One touch (sexting sequel)

Εισαγωγή

Χευυυ αν θέλετε αφήστε ένα αστεράκι και ένα σχόλιο για στήριξη. Θενκιου"
( Instagram και tik tok account @pasagianni_m)

Επέστρεψα με μια γενική εισαγωγή, όμως όλα θα βγάλουν νόημα από εδώ και στο εξής, το υπόσχομαι.

Συχνά ακούμε πως ο άνθρωπος με τον οποίο ήμασταν κάποτε ερωτευμένοι, είναι «λάθος». Πως αυτό που νιώσαμε δεν ήταν σωστό. Πως το τάιμινγκ αν ήταν διαφορετικό, ίσως αυτός ο άνθρωπος να ήταν ο άνθρωπος μας.

Δεν πιστεύω σε καμία από αυτές τις απόψεις.
Δεν υπάρχει λάθος άνθρωπος. Με το να χαρακτηρίζεις έναν άνθρωπος ως «λάθος» καταδικάζεις όλα όσα ένιωσες για αυτόν...σαν να λες πως δεν άξιζε το ότι ερωτεύτηκες εξ αρχής, αλλά αν δεν το είχες κάνει πώς θα έπαιρνες τα μαθήματα που σου έδωσε αυτός ο έρωτας; Και τι πάει να πει «λάθος τάιμινγκ»; Αν ήταν ο άνθρωπος σου όντως, θα ήταν εκεί την σωστή στιγμή, χωρίς μισόλογα και περιστροφές.

Ο κάθε άνθρωπος που γνωρίζουμε, που δενόμαστε και που σταδιακά ερωτευόμαστε, είναι σωστός για διαφορετικούς λόγους. Κάποιους τους ερωτευόμαστε γιατί ο πόνος που μας προκαλούν είναι αρκετός για να γίνουμε πιο δυνατοί. Να μπορούμε να σταθούμε στα πόδια μας, χωρίς να έχουμε ανάγκη, ούτε τους ίδιους, ούτε κανέναν άλλο. Μας μαθαίνουν πως ο εαυτός μας είναι ο μόνος που χρειαζόμαστε, και στο τέλος της ημέρας, μόνο αυτό μας μένει.

Κάποιους τους ερωτευόμαστε για να γιατρέψουν τις πληγές μας. Να μας δείξουν πως ο κόσμος ναι είναι όμορφος και να αξίζει να δοκιμάσουμε και να προσπαθήσουμε και αν αποτύχουμε, είναι και αυτό μέσα στη ζωή. Είναι οι άνθρωποι που θα αγαπάμε πάντα για λόγους τους οποίους μόνο οι ίδιοι γνωρίζουμε. Είναι αυτοί στους οποίους ακόμα κι αν ο έρωτας μεταξύ σας δεν δουλέψει, ξέρεις πως θα είναι εκεί να σε «πειράξουν» και να σε κάνουν να χαμογελάσεις, ακόμα και στα χειρότερα σου.

Και υπάρχει και αυτός ο έρωτας που σε καταβάλει. Γεμίζει το μέσα σου, τα πνευμόνια σου σαν καπνός. Είναι ο έρωτας που κουβαλάς πάντα μαζί σου και αποκαλείς "παντοτινό". Μετά την ίαση, είναι αυτό που ψάχνεις και μένει εκεί. Και ναι υπάρχουν σκαμπανεβάσματα. Δεν είναι ποτέ όλα ρόδινα. Μα είναι αληθινά. Είναι αυτό το δυνατό που έψαχνες να βρεις στην εφηβεία σου. Αυτό πξυ άκουγες ότι υπάρχει ή το έβλεπες σε ταινίες, και πίστευες πως είναι μύθος...μέχρι εν τέλη να σου συμβεί.

Αν με ρωτήσετε πόσους από αυτούς τους έρωτες έχω ζήσει, θα απαντήσω δυο. Για την ώρα. Γνώρισα τον έρωτα που με έσπασε, και αυτόν που μου προσέφερε την ίαση που αναζητούσα.

Αφήστε με να σας προσανατολίσω λίγο. Είμαι στην Βοστώνη. Τέσσερα χρόνια μετά. Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες, όχι ακόμα τουλάχιστον, ούτε θα αποκαλύψω ποια δύο άτομα είναι αυτά που μου προσέφεραν τον πόνο και την ίαση. Ίσως μπορείτε να μαντέψετε, αλλά μην εκπλαγείτε αν πέσετε έξω, και μην ξεχνάτε πως υπάρχει ακόμα ο "παντοτινός" έρωτας, στον οποίο ακόμα και τώρα αν με ρωτάτε δεν είμαι σίγουρη αν πιστεύω. Μα θα το κάνω μόλις και αν τον βρω.

Και ναι πάλι μιλάω μόνη μου, υπερβολικά και φιλοσοφώ πράγματα, τα οποία θα έπρεπε απλά να αφήσω να πάρουν την τροπή που τους αξίζει.

Οκευ νιώθω πως μίλησα πολύ, χωρίς να έχω πει στα αλήθεια κάτι, μα σας υπόσχομαι πως όσα κενά έχετε στο μυαλό σας, θα καλυφθούν, αργά ή γρήγορα.

Τώρα με συγχωρείτε με φωνάζει η κοπέλα μου...

___

Κλείνω το λαπτοπ μου και κατεβαίνω στην κουζίνα, από όπου έρχεται η φωνή της κοπέλας μου, της Χάνα.

Νιώθω στα αλήθεια πως πρέπει να σταματήσω να γράφω σε αυτό το ανώνυμο μπλογκ, φιλοσοφίες περί έρωτα και ζωής, μα μου είναι αδύνατο...

«Έτοιμο το φαγητό..αύριο μαγειρεύεις εσυ στο λέω.»

Ναι αυτή ήταν η Χάνα.
She can be bossy sometimes, but..i love it..