Experiment - Taegi

Farklı şartlarda tanışmış olsalar nasıl olurdu acaba hayatları?

O sabah Taehyung uyandığında hava hala karanlıktı. Bir an gece uyandığını sandı. Fakat daha sonra havanın bulutlu oluşu, artı perdelerinde kapalı olmasından dolayı olduğunu anladı.

Yatağında oturur hale geldi. Gözlerini ovalayıp bir kaç saniye etrafına baktı. Yorganı yavaşça sol tarafına attığında vücudunu bir kaç saniyelik bir titreme aldı.

Anlaşılan sonhabar gelmişti. Köşede sandalyenin sırtına asılı olan yeleği alıp sırtına geçirdi. Sakin bir gündü. Patırdı, kütürtü, kahkaha veya herhangi bir şey yoktu.

Yoongiyi aramaya başladı direk Taehyung. Üçüz bebeklerinin olduğunu öğrenince çok sevinmişlerdi. Taehyung bayan min'in tepkisinden korkuyordu açıkçası.

Taehyung mutfağa girdiğinde yoongiyi fark etti. Yemek hazırlıyordu. O an aklına klasik dizi sahneleri geldi Taehyungun. Arkasından sarılmalı mıydı? Çok istiyordu. Fakat yapamazdı.

Yoonginin yanına gidip üzerinde bir şeyler kesmekle meşgul olduğu mutfak tezgahına kalçasına dayayıp izlemeye başladı.

"günaydın"

Fakat yoongi istediğimiz o güzel sahneyi bize armağan edecekti. Elindekini bırakıp ellerini Taehyungun iki yanına koydu. Yakınlardı.

"günaydın"

Taehyung gülümseyerek yoonginin yüzüne bakıyordu. Ne huzurlu bir sabahtı bu böyle.

"iyi misin-iz?"

"iyiyiz. Dördümüzde."

Gülümseyip Taehyungun yanağına bir öpücük kondurup işine devam etti. Taehyung bir kaç saniye şaşkınca baksada en sonunda kendine gelip sandalyeye oturup beklemeye başladı.

"annen nerede?"

"annemin bu gün işleri varmış. Akşama gelirmiş"

Sonunda başbaşalardı. Taehyung sevindiğini belli etmemeye çalıştı. Beraber keyifle kahvaltılarını ettiler.

Yoongi mutlu gözüküyordu, Taehyunga iyi davranıyordu. Fakat Taehyung farkındaydı. Yoonginin kafasını kurcalayan bir şey vardı.

Koltukta oturuyorlardı. Taehyung aniden yoongiye döndü.

"neyin var?"

"hiçbir şeyim yok?"

"var var. Ne düşünüyorsun sabahtan beri?"

"şey Taehyung anneme şimdilik söylemesek bebek konusunu?"

"peki... Sen istemiştin zaten. Çekiniyorsan söylemeyelim..."

"yok ondan değil..."

Yoongi devamını getirmemişti. Taehyung da sorma gereğinde bulunmadı. Zamanı gelince söyleyeceğini biliyordu.

Yoongi Taehyunga bakıyordu. Onu izlemek yoongiye harika hissettiriyordu. İçi huzurla doluyordu. Farklı şartlarda tanışmış olsalar nasıl olurdu acaba hayatları?

Bir sürü şey atlatmışlardı. Şimdiye kadar yaşananlar görmezden gelinemezdi. Yoongi Taehyungun ellerinden tutup onu kendine çevirdi. Geri dönüşü yoktu. Zaten bu saatten sonra ayrılmaları mümkün olmadığı için kendine bu kadar güveniyordu belkide.

"Taehyung...."

Hissedebiliyordu Taehyung. Bakışları, tavrı her şeyi açıklıyordu aslında ama duymaya da ihtiyacı vardı işte.

Devam etti yoongi

"çok şey yaşadık. Beraber bir çok anımız var. Pek iyi tanışmış olmasakta şuan bence hayatımız gayet iyi. Taehyung aslında ben... Uzun zamandır seni seviyorum. Ben seni aşk anlamında seviyorum. Biliyorum şuan ben mi yoksa Bebekler yüzünden mi? Yoksa üzülmeyeyim diye mi yapıyor? Diye düşünüyorsun ama alakası yok. Ben seni seviyorum. "