ÖZEL GÜÇLER AKADEMİSİ

12.Bölüm

Sırtım sert zemine çarparken yüzüm acıdan buruşmuş  ve gözlerim kısıkça açılmıştı. Kapının sertçe kapanma ve kilit sesini duyduğumda karanlığa düşmeden önce olan olaylar film şeridi gibi gözümün önünden geçmişti. Ellerimle destek alarak yavaşça oturduğum yerde dikleştim ve etrafa bakındım.

Neredeydim ben?

Gri duvarlarla döşenmiş, demir kapılı ve 4 köşesinde kamera olan kutu gibi bir odanın içindeydim. Aynı dizilerde olan sorgu odaları gibiydi. Odanın ortasında eski püskü bir sandalye ve masa vardı. 

Oturduğum yerden kalkıp duvarlara bakındım. Oda bile eski püskü duruyordu. Elimi açıp içinde şu zamana kadar öğrendiğim bütün elementleri oluşturmayı denemiştim. Sonuç tam bir fiyaskoydu. Sanki birisi gücümü emiyordu ve elimde tek gramı dahi kalmıyordu. Bileklerimdeki kelepçeye bakındım. Ya bu emiyorsa gücümü? Ama bunu nasıl çıkaracaktım ki? 

Titrekçe bir iç çektim ve başımı öne doğru eğip ellerimle saç tutamlarımı kavrayıp çekiştirdim. Cevabı olmayan çok soru vardı ve ben cevaplarını nasıl bulacaktım bilmiyordum. Ailemi günlerdir görmüyordum. Onlarla konuşamıyordum. Bilmediğim bir yerde yalnız başımaydım. Kendimi korku filmlerinde yalnız başına gizem çözmeye çalışan ana karakterler gibi hissediyordum. Bilinmezler içinde boğuluyordum resmen. Olduğum yerin adını dahi bilmiyordum. 

Düşüncelerimden ayrılıp ellerimi saç tutamlarımdan  çektim başımı kaldırdım. Seslice nefes verip etrafa bakındım. Tek seçenek beklemekti. Sırtımı duvara yaslayıp yavaşça yere doğru kaydım ve yere oturdum. Dizlerimi kendime doğru çekip el bileklerimi üzerine bıraktım ve boş boş duvarı izledim.

Uzun bir süre sadece bunu yapmıştım. Kaç saat öyle bekledim bilmiyorum ama kilit açılma sesiyle ürküp bakışlarımı oraya çekmiştim. Kapı açılırken içeri müdür, Alex ve güzel bir kadın girmişti. Üçünün de sinirli bakışları beni bulurken yavaştan ürkmeye başlamıştım. Alex el bileğimden tutup beni kaldırmış ve fırlatır edasıyla sandalyeye bırakmıştı. Bana sinirli olma sebeplerini biliyordum. Yani en azından boş boş etrafa bakınırken biraz olayları düşünmüştüm. Vampir olduğumu ve aralarına girerek bilgi almaya çalıştığımı, onlardan biri olduğumu düşündükleri için onları kandırdıklarımı düşünüyorlardı ama ben onlardan biri olduğumu hiç söylememiştim ki? Niye kızıyorlardı bana? Bilmediğim bir yere aptal merakım yüzünden düşmüştüm. 

Müdür: Kendini neden normal insan formunda tutmaya devam ediyorsun ki? Kimliğinden utanıyor musun yoksa?

Melisa: U-utanmak?

Korkuyla kekelerken zorla yutkundum ve adamın yüzüne bakındım.

Müdür: Yıllardır barış içerisinde yaşayan 2 ırkı birbirine düşman etmeye çalışan kıskanç biri misin yoksa?

Melisa: Hayır benim gerçekten öyle bir amacım yoktu-

Alex: Ha vampirliğini kabul ediyorsun yani artık öyle mi?

Hızla başımı iki yana salladım.

Melisa: Ben gerçekten bilmiyoru-

Alex: Akademide ortalıkta gözükmezken kaç kişiyi ısırdın ve zehrini saldın söylesene?!

Melisa: Yapmadım ben öyle bir şey gerçekten!

Sesim korkuyla hem titrek hem de yüksek çıkmıştı.

Müdür: Sakın bir daha bize sesini yükseltmeye kalkışma!

Ürkerken titrediğimi hissetmiştim. Gerçekten isteyerek yaptığım şeyler değildi bunlar. Onları inandırmanın bir yolunu bulmam gerekliydi o yüzden. Düşün kızım vampirler ne sevmez? Ne sevmez? Bir kaç saniye geçerken içimden çığlık atasım gelmişti ama yalnız değildim ve böyle bir konumda çığlık atamazdım. Korkudan düşünemiyordum ki nerden hatırlayayım ne sevmez?!

Melisa: B-bakın nasıl kanıtlarım gerçekten bilmiyorum ama bir yolunu bulacağım gerçekten

Alex: Neyi kanıtlayacaksın? Yalanını falan mı? Gözlerimle gördüm senin nasıl değiştiğini ama sen hala inandıracağım diyorsun!! 

Müdür: Madem inandıracaksın bakalım ne kadar dayanıklısın?

Müdür ve ardından diğer ikili odadan çıkarken kapı sertçe kapanmış ve tekrar kilitlenmişti. Oflayıp ellerimle yüzümü kapattım ve kafamı masaya yaslayıp içimdeki korku hissini bastırmaya çalıştım.

Onları nasıl inandıracaktım ki?