Dark Soul, Adrinette

8|| Karar.

"Marinette?"

"Ş-şey benim şirkette işlerim var kahveleri sonra içelim."

Arkasından seslenen Adrien'a aldırmadan evden çıktı Marinette.

Koştu, koşabildiği kadar koştu. Kaçmak istedi, duygularından, geçmişinden kaçmak istedi. Eski hislerinin tekrar canlanmasından korktu.

Büyük bir duygu karmaşası yaşıyordu. Dakikalardır tutmak için direndiği gözyaşları anında yanaklarından süzülmüştü.

Ne yapacağını, ne diyeceğini bilemez haldeydi. Eskiden deli gibi sevdiği çocuk şimdi karşısına geçmiş ondan bir şans istiyordu.

Ona bir şans vermek istese de geçmişte yaşadığı şeyler aklına geldikçe daha çok uzaklaşıyordu ondan.

Geçmişte ki her şey bir kaç saniyeliğine gözlerinin önünden film şeridi gibi geçti.

Adrien'ın onu reddettiği gün eve ağlayarak gittiğini hatırladı. Yağmur da gözyaşlarına eşlik etmiş ve onunla birlikte ağlamıştı.

Eve geldiğinde notları düştüğü için babasından sert bir tokat yemişti. Üstelik tokatla da kalmamış onu odasına kilitlemişti.

İki gün boyunca hiç bir şey yiyip içmemiş, yanına kimse uğramamıştı.
Sabaha kadar gözleri kızarana dek ağlamıştı.

Penceresinden dışarıyı izlemek dışında hiç bir şey yapmıyordu. Okulda ruh gibi dolaşıyordu. Adrien onunla konuşmak istese de o tek kelime bile etmemişti.
Konuştuğu tek kişi Alya'ydı.

Ne dersi dinliyordu ne de ders çalışıyordu. Ve notlarının düştüğü her gün babasından dayak yiyordu. Vücudunda ki morluklar daha iyileşmemişken yeni morluklar geliyordu yerine.

Masmavi gözlerindeki o parlak galaksi sönmüş, yerine karanlık bir ruh gelmişti.

İntihar etmeye çalıştı defalarca, her seferinde ya yapamadı ya da kurtuldu.

Henüz on yedi yaşındayken evden kaçmıştı. Garsonluk, kasiyerlik, sekreterlik gibi bir sürü işte çalışmıştı. On sekiz yaşına geldiğinde kendine bir ev kiraladı.

Çalışarak veya borç olarak bir süre kirayı ödedi. Yeterli parayı topladığında ise kendine derme çatma bir ev aldı.

Sonra Luka'yla tanıştı. Luka onun tasarım üzerindeki yeteneğini fark ettiğinde onu şirkete almak istediğini söyledi. En alt kademeden başlasa da gittikçe yükselmiş ve şirketin ana tasarımcısı olmuştu.

Sonra şirketten ayrılmış ve kendi şirketini kurmuştu. Tasarımları milyonlarca gelir sağlıyordu. Neredeyse ünlü haline gelmişti.

Her şeye sahipti. Ev, araba, para, iş ve düzenli bir hayatı vardı. Bir kadının asla yaşamak için aşka ihtiyacı olmadığını kanıtlamıştı.

Diğer yandan bir daha kimseye aşık olmayacağına kendine söz vermişti. Aşkın yararından çok zararına olduğunu düşünüyordu.

Bu yüzden Adrien'a "Sana tekrar aşık olmam için ancak bir mucize falan olması gerek..." demişti.

Ve Adrien bu mucizeyi gerçekleştirmek için her şeyi yapmaya hazırdı. Fakat Marinette kanmamakta kararlıydı. Seviyor olabilirdi ya da özlemiş olabilirdi ama tüm bunlar geçmişi değiştirmeye yetmezdi.

Ne zorluklarla atlattığı o yılı düşündü Marinette, yediği dayakları, haddi hesabı olmayan baş ağrılarını, ona dönen acımasız bakışları...

Unutmak istese de unutamıyordu işte, Adrien gelmiş ve onun defterine tükenmez kalemle kocaman bir çizik atmıştı. Her ne kadar silerse silsin iz geçmiyordu, üzerini kapatsa bile kağıt eski haline dönmüyordu.

Yapmayacaktı Marinette, kanmayacaktı. Onu param parça eden çocuğa kanıp onun önünde aciz duruma düşmeyecekti. Az önceki halinden eser kalmayan Marinette biraz daha sakinleşmek için derin bir nefes verdi. 

İntikam soğuk yenen bir yemekti ama Marinette yemeği kendisi yemeyecek Adrien'a yedirecekti. Ve kimse elleri ile kattığı zehri fark etmeyecekti.

Oyun başlıyordu ve Marinette hazırdı. Devir onun devriydi, sıra ondaydı. Yaşadıklarının bedelini misli misline ödetecekti. 

Marinette gülümsedi ve fısıldadı:

"1,

  2,

  3,

  Oyun başlasın!"

•◘•◘•◘•◘•◘•

Evvet merhaba!

Ben AydakiSakuraaa bu bölümün bir kısmını ben yazdım ve bundan sonra devamını da ben yazacağım! Herhangi bir sorunuz olursa beni etiketleyip sorabilirsiniz, size ulaşmam daha kolay olur.

Açıkçası ortama biraz farklı bir hava katmak istedim, bu kurguda Marinette'i baskın taraf olarak göreceksiniz.

Umarım beğenirsiniz!