Love Me As I Am

EPILOGUE

“Pag mag papakasal tayo, saang simbahan?” ginulo ko ang buhok niya dahil kung ano ano nanaman ang naiisip niya.
 
 
 
Hindi naman masama mangarap, pero pero wala pa kasi ako sa kalagitnaan ng pangarap ko para tuparin nag gusto niya.
 
 
 
“Kahit saan, basta ikaw yung bride.” Ngumiti naman siya, ang bilis niya namang kiligin.
  
 
  
“We? Sure kana ba sakin? Baka mamaya pang uuto lang yan ah, nako! Sawa na ko maloko.” Natatawa niyang saad.
 
 
  
“Oo naman, sure na ako, di na mababago yun. Napamahal nako sayo, di ko na kaya pag nawala kapa.”
  
 
  
Bahagya siyang natigilan saka lumingon sa paligid at humina ng malalim.

 
 
“Yey… andito na tayo.” Saad niya saka hinila ako papasok ng simbahan.    
 
 
 
“Wag mo muna ako isturbuhin ah.” Mahina niyang saad saka lumuhod at mukang may hinihiling.

   
  
Ginaya ako ang pwesto niya saka nag focus upang hindi ma distorbo. 
 
 
 

‘lord, salamat sa lahat, hindi ko inakala na darating siya sa buhay ko, sana o hanggang dulo ito. Patawarin niyo ako sa mga kasalanan ko.’
 
 
 
Nang tumayo ako, ngiti akong napalingon kay Akira, pero nakaupo lamang siya at nakapikit, mukang nag dadasal pa.
  
    
    
“Babe? Tara na?” tanong ko, ero hindi siya sumasagot, kinakabahan ako pero hindi k naman alam gagawin.
 
 
 
“BABE?! Are you okay?”
 
 
  
Niyogyog ko ang balikat niya pero hindi parin siya dumidilat hanggang sa tuluyan siyang natumba.
 
 
  
“Kuya?! Tulong! Ambulansiya!”
 
 
  
“NAKO! Ang babae!” sigaw nung ale, agad naman nila kaming tinulungan saka may taong nagmagandang loob na ihatid nalang kami para mapabilis ang dating.
  
  
  
"Babe, laban lang..” saad ko at hindi napigilan ang luha,nang makarating kai sa ospital agad ong tinawagan si Mama pati tita.
 
  
  
[Hello?]

 
 
“Tita si Akira po nasa hospital, tite, we need you here..”
 
 
  
[Jusmiyo! ANONG NANGYARI?! TEKA TEKA, ISEND MO SA AKIN ANG ADDRESS! BILIS!] narinig ko a ang usapan nila ni tito pero hindi ko na pinansin.
 
 
 
Agad kong sinend ang address.
  
  
  
  “Ijo? What happened?” tanong ni tito,pero hindi ako maka sagot dahil ako mismo ay hindi alam ang nang yari sa kaniya.
 
 
 
“Excuse me, kayo po ba ang pamilya ni Akira Remulla?” tanong nung doctor, sana naman ayos lang siya.
 
  
  
“Kami nga doc.”
  
  
 
“Hindi ba niya alam ang lagay niya? Sobrang delikado ng buhay niya.. hindi siya pwedeng mag pagod dahil kakapusin na siya. Mahina ang puso at baga niya, mukang matigas ang ulo ng anak niyo.”
 
 
 
“Gising na po ba siya doc? Pwede na po ba siyang kausapin?”  agad na tanong ko, ngunit umiling siya.
 
  
  
“Ililipat namin siya sa UST para malapit sa bahay namin.” Saad ni tita kaya napatango nalang ako.
 
 
 
Ilang oras nga ang nagdaan ay nandito na kami sa hospital.
 
 
 
Maayos narin nag higa niya ta muka siyang anghel na natutulog, lumalapit ako at inilagay ang upuan saka inilapit sa gilid ng kama niya.
 
 
 
Hinawakan ko ang kamay niya saka tuluyang umiyak, I can’t, siya nalang ang kaisa isang tao na nag paramdam sakin kung ano ang halaga ko at kung paano mag mahal
  
  
  
“Love? Wake up, wala akong kaasaran dito.” Naluluha kong saad.
  
