Treinta

242 7 2
                                    


I just found myself speechless right now. I can't even flinch where I am standing at. My heartbeat were pumping so fast making to pump away on my chest.



He just look unto my eyes intently, like he doesn't have a plan to look away. His almond eyes glistened while staring at me.



He bite his bottom lips. Binitawan niya na ang panga ko at napabaling ito sa ibang direksyon at napahawak sa buhok niya, sa paraan na sinuklay ito ng pataas. Nakita ko ang bahagyang paglunok nito.



Nanatili lang akong nakatingin sa kaniya na kahit ang dala-dala kong paperbag ay mahigpit ko ng nahawakan ngayon dahil sa gulat na nadarama ng ginawa niya kanina.



I didn't expect this. He's so rude and strict on this past few days, but suddenly right now... It changed and I don't know why.



Napabaling ako sa ibang direksyon ng napalingon ito sa'kin ulit. Nahihirapang lumunok ay lumunok pa rin ako. Gosh! This is super awkward! I don't even know how to react infront of him!


"What's that?" he pointed out the two paperbags that I'm holding.



I awkwardly smiled at him and handed him the one paperbag. "Uhm, it's for you to find out."



Tinaasan lang ako ng kilay nito kaya mas napapilit ako ng ngiti.



"A-ayaw mo?" I mumbled.



Pero ganoon nalang ang pagmaang ko ng kinuha niya ang isang paperbag sa kabilang kamay ko, ang paperbag na may laman na polo na sana ay ibibigay ko kay Timothy! He got it from me and also the paperbag that I handed to him! Inshort ang dalawang paperbags ang kinuha niya!



"T-that's not for yo-"



"Thanks," he interrupted and passed infront of me, he walked away.



"Huh!" napabuntong hininga ako at napahawak sa noo.



Hindi 'yon sayo! Ano ba 'yan.



Siguro, I'll buy a new polo nalang for Timothy.



Wala na akong nagawa kundi pabayaan nalang ito at tumakbo para mahabol siya, hanggang sa nasa tabi ko na siya ngayon habang humahakbang papunta sa parking lot ng entertainment. Maraming trainees ang nakatingin sa'min habang naglalakad pero binabawalang bahala lang namin ito. We just act normal. Well, we are used to it.



He just continued walking while his guitar bag is on his right shoulder while he is carrying the two paperbags I gave.



"Where are you going?" I asked while taking steps.



"House," maikling banggit nito at nagpatuloy pa rin sa paglalakad.



"Uhm..." I nodded. "Harry..." I called.



He stopped taking steps and he looked at me. His forehead creased. "What?"



"How about I'll t-treat you a cup of coffee?" I awkwardly stated. I forced a smile infront of him to hide the awkwardness I felt.



I just want to talk to him! Nothing more and nothing less.



I saw how his eyes widen but he eventually nodded and starts to walk. I smiled.



Nasa parking lot na kami ng entertainment. Nasa harapan na kami ng kotse ko kaya nagtataka akong napabaling sa kaniya kung bakit nakasunod pa rin siya sa'kin hanggang ngayon.



Loved And Lost Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon