အိစက္စက္အထိအေတြ႕က သူ႔အားေထြးပိုက္ထားသည္မို႔ မ်က္လံုးပြင့္လာေလသည္။ အဝါႏုေရာင္နံရံျဖဴတစ္ဖက္ကိုအရင္ဆံုးျမင္ရၿပီး သူခုတင္ေပၚေရာက္ေနတာကို သတိထားမိလိုက္သည္။
( ငါ့ကေလး ! )
ကေလးတစ္ခုခုျဖစ္သြားမွာစိုးလို႔ ေယာင္ယမ္းကာဗိုက္ကိုထိလိုက္ေတာ့ ဗိုက္ကပိန္ခ်ပ္ေနသည္။ ထို႔အျပင္ သူ႔အသားအေရကႏုပ်ိဳေခ်ာမြတ္ေန၏။
" ငါဘယ္ကိုေရာက္ေနတာလဲ "
ခုတင္တစ္လံုး၊ စာၾကည့္စားပြဲတစ္လံုး၊ နံရံကပ္ဗီဒိုအေသးတစ္ခုသာရွိသည့္အခန္းငယ္ကို ရတီရင္းႏွီးေနသည္။ သူခုတင္ေပၚကေနဆင္းကာ ေခါင္းရင္းရွိ ျပတင္းတံခါးကိုဖြင့္လိုက္သည္။ ျပတင္းတံခါးရဲ႕တစ္ဖက္ျခမ္းမွာ ပ်ံက်ေစ်းတန္းတစ္ခုရွိေနသည္။ လူေတြသြားလာလႈပ္ရွားေနတာကိုၾကည့္ရင္း သူတစ္စံုတစ္ခုကို သတိရသြားသည္။ ထို႔ေနာက္ စာၾကည့္စားပြဲရွိ ျပကၡဒိန္ကိုလွန္လိုက္သည္။
" ၂၀၁၁ ? "
၂၀၁၁ဆိုတာလြန္ခဲ့တဲ့၁၄ႏွစ္ကပဲ။ ရတီအခန္းတံခါးအျပင္ကိုေျပးထြက္လာကာ စိတ္ထဲမွအလိုလိုသိေနသည့္ ေရခ်ိဳးခန္းဘက္ကိုေျပးသြားသည္။ နံရံကပ္မွန္ကိုျပဴးၿပဲၾကည့္ၿပီးေနာက္ သူက်ယ္ေလာင္စြာေအာ္မိလိုက္သည္။
" အား ... ဒါဘယ္လိုေမွာ္အစြမ္းလဲ "
--------------
ရတီ။ အခုေတာ့ အသက္၁၆ႏွစ္အ႐ြယ္ ၁၀တန္းေက်ာင္းသူ ရတီျဖစ္သြားခဲ့ေလၿပီ။ အခ်ိန္ေနာက္ျပန္ဆုတ္တာကို ရုပ္ရွင္ထဲမွာျမင္ဖူးေပမယ့္ ကိုယ္တိုင္ႀကံဳေတြ႕ရေတာ့ ေတာ္ေတာ္ထိတ္လန္႔သြားရသည္။
" ေမေမ့ကိုလြမ္းလိုက္တာ "
မနက္ကတည္းက မီးဖိုေခ်ာင္မွာဟင္းခ်က္ေနသည့္ ေမေမ့ကိုေတာက္တဲ့လိုဖက္တြယ္ထားသည္မွာ မလႊတ္ေတာ့။ ေမေမ့ကိုေနာက္ဆံုးေတြ႕ရသည္မွာ သားအလတ္ေလးေမြးၿပီးတဲ့အခ်ိန္သာျဖစ္သည္။ ထိုႏွစ္မွာပဲ ေမေမဆံုးပါးသြားခဲ့၏။ ေမေမ့ကိုျပန္ေတြ႕ခြင့္ရဖို႔ ရတီအရာအားလံုးနဲ႔လဲႏိုင္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း ေမေမႏွင့္ေတြ႕ခြင့္ရခဲ့သည္လား။ ကိုယ့္အေတြးနဲ႔ကိုယ္သေဘာက်ကာ ေမေမ့ေနာက္ေက်ာကို ႏွဖူးျပင္ျဖင့္ပြတ္ေနမိသည္။
YOU ARE READING
My Beloved Stranger
Romance" တစ္ခါတစ္ေလက်ေတာ့လည္း အခ်စ္ဆိုတာ တန္ျပန္သက္ေရာက္မႈမရွိဘူးထင္ပါတယ္ေလ " အိမ္ေထာင္သက္၁၀ႏွစ္ျပည့္တဲ့ေန႔မွာ ခင္ပြန္းထံမွ ကြာရွင္းစာခ်ဳပ္ေပးခံလိုက္ရတဲ့ အသက္၃၀အ႐ြယ္အိမ္ေထာင္ရွင္မတစ္ေယာက္။ သူမရဲ႕အ႐ြယ္မေရာက္ေသးတဲ့ကေလး၂ေယာက္အျပင္ ဗိုက္ထဲကကေလးကို ေထာက္ထားၿပီ...