   
Namumutla na ang mga labi niya hindi kagaya nung una ko siyang makita, mahina narin ang katawan niya sa paningin ko hindi kagaya ng dati.
 
 
  
Sana inalam ko pala muna kung anong sakit niya, edi sana hindi na kamii tumuloy, kaya naman  pala ayaw niyang maglakad.
   

  
Lumabas ako saglit para umuwi, kukuha muna ako ng damit ko, kailangan ko na ring maligo, nandun naman si tita kaya tumuloy na ako.
 
 
 
Saglit akong napahinto ng mahaggip ng aningin ko ang simbahan,  umask ako roon at nanghihinang lumuhod.

  
‘Marami akong kasalanan at pinagsisisihan ko po iyon,  please… kayo na po ang bahala sa kaniya…  kayolang ho ang may haak ng buhay niya, pero sana naman guaing siya,  siya nalang ang taong nag papalakas ng loob ko kahit na pabalik balik na ako sa kulungan…’
  
 
 
*KringgKiringg

 
 
“Hello?” saad ko sa kabilang linya.
 
 
 
[gising na siya at hinahanap ka niya.] narinig k angboses ni aken, kaya naman ngumit ako saka dumeretso ng kwarto niya
 
 
 
Agad akong naupo sa tabi niya, ngumiti siya na tila nang hihina. Ang daming ung ano anong nakalagay sa kaniya at machine nalang ang bumubuhay sa kaniya.
   
  
  
“Babe? Mag pahinga ka nalang… kailangan mo gumaling.” Saad ko at hinaplos ang muka niya, hinawakan niya ang kamay ko at hinalikan iyon.
 
 
  
“S-oobrang hi-hina ko na…” saad niya habang naka pikit at mas lalong namutla ang labi. Ang sakit na makita siyang nahihirapan habang ako ay walang nagagawa at pinaanod lang siya. 
  
  
  
“Love,pleasee…sabay tayong lalaban sabi mo papakasal pa tayo.” Saad ko at ngumiti naman siya, but she can’t control her tears unti unti iyong tumulo at kinagat niya ang labi niya.
 
 
 
“I-I’m sorry, love.” Pilit kong pinapatigil ang luha ko para hindi niya makita, ayokong maging mahina sa paningin niya dahil alam kong ganon din ang mararamdaman niya.
 
 
 
“Don’t be sorry, I know na kaya mo…”  lalo akong nanghina nung bigla siyang umiling, napahawak nalang ako sa mga mata ko habang pinipigilan ang luha.
 
 
  
“I-im sorry, I-m really tired,babe. And for now… I c-cant promise that one day we will  get married.”
 
 
 
“Please….fight for us. Fight for ou future babies.”
 
 
 
“I cant survive.” Bahagya akong  natigilan ng sabihin niya iyon, hinaplos niya ang pisngi ko at pinunasan ang mga luha ko. 
 
 
 
“I love you and I will love until on my last breath.”
 
  
 
“Don’t leave.” Nanghihina kng saad.
 
 
 
“im always on your side. Matulog kana babantayan kita.” Ngiti niyang saad, isinandal ko ang ulo ko sa gilid ng kama niya at naramdaman ko ang pag halos niya sa buhok ko.
 
 
 
Ngunit ng tumigili iyon, kasbaay niyaang tunog na pinaka aayawan ko.

 
  
Nang dumating mga doctor hindi ko natwanaw kung anong ginagaw nila, ero karamay ko rito si Aken at ang magulan niya.
 
 
 
“ lumaban ka please..” gaya ng snasab ni AKen, ganon rin ang akin. Makalias ang ilang minuto, pinaasok kami ng nurse.
 
 
 
“We did every thing but she did’nt fight hindi na kinaya ng katawan niya  time of death 12:05.”
   
  
   “Heppy 1st monthsarry, love.”
   
   
Sometimes may mga taong dumarating para buuhin ka, pero aalis rin sila kapag nagawa na nila ang goal nila sa buhay mo. 
 
 

She was the part of best thing that happened to my life…
   
   
  
“Rest in peace my  love…”
 
  
  
   
  

   
  
  
   
   
  

     

The end!!!!