HEART THIEF ( KALP HIRSIZI )

1.BÖLÜM NEFES

"Ahsen,Ahsen." dedi annem. Gözlerimi  devirdim. Ahh nefret ediyorum buradan. Nereden taşındık buraya kahretsin. Samsun'un nesi vardı sanki.

"Ahsen diyorum. Duymuyo musun? Şu kolileri odana taşı. Senin eşyaların."

"Tamam." dedim. Neden hayatımda herşey bok olmak zorundaydı ki? Sevgiye aç kaldığım babam,kendini beğenmiş avukat ablam. Annemin ve babamın ablam Deniz'i daha çok sevdiklerini biliyodum. Çünkü daha başarılı ve ana baba kuzusuydu. Ben daha çok korkusuz,gözü pek,soğuk kanlı ve normal güzellikte bir insanımdır. Deniz herseyini anlatırdı onlara. Ama ben anlatmazdım. Babam Denize bir fiske bile vurmamışken bana kıymadan vurduğunu bilirdim. Ve bu yüzden Denizden ve sevgili babamdan nefret ederdim.

Buraları biraz tanımak istiyordum. Anneme biraz dolaşıp buraları gezeceğimi belirttim.

Gözlerini devirdi bana dik dik bakmaya başladı. Oysa Deniz şuan dışarıdaydı. Ve çıkalı 1 saati geçmişti. Ablam Deniz 6 yaş büyüktü benden. Ben ise daha 11. sınıftaydım.

"Hayır çıkamazsın."

İsyan edercesine baktım ona. Onu duymamazlıktan geldim. Çektim kapıyı çıktım. Eve geldiğimde çok kızacaktı belki. Hızlıca merdivenleri inerken bir vücuda çarptım. Kaslı vücudu bir duvar gibi sertti. Ne olduğunu anlamadan geri çekildim.

"Yavaş olsana kızım." dedi. Beni iterek aradaki mesafeyi biraz daha açtı. Neredeyse dengemi kaybedip düşecektim. Neye uğradığımı şaşırdım.Özür dileyecek gibi oldum ama bana hayvan gibi tepki verdiğinden dolayı gözlerimle ona dik dik baktım. Kaşlarımı çattım. "İnsan gibi tepki veremezmisin?"

Bana baktı. Beyaz tenli Ela gözlü bir çocuk. Porselen gibi suratı vardı. Kusursuz dudakları ve burunu...

"Biraz yavaş olamaz mısın? At mı kovalıyor?" dedi. Gayet ve gayet ukala şekilde. Sinirlendim ona baktım. Cevap vermedim. Ona çarparak oradan uzaklaştım. Kulaklığımı takıp yürüdüm. İstanbul kalabalığı berbattı. Burası Eminönüymüş. Geldiğimde söylemişlerdi. Denize yakın bir yerde oturuyorduk. Bu ev anneannemden kalmaymış. Gözlerimi kapattım denizin karşısında derin bir nefes aldım. Biran aklımda hüzün,mutluluk ne varsa yaşadım beynimde. Daha çok acı yaşamış olsamda. Ben hayatımda bir kere aşık olmuştum. Daha da cesaret bulamamıştım aşık olmaya. Aklıma geldikçe boğazımda bir yumru hisseder gibi oluyordum. 2 senem az buz bir zaman değildi. Yediğim kazığın haddi hesabı yoktu. En yakın arkadaşım tarafından yediğim bir kazık. Çocukluk arkadaşım 2 senemle bir olup ihanet etmişlerdi. Hangisine yanmalıydım? Çocukluk arkadaşımamı,2 seneme mi? Ömer ve en yakın arkadaşım Büşra. Kendimi salak gibi hissediyordum. Nasıl inanmıştım o iki insana. Ahhh kendimden nefret ediyorum. Çok salak ve saf biri olduğum için. Nefesimi verdiğim zaman bu düşünceleri düşünürken nefes siz kaldığımı farkettim. Eve döndüm. Deniz evdeydi. Gittim odama düşündüklerim ve anılarımı bir an hatırlamak bana zor gelmişti. Ve bu olay olalı 2 ay olmuştu. Cenin pozisyonunda dolabıma yaslandım. Hıçkırıklara boğuldum biran. Kendimi tutamamak bana çok acı veriyordu. Güçlü ve duygusuz olarak bildikleri Ahsen hıçkıra hıçkıra ağlıyordu. Komik bir durum. Annemin beni çagırmasıyla duruldum elimi yüzümü yıkamaya gittim. Kendimi topladım.

"Efendim?"

"Yemek yiyoruz gel."

Masaya gittim.Bana suratsız bakan babam ve yalaka ablam Deniz. Hemen yemeğimi yedim kalktım. Bu ev büyük olduğu için odam sadece bana aitti. Diğer evimizde Denizle odamız ortaktı. Bu yüzden burada rahattım. Kafamı yastığa koydum. Kafamdaki düşünceleri unutmaya çalışarak uyumaya çalıştım. Yarın okul vaktiydi. Uyumam gerekiyordu.

İlk bölüm. Hayırlısıyla kitaba başladım. Okuyan herkese teşekkür ederim. :)