga ako. Kung sino ba ako.

Buong gabi akong tulala, puyat sa kakaisip. Buong gabing dilat at umiiyak. Masyado na akong nagpapaepekto sa narinig. Nang mga madaling araw na ay mata ko narin ang pumikit sa sobrang hapdi.

Kinaumagahan ay parang nanghihina ang aking katawan.  Wala akong planong pumasok sabagay mag-aayos lang naman ng booth. At ayaw ko ring munang makita si Rover. Hindi ko alam kung paano siya kakausapin. Tatanungin ko ba siya tungkol sa narinig ko? O hahayaan nalang. I don't know. Natatakot ako.

Buong maghapon akong nakasalamak sa kama. Minsan uupo kaharap ng bintana at matutulala lang.

Hindi ko namalayan ang pagtulo ng butil ng luha mula sa'king mata habang pinagmamasdan ang sarili sa salamin. Akala ko ba wala ng luhang natira dahil nailuha na kagabe. Marahas kong pinunasan pero tanginang luha ayaw tumigil.

I've never been cry and frustrated in my entire life sa isang tao kahit nung namatay si dad walang luhang tumulo sa'king mata. Kahapon lang hindi mapawi ang ngiti ko sa labi dahil sa saya.

Tapos heto ako ngayon parang nagluluksa.

Narinig ko ang ilang katok sa pinto pero hindi ko manlang binigyang pansin. I want to be alone. I want to feel myself. Ayokong magpakita sa kung sino man sa ganitong itsura. Ayokong makita nilang mahina ako.

Wala akong ligo at bihis. Punyeta ang hirap maging brokenhearted nakakabawas ng timbang.

Sumapit ang gabi at nakaya kong hindi lumabas ng kwarto. I took the laptop and opened the ducument na pinapahanap ko kay taurus.

I smirked while scrolling. Kinuha ko sa drawer ang extrang cellphone dahil binasag ko nga yung ginagamit ko. I dialed the number. At hindi naman ako nagkamali ng sagutin agad.

"Meet me tommorow, 8 am sharp  in front of the gate." Then i ended the call.

Niligpit ko ang gamit at napagpasyahang matulog. Tommorow is a new morning for me.

Kung anong nasimulan ko na ay siyang tatapusin ko na sa madaling panahon. Kung mananatili ako ng matagal baka hindi ko makaya ang sakit at magpatiwakal ako.

I woke up around midnight when i felt on the side of the bed. Naramdaman ko ang pagpulupot ng braso sa aking tiyan.

"I miss you. I thought you want to see me pero hindi ka manlang nagpakita buong araw."

Rover caressed my hair and gave me a kiss on my forehead.

"I love you but i lied. I'm sorry." 

I closed my eyes again, thinking that it was just a dream. When I opened my eyes the next day ay hindi na mugto ang aking mata. Winaksi ko ang lahat na bumabagabag sa aking isipan bago lumabas ng aking kwarto.

Halos mapalundag lang ako nang mukha ni Rover ang tumambadna akmang kakatok siya sa'king pinto.

"Good morning." He greeted me with smile on her face. I just stared at him for a second before i response.

"Morning." Saka ko siya nilampasan at naunang maglakad. Pero nakahabol naman at akma na sanang kukunin ang bag ko ng umatras ako. Nangunot ang kanyang noo sa ginawa ko.

"Ako na magdadala may kamay ako." Seryoso kong sambit.

"Alam ko. Pero gusto ko akong magbuhat. Girlfriend na kita ngayon." I want to gave him a sarcastic laugh. Oh really? Masyadong mapagpanggap. Hindi ako tumigil sa paglalakad at mas binilisan ko pa.