Kabaran içimin, en ufak hüzünlü melodiyle
dağları kendisiyle birlikte götürecek acımın dışa vurumunu mu anlatayım ?
Yoksa bütün gün asık suratla biriktirdiğim acıyı,
geceleri kuytu köşelerde duvara karşı ağlamamı mı ?
Ya da pes etmenin eşiğinde, canımdan vazgeçme noktasında takılı kalıp, can çekişmelerimden mi bahsedeyim ?
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Konuşamadıklarımız Üzerine
Teen FictionSabah şafağıyla birlikte gökte parlamaya devam edem Ay'ı görebiliyor musun ? İşte ben her iki ışığın tam ortasındayım; sabah şafağındaki umutta ve geceden kalma gözyaşlarının hayalkırıklıklarında. Peş para etmeyen yerde..!
