İnanabilir miydim o zamanlar, şarkı gibi basit bir argümanın hayatıma bu kadar etki edebileceğini? Belki senden sonra şarkıları bu kadar büyütür oldum. Artık biz olgusu bir gölgeden ibaret değil mi? İnanabilsem keşke. Artık bencil davranıp kendim dışındaki kişilerin, objelerin, hislerin, anıların akıbetini düşünmeyi bir kenara bırakmalıyım. Yıpranıyorum. Her gün. Her saat. Her dakika. Koca günler geçiyor yerimden oynamıyorum. Ne bir adım öne ne bir adım geriye. Bu yangında beni ben söndüreyim istiyorum. Zararlı çıkmaktan yoruldum. Keşke sen gibi ya aslında böyle olmalı desem, diyebilsem. Kolay vazgeçemeyeceğim değil mi? Bu zaten mantık çerçevesinde hareket etmeye çok müsait bir konu. Kızıyorum. Ama böylesin. Sevdiğim sen... Böylesin. Bu yanınla vurulmayı hiç istemezdim. Her ne kadar istediğin gibi bir hayat sunamadımsa da istediğin bir ayrılığı hediye etmek istiyorum.
Bu benim senin için yaptığım ve yapacağım son fedakarlıktır.
Kendine iyi bak.
