"ေနာက္ဆံုးေတာ့ ခင္ဗ်ားရဲ့ယုတ္မာမႈေတြ ခင္ဗ်ားျပန္ခံစားရေတာ့မယ္ ခင္ဗ်ားေၾကာင့္ေသခဲ့ရတဲ့လူေတြ ပ်က္စီးခဲ့ရတဲ့လူေတြ မေရတြက္ႏိုင္ေတာ့ဘူး ခင္ဗ်ားလုပ္ခဲ့တာေတြကို ေနာင္တေကာရမိလား…"
"ငါဘယ္ေတာ့မွ ေနာင္တမရဘူး ၿပီးေတာ့မင္းထင္တာမွားေနၿပီ မင္းရဲ့ဆရာ ငါက ဘယ္သူကိုမွ မသတ္ခဲ့ဘူး…"
"ခင္ဗ်ားကိုယ္ ခင္ဗ်ားအခုထိ သူေတာ္ေကာင္းေယာင္ေဆာင္ေနတုန္းဘဲလား ရႊယ္ဟြာေတာင္သခင္ ရႊယ္ဝူေဝ့ ခင္ဗ်ားကက်ဳပ္ဆရာ ျဖစ္ခဲ့လို႔ က်ဳပ္ ခ်န္းရွင္းက ခင္ဗ်ားကိုအခြင့္အေရးတစ္ခုေပးမယ္ ခင္ဗ်ားအပစ္ေတြကို ဝန္ခံခဲ့ရင္ က်ဳပ္ခင္ဗ်ားကိုလြတ္ေပးမယ္…"
"ဟက္…ငါဘဝတစ္ေလ်ွာက္လံုး ငါဘာအပစ္မွ မလုပ္ခဲ့ဘူး ေတာင္းပန္စရာလည္း ဘာမွမရိွဘူး ဒါပင္မဲ့ ငါေနာင္တေတာ့ရမိတယ္ မင္းကိုငါရဲ့တပၫ့္အျဖစ္လက္ခံခဲတာကိုေတာ့ ငါဘဝမွာေနာင္တအရဆံုးဘဲ…"
"မင္းကငါကို ဒီေလာက္သတ္ခ်င္ေနမွာေတာ့ မင္းသတ္စရာမလိုပါဘူး ငါအျမဴေတကိုငါခြဲၿပီး အဆံုးစီရင္လိုက္မယ္…"
ရႊယ္ဝူေဝ့ စကားဆံုးတာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္းသူရဲ့ အျမဴေတကို ေဖာက္ခြဲပလိုက္တာေၾကာင့္ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုလံုး လင္းထိန္သြားသည္။ ခ်န္းရွင္းသူအေရ႔ွက ျမင္လိုက္ရတဲ့ ျမင္ကြင္းကသူကိုလံုးဝစြံအ သြားေစသည္
"ခင္ဗ်ား…ခင္ဗ်ားဘာလုပ္လိုက္တာလည္း ခင္ဗ်ားရူးေနတာလား…? ဒီလိုလုပ္တာ ခင္ဗ်ားဝိညာဥ္ကို အစိတ္စိတ္ကြဲသြားႏိုင္တာ ခင္ဗ်ားမသိဘူးလား အခုခ်က္ခ်င္း ရပ္စမ္း"
အလင္းေရာင္ေတြဝန္းရံေနတဲ့ ရႊယ္ဝူေဝ့ကၿပံဳးလိုက္ၿပီး
"ရွင္းေလ ငါတပၫ့္သတ္လို႔ေသတဲ့ ဆရာတစ္ေယာက္မျဖစ္ခ်င္ဘူး ၿပီးေတာ့ရပ္လို႔လည္းမရေတာ့ဘူး ငါရဲ့အျမဴေတက ကြဲတာၾကာခဲ့ၿပီ…အခုမင္းျဖစ္ခ်င္တဲ့ အတိုင္းျဖစ္ေနၿပီဘဲ ေပ်ာ္လိုက္ပါေတာ့…"
"ရႊယ္ဝူေဝ့ခင္ဗ်ားရူးေနၿပီလား…? က်ဳပ္လိုခ်င္တာဒါမဟုတ္ဘူး…"
ခ်န္းရွင္းေျပာၿပီးတာနဲ႔ ရႊယ္ဝူေဝ့နားသြားၿပီး အျမဴေတဖ်တ္ဆီးတာကို ရပ္ေအာင္လုပ္ေနသည္ သူရဲ့လက္ေတြကလည္းတဆက္ဆက္တုန္ေနၿပီး သူရဲ့မ်က္လံုးေတြကလည္း ေၾကာက္လန႔္မႈ စိုးရိမ္မႈေတြနဲ႔ျပၫ့္ေနသည္
