Geceye Bir Dilek

Bölüm 13

İz: Aslında biliyor musun başlarda kaçırıyordum ondan gözlerimi,

İz: Beni fark eder diye.

İz: Ama bu sene hiç kaçırmadım.

İz: Ben ondan bu sene gözlerimi hiç kaçırmadım ama 3 sene boyunca o kadar çok kaçırmışım, kendimi o kadar çok yok saymışım ki, kendimi o kadar silmişim ki etraftan, şimdi gidip biri ona adımı sorsa, o kim ki bile der.

Ateş: Birbirinize bu kadar yakın mısınız?

İz: Birbirimize bu kadar uzağız.

...

Ateş: Onu ilk gördüğünde sevdiğini yazmıştın daha önce,

Ateş: Anlatsana.

İz: Bunu gerçekten hatırlıyor musun?

İz: Gerçi ben sürekli tekrar ettiğimden,

İz: Ben aslında ne diyeceğimi bilemiyorum Ateş,

İz: Sana ne kadar teşekkür etsem az.

İz: Sen çok güzel dinliyorsun beni.

Ateş: Çok saf seviyorsun,

Ateş: Böyle bir zamanda böyle bir sevgi,

Ateş: Zor bulunur.

Ateş: Hadi anlat.

İz: Peki.

İz: Anlamışsındır belki, onunla aynı okuldayız.

İz: Lisenin ilk senesinin ikinci dönemi değiştirdim okulumu,

İz: Ve o'nun okula gelmişim.

İz: Kolejden, düz bir liseye aldırdım kaydımı.

İz: Yeni okulum hakkında biraz araştırma yaptım, düz bir lise olduğundan her tarzda öğrenci vardı. Okul gruplara falan ayrılmıştı.

İz: Okula gitmeden onun ismini duymuştum, ama hiç resmini görmemiştim veya onu araştırmamıştım.

İz: Her neyse işte okula ilk adımımı attığım gün, etrafta dehşet bir kargaşa vardı, ben ne olduğunu anlamaya çalışırken o'nu gördüm işte.

İz: Kargaşadan uzak, kargaşayı izliyordu. Olanları alamaya çalışır gibi.

İz: İşte o zaman gözlerine çok net bakabilmiştim. O zamandan beri bir daha öyle bakamadım gözlerinin içine.

İz: Masmavi gözleri vardı, biraz yeşili bile andırıyordu. Bembeyaz teni, koyu kahverengi saçları...

İz: Orda ne kadar baktım gözlerinin içine biliyorum ama o hareketlendiğinde bende hemen gözlerimi kaçırdım, sonra tekrar ona baktım, kargaşanın içine yürüyordu, onunla birlikte bende yürüdüm.

İz: O yürüdükçe kargaşa açılıyor, herkes susuyordu, ve ben hala daha bir şey anlamıyordum.

İz: Kargaşanın ortasına geldiğinde her şey durdu.

İz: Yerdeki perti çıkmış çocuğa elini uzattı, üstünü başını düzeltti. Sonra arkasına aldı. Onu döven çocuğun karşına geçti. Sonra çocuğun kulağına eğilip bir şeyler söyledi. Ve her şey bitti.

İz: Herkes dağıldı gitti. Ortada sadece ben, o ve çocuk kalmıştı.

İz: İzledim onu tüm gün, o çocukla nasıl ilgilendiğini gözlerimle gördüm.

İz: Kalbim orda ısındı ona,

İz: Ve bir daha da soğumadı.

İz: Ve bir daha onu izlemeyi bırakamadım...