Hiçbir şeyden keyif alamıyorum artık. Önceden yaptığım ve bana mutluluk veren herşey şimdi gözümde çok anlamsız geliyor. Tek yaptığım şey, insanlardan kaçmak ve yalnız olmak. Bunu yapmak bana keyif vermiyor ama başka birşey yapmak için de kendimde güç bulamıyorum. Şöyle bir geçmişe baktığımda sürekli iyi olmakla, insanlara yardım etmekle, vicdanımı dinlemekle ve doğruyu yapmaya çalışmakla geçirdim ama tükendim artık. Eskiden beni hiç kırmayan, duyduğumda belki hiç kulak asmayacağım en ufak şey artık üzüyor, kırıyor bazen de sinirlendiriyor. Bazen çok anlamsız ve gereksiz tepki verdiğimi görebiliyorum. Ama bu duygusal tükenmişlik yüzünden basit birşeyde bile kendimde güç bulamıyorken bunu nasıl düzeltebilirim ?
Bazen biri beni görsün de anlasın istiyorum ama eskiden iyi olduğum için şimdi de iyi sanıyorlar. Lakin içimdeki duygusal tükenmişliğin ana kaynağını göremiyorlar...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Konuşamadıklarımız Üzerine
Teen FictionSabah şafağıyla birlikte gökte parlamaya devam edem Ay'ı görebiliyor musun ? İşte ben her iki ışığın tam ortasındayım; sabah şafağındaki umutta ve geceden kalma gözyaşlarının hayalkırıklıklarında. Peş para etmeyen yerde..!
