Try Again (Taekook)

3.

Iyi okumalar

Begenmeyi yorun yazmayi unutmayin please.

Hayatimin sonu gelmis gibiydi. Hersey beni ölüme sürüklüyordu. Yuregim cok aciyordu. Ben dayanamıyorum artık. Bu kadar sessiz bir çığlık atamazdim. Icim bu kadar kavururken. Bagirmaliydim boğazım agriyasiya kadar bagirmaliyim. Ben ailemi kaybetmisken aglamaliydim. Onlarin yerine ben ölmeliyidim. Hersey uzerime yıkıldı. Herseyimi teker teker kaybettim. Geriye ne kaldi acaba?

Ailem gozlerimin önünde ölmüşken. Elimden birsey gelmiyor. O kadar cok canım aciyordu ki. Kendi benliğimi kaybettim. Uzerime buzlu sular dökseler bile bu ateşi bu acıyı sonduremezdim.

Annem, babam, kiz kardesim ölmüştü. Üçü de gozlerimin önünde can verdi. Geriye abim kaldi. O da suanda ameliyattaydi. Onunda kurtulma olasigi var miydi onu bile bilmiyorum. Yikilmis bir sekilde oylece oturuyorum. Heryerim yara bere olsada kalbimin acisi kadar acimiyordu.

"Bakar mısınız? Yaralariniz derin onları sarsak iyi olur." Dedi karsimdaki adam. Ona cevap verecek gücüm yoktu.

"Iyimisiniz?" Dedi çömelerek. Kafami hayir anlaminda salladim.

"Anliyorum daha yeni ailenizi kaybettiniz. Ama hayatta o kadar cok sey var ki. Lutfen hayata kusmeyin. Siz belkide bundan sonra mutlu olacaksin." Dedi o aile kaybetmekten ne anlar ki?

"Sen ne anlarsin ki? Sanki aileni kaybettin." Dedim yuzune bakarak.

"Sizi en iyi ben anlarim. Ben kucukken ailem öldü. Tek basima ayaklarımın üzerinde durdum ve simdi burdayim." Dedi o an cok utanmistim.

"Ozur dilerim.'' Dedim ve cok kötü mahçup olmustum.

"Sorun degil. Hadi gel yaralarini saralim." Dedi ve ayagi kalktim ve onu takip ettim.

Iyi birisine benziyordu. Beta oldugu belliydi. Kokusundan anlamistim. Zarar verecek birisine benzemiyordu.

"Buraya otur" bende dedigi yere oturdum. Eline bir kac esya aldi ve karsima gecerek yara yerlerimi temizlemeye basladi. Bana cok iyi davraniyordu. Mutsuzgum aniden yok olmustu. Şuan gayet mutluydum. Beni böyle nasil mutlu etmişti bilmiyorum.

Yarim saat sonra

Bütün yaralarimi sarmisti. Abimde ameliyattan çıkmıştı. Ameliyat gayet iyi gecmisti. Simdi onu normal odaya alacaklardi. Abimin kurtulmasina sevinsem mi uzulsem mi bilemedim. Ailmeden geri kalan oydu ama beni cok kotu bir sekilde aşağılıyordu. Canimi acitiyordu. Ama bu bence onemli degildi. En azindan ben böyle düşünüyorum.

"Abi iyi misin?" Uyanik değildi ama olsun belki beni duyardi. Belki de acilarimiz beraber paylasirdik.

"Iyiyim salak." Cevap verdi abim cevap verdi. Sana şükürler olsun. Mutluyum abim uyandı.

"Annem babam nasil?" Buna nasim csvap verecegimi bilmiyordum. Cunku onun canida yanacakti.

"Şey abi ailemiz." Dedim ve cümlenin devam ettirmeye korktum.

"Agzindaki baklayi cikar artik. Babam annem nerde baska odadami." Diyerek bana bakti.

"Hayir şey abi üzülme bak tamam mi? " dedim ona bakarak.

"Kotu birsey mi oldu? Cevap ver bana." Dedi ve yakamdan tuttu.

"Annem, babam ve kiz kardesimiz öldü." Dedim gozlerim yasli klbir sekilde. Ne diyebilirdim ki? Yalan soyleyemezdim.

"Saka yapiyorsun. Sen saka yapiyorsun." Dedi ve elini kacasini tutup sanki daha algilayamamis gibi düşündü.

"Hepsi senin sucun. Hepsi senin sucun. Senin yüzünden kaza yaptik. Annem va babam senin yüzünden öldü. Onları sen öldürdün. Hepsi senin suçun!" Diye bağırıyordu. Hayir ben yapmadim. Hayir benim sucum yoktu.

"Ben birsey yapmadim. Onalri ben öldürmedim." Diye cevap verdim.

"Hep senin şu omegaligin yüzünden. Ailemize ne yaptin baksana." Bneim sucum yoktu.

"BENIM SUÇUM MU? BEN OMEGA OLMAYI SECMEDIM." Dedim o kadar yukseldim ki gozumden o kadar cok yaş geliyordu ki. Kendimi tutamuyordum."SEN HIC HAYATINDA ASAGILANDIN MI? AILEN TARAFINDAN SIRT CEVRILDIN MI? SEN HAYATIN DA HIC KENDINI ÖLDÜRMEYE KALKISTIN MI? ACI CEKTIN MI? TABI SEN ALFASIN. SEN BENDEN ÜSTÜNSUN DEGIL MI? ALFA ALFA ALFA BASKA BIRSEY DEGIL. SIZLERDEN O KADAR COK IGRENIYORUM KI MIDEMI BULANDIRIYORSUNUZ. OMEGALARI SADECE SIZI TATMIN ETSINLER DIYE KULLANIYORSUNUZ. ARTIK YETER. BIKTIM.

"Özür dilerim." Dedi ve odadan kendimi attim çünkü buna dayanamiyordum. Ben birsey yapmadim. Neden hep ben suçlu oluyordum? Neden hep benim canim yanıyordu. Eve gitmek istiyorum. Sadece eve gitmek istiyorum. Cunku annemin kokusunu sadece orada bulabilirim. Kiz kardesimin oyuncaklarina sadece orada sarilabilirim.

3 ay sonra

Ailemin olmesinden 3 ay gecti. Hala cok kötüydüm. Büyükannem bize bakiyordu. Abi çalışıyordu nerde çalıştığını bilmiyordum. İş buldum demisti ama nasil bir iste çalıştığı sordugumda. Sadece gecistirmisti. Gercekten sinirimi bozuyordu. Hala ailemin ölmesine alisamamistim. Sanki ev bos gibi duruyordu. Annemin gulusleri sanki kulagimda çınlıyordu. O kadar cok ozledim ki. Kokusunu, yüzünü, gülüşünü, sarılışını cok ozledim. Artık tek başıma ne yapacagimi bilmiyorum?

Büyükannem hep televizyondaki degisik programlara bakiyordu. Ben de izlediği programlara bakıyordum.

Babannnem bir omegaydi benim gibi. Galiba cekinik karakter olmam bundan kaynakliydi. Gercektende cok tuhafti benim icin.

Küçük kardesimi cok ozledim. Onunla oyunlar oynayisimizi. Sarki acip dans edislerimizi. Yastık savaşlarımızı. O kadar cok ozledim ki. Hepsi burnumda tütüyordu. Sadece onlari düşünerek uykuya dalmıştım. Onlarin ozlemiyle kavrulurken.

Bölüm bu kadar?

Yorum ve beğenmeyi unutmayin.