Wat is liefde?💔

Deel 19

Pp.Samih
Ik zag hoe een gebroken Nouhaila op de grond viel. Ik nam snel de gsm af en keek erop. Toen ik het zag kon ik mijn ogen niet geloven. Nasser was vast gehecht aan een touw met allemaal elektrische banden om zijn lichaam. Eronder stond een berichtje met "zolang je alles doet wat ik je vertel doe ik je broer niks aan". "Nouhaila er gaat niks gebeuren met je broer alsjeblieft sta op en hou je sterk, als ik je zo zie breek ik in honderde stukken" zei ik bijna huilend. Zij knikte en stond met volle trots op. "Er gebeurt niks met hem niks! Ze zijn hier tegen Nouhaila Mouraini bezig!" Riep zij. Dit was een totaal andere Nouhaila voor mij.

Pp.Nouhaila

Voor even waren alle gevoelens uit, ik kon geen pijn voelen ik kon geen liefde voelen. Het enige wat ik voelde was woede alleen maar woede. Boos liep ik naar de balie waar een vrouw stond. "Waar de fuck zijn jullie mee bezig?!" Schreeuwde ik. "Sorry?" Vroeg ze. "Waar is Nasser?! He?! Waar?!" Vroeg ik. "In kamer 173 verdieping 3" zei zij. "Oh echt?! Kom mee kom!" Schreeuwde ik tegen haar en trok haar mee. Aangekomen in de kamer duwde ik haar naar binnen. "Waar he waar is hij?" Vroeg ik. Niks kwam uit haar mond letterlijk niks. "Nouhaila stop! Het is haar schuld niet!" Riep samih. "Laat mij even met rust" zei ik. Net dat ik gevoelens kreeg zijn ze weer weg. Ik haat dot ik haat het! Rennend liep ik de trap af naar de agenten. . "Waar is mijn broer?! Hij is niet in zijn kamer! En jullie weten hier niks van he?!" Riep ik. "Mevrouw rustig aan, vertel eerst wat er is" zei 1agent rustig. "Mijn broer bevindt zich niet meer in zijn kamer en jullie weten hier niks van" zei ik. "We gaan even de camerabeelden chekken kom mee" zei eentje. Ik zag hoe Samih ons achterliep. Aangekomen in de kamer waar alle camerabeelden stonden begon hij te zoeken naar de camera die dichtsbij de kamer van Nasser bevindt. Na 15minuten te wachten vond hij niks. "Hoezo zijn er geen beelden?!" Schreeuwde ik. "Ik weet het niet mevrouw, warschijnelijk heeft iemand die verwijderd" zei hij. "Fucking ziekenhuis jullie kunnen ook niet eens op een persoon letten" zei ik en liep naar buiten. "Nouhaila!" Schreeuwde Samih. "Wat is er wat?!" Riep ik. "Kalm blijven schat, het komt goed" zei hij. Ik voelde alleen maar woede niks meer niks. "Laat mij met rust laat mij!" Riep ik. En toen liep ik weg. Voor dat ik de deur van het ziekenhuis uitstapte trok Samih mij terug en ik belandde tegen zijn borstkas. Ik probeerde kalm te blijven. "Wat is er weer?" Zei ik met gespande kaken. Hij trok mij in een knuffel waardoor mijn woede in verdriet veranderde. Ik begon te huilen en te huilen en te huilen. Om wat? Om wat eigelijk? Ik weet het zelf niet. Ik denk dat de vraag "om wat niet?" moet zijn. "Shhht komt goed" zei samih. Ik knikte en opeens een schuldgevoel drong mijn lichaam binnen. Wat heb ik zojuist gedaan. Ik heb die balievrouw bijna geslaan, ik heb tegen Samih geschreeuwd en ik heb tegen twee agenten geschreeuwd. Allah yarabi smahli (sorry). "Samih sorry voor net" zei ik huilend. "Maakt niet uit, kom nu moeten we weten wat je moet doen om je broer te bevrijden" zei hij. Ik knikte en samen hand in hand liepen we uit het ziekenhuis. We stapten de auto binnen onderweg naar zijn huis. Ik heb echt hoofdpijn niet normaal. Ik voel allerlei gevoelens mijn lichaam dringen... ik was woedend, verdrietig... ik ben volledig uitgeput. Wat er laatste tijd allemaal gebeurt is niet meer normaal. Thuis aangekomen groet ik iedereen zo normaal mogelijk en meteen liep ik naar boven. Ik begin wat te studeren voor school en meteen daarna hoorde ik dat ik een berichtje binnen kreeg. *foto* ik drukte erop en ik zag een baby erop staan die ik was... "je moeder is niet ver van je, een klein beetje moeite en je vindt haar" stond erop. Allah yarabi dit is het laatste ding die mij vandaag zou moeten overkomen. Ik ben uitgeput ik kan dit niet meer aan yarabi. Ik stond op om mijn gebeden in te halen en wat quran te lezen. Tijdens ik wat quran las kwam Samih binnen. "Mag ik?" Vroeg hij. Ik knikte en ik maakte wat plaats naast mij zodat hij kon zitten. Hij sloeg zijn hand om mijn schouders en samen begonnen we wat surats te lezen vanuit de quran. Wat goed kan hij dat. Zijn stem is perfect. Dromend keek ik hem aan, en zinder dat ik het besefte staarde ik lang naar hem. "Zie je het goed?" Vroeg hij lachend. Met een rode hoofd draaide ik om. "Haaaa ik heb je gepakt haaaa" riep hij en begon hij mij te kitellen. "Samih neee stop HAHA stop!" Riep ik. "Nee nee" zei hij. Ik kreeg tranen van het lachen en dan stopte hij. "Ik ga slapen ik heb geen zin meer in deze dag" zei ik. "Slaapwel schat" zei hij en plande een kus op mijn voorhoofd. Net dat hij de deur dicht wou doen hoorden we de deurbel. Samih rende naar beneden om te zien wie er was en ik zonder zorgen kruipte ik in bed. Mijn ogen gingen langzaam totdat Samih weer binnenkwam. "Nouhaila" fluisterde hij. "Ja...?" Zei ik. "Iemand vraagt om jou" zei hij. Ik stond op en liep zonder zorgen naar beneden. Ik doe de deur open en zie een vrouw staan met een hoofddoek die ongeveer 40jaar leek te zijn. "Ja?" Zei ik. "Benti? (Mijn dochter)" "sorry?" Zei ik. "Benti..." zei zij en begon te huilen. "Sorry mevrouw wie ben je?" Vroeg ik. "Nouhaila benti ik ben al zolang opzoek naar jou" zei zij knuffelde mij helemaal plat. Nee dit kan niet zij is het niet wie is dat, wat doet ze hier, wat wilt zij van mij.....  Ya Allah help me hieruit.