One touch (sexting sequel)

Τελευταίο Κεφάλαιο

Για προσωπικούς μου λόγους, δεν μπορώ να συνεχίσω την ιστορία. Ευχαριστώ για όλη τη στήριξη και τα μηνύματα που έχω λάβει και γενικά για όλα. Δεν θα σας αφήσω ετσι όμως. Είχα σκεφτεί το μεγαλύτερο μέρος της πλοκής, οπότε εδώ είναι μια σύνοψη του τέλους. Συγνώμη για το ποσο ξαφνικά τελειώνει.
-Μαρία.

Αύγουστος 2026
Ανεβαίνω τα σκαλιά της εκκλησίας ή μάλλον για να είμαι πιο ακριβής του εξωκλησιού, και τα μάτια μου παραμένουν καρφωμένα στα μάτια του. Τρέμω ολόκληρη από την νευρικότητα μου. Μου είναι αδύνατο να συνειδητοποιήσω ότι συμβαίνει αυτό στα αλήθεια.
Και από τις δυο πλευρές τις σκάλας βρίσκονται καλεσμένοι, οι οποίοι χειροκροτάνε καθώς έχουν το βλέμμα τους καρφωμένο επάνω μου.

Δεν είναι ένας κλασικός γάμος αυτός. Δεν είναι σε κάποιο μεγάλο ναό στην πόλη, αλλά σε εξωκλήσι στο δάσος. Κάπου βαθιά στη φύση, ανάμεσα σε πεύκα και βελανιδιές και όχι πολύ μακρυά από το ποτάμι, περικυκλωμένο από μεγάλα επιβλητικά πλατάνια. Η νύφη, δε φοράει το συμβολικό λευκό νυφικό, αλλά ένα μαύρο. Το μαύρο ήταν από πάντα το αγαπημένο της χρώμα, και για να είμαι ακριβής, το δικό μου αγαπημένο χρώμα, το δικό μου νυφικό.

Φτάνω δίπλα στον μελλοντικό μου σύζυγο και του χαμογελάω δειλά. Το κάνουμε στα αλήθεια αυτό; Παντρεύομαι τον έρωτα της ζωής μου; Εγώ που είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου πως δεν θα παντρευόμουν;

Ή πραγματική ερώτηση όμως είναι, πώς φτάσαμε ως εδώ. Και ποιος εν τέλη είναι αυτός ο άντρας που κράτησε την καρδιά μου ασφαλή. Αυτός που αγκάλιασε κάθε κρυφή καταπακτή της καρδιάς μου, και με οδήγησε έξω από κάθε αδιέξοδο.

Κάποια χρόνια πριν, τότε που μόλις είχα επιστρέψει από Αμερική, ήμουν με μια Αγνή ψυχή. Και ήμουν ερωτευμένη μαζί της. Την κοπέλα αυτή την αγάπησα με έναν τρόπο διαφορετικό, την αγάπησα αληθινά και απόλυτα και ανιδιοτελή. Και ίσως όλα να ήταν πιο εύκολα αν αυτή η κοπέλα κατέληγε να ήταν ο έρωτας της ζωής μου. Αλλά το καλοκαίρι τελείωσε. Και εκείνη έπρεπε να επιστρέψει στην Αμερική. Είχε βρει δουλειά και μάλιστα την δουλειά των ονείρων της. Και θα την ακολουθούσα, αλλά δεν ήμουν σε θέση να ξαναφύγω εξωτερικό. Όχι τόσο σύντομα τουλάχιστον. Θα εμένα έναν χρόνο Ελλάδα θα έπιανα κάπου εδώ δουλειά και μετά θα επέστρεφα Αμερική.

Χώρισαν όμως οι δρόμοι μας. Και μαζί τους χωρίσαμε και εμείς. Αυτό δεν αλλάζει όμως το πως ένιωθα για αυτή την κοπέλα. Γιατί εκείνη μου έμαθε να αγαπώ, πρώτα τον εαυτό μου και μετά όλους τους άλλους.