"Bak Adrien, sen 15 yaşımın en güzel anısıydın, ilk aşkımdın hatta o zamanlar odam senin posterlerinle doluydu ama bu egonu yükseltmesin. Ben şu an 21 yaşındayım ve odamda bırak senin resimlerini kendi resimlerim bile yok."
"O zamanlar hepimiz aptal ergenlerdik. Ben de çok hata yaptım ama inan bana en büyük hatam seni reddetmekti."
"Eğer seni reddetmeseydim şu an her şey farklı olabilir miydi? Yine eski sevgi dolu Marinette olabilir miydin?"
Marinette gözünden akan yaşı sildi. Ne diyeceğini bilmiyordu. Şu an karşısında ki adam onu en büyük zaafıyla sınıyordu.
Adrien onun için önünde ağlamak isteyeceği son kişi bile değildi. Onun karşısında zayıf duruma düşmek istemiyordu ama içine atmak da istemiyordu.
"Olabilirdi Adrien... Her şey daha farklı olabilirdi ama olmadı çünkü sen beni reddettin ve ben o gün bütün duygularımı kalbimin en derinine gömdüm. Bu duyguların canlanması için ancak bir mucize olması gerekiyor."
"Ben o mucizeyi gerçekleştireceğim."
Kız çantasını alıp arkasına bakmadan evden çıktı. Arkasından gelip gelmemesi umrunda değildi. Zaten yalnız olmaya alışmıştı.
Bugün işe gitmek istemiyordu. Zaten babası şirketin sahibiydi.Bir günlüğüne izin alsa bir şey demezdi herhalde.
Arabasına binip nereye gittiğini bilmeden öylece sürdü. Lise yıllarını hatırladıkça ağlaması şiddetleniyordu.
Adrien'la birlikte geçirdikleri anıların hepsi gözünün onünden film şeridi gibi geçiyordu.
Tanıştıkları gün ona verdiği şemsiye...
Doğum gününde ona hediye ettiği şanslı tılsım...
İlk dansları...
Onu ilk öptüğü an...
Hatta birlikte eskirim çalıştıkları gün bile gelmişti aklına.
Ama tüm bu güzel anıları yok etmeye tek bir gün hatta tek bir an yetmişti.
Adrien belki geçmişe gidip o günü düzeltemezdi ama geleceklerini düzeltmekte kararlıydı.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
