Tale of their Affections (Book 1- COMPLETED)

Chapter 12

"Lahat ng kinilos niya ay may dahilan."

Para siyang sirang plaka na palaging umuulit-ulit sa aking isipan. Kung may dahilan ang lahat ng ito, malalim kaya?

"Lhorraine, may problema ba?" Nawala ako sa pag-iisip when Tita asked me. Napatulala na naman ako at napagtanto kong nasa hapagkainan pala kami.

"Wala po Tita. Sige po,kain na tayo," medyo naiilang kong sambit nang silang lahat ay sinulyapan ako.

Tahimik kaming kumain ng umagahan, no noise and rowdiness. Walang chika-chika at tawanan pagkatapos. Well, it's a week ago since it was happened. Wala kaming kibuan ni Arth at di  na din ako nakalabas ng mansiyon kaya di na kami nagkita ni Ace. At simula noong nangyari–a trouble between me and Arth ay ang tahimik na.

I'm the one who finished to ate kaya umalis na ako doon and I went to their garden. Langhap ko ang sariwang hangin habang patuloy na bumabalik sa isipan ko ang lahat ng sinabi ni Ace. Tama kaya kung paniwalaan ko siya? At bakit naman ako maniwala?

Aish! Ang gulo ko!

Half hour since I stayed sitting here nang nararamdaman kong may tumabi sa akin. It was Ard and Ark. Ard hugged me in my waist habang nakapout kaya ginulo ko ang buhok niya kaagad.

"Ate, kami na ang hihingi ng tawad on what Kuya's did to you. Sorry ate,"Ard said at napabuntong hininga ako para pigilan ang aking mga luha. Nasasaktan kasi ako kapag maisip ko iyon. At nalaman nila ang lahat dahil sa mga maids.

"Wala kang kasalanan Ard, misunderstanding lang iyon." Sabi ko and I forced a smile. Biglang sumingit sa usapan namin si Ark at expected ko na ang sasabihin niya sa akin.

"Ate, we planned a surprise for Kuya on his upcoming birthday next week. Alam namin na may away kayo last week and I felt sorry for that. But ate, mom asked a favor na kung puwede sana ay tulungan mo kami. Can you ate?" Sabi niya and sat beside me. I smiled at gaya ng ginawa ko sa bunso nila ay ginulo ko din ang kaniyang buhok.

"May away man kami but of course Ark,it's a yes." Kita ko ang saya sa mukha nilang dalawa nang marinig iyon. Malapit na palang mag end ang month na ito.

"Ayie, salamat ate," he said and pinched my cheeks then the both of them hugged me. Wala na, I'm getting chubby na!

"Oh sige, may class pa kayo mamayang ala una so better get ready. Okay?" Saad ko sa dalawa. Kumalas sila sa pagkayakap at sabay na pumasok  sa loob. I smiled as I stared at their back. The kindness they gave and shown to me was over. Sobrang-sobra na at ayaw ko na talagang matatalikuran ang lahat ng ito. If the day would come that I will leave this place, the both of them is what I am going to miss.

Pero sana naman ay di dadating ang araw na iyon. Oo,nasanay na ako na kasama sila at di ko alam kung paano ulit ako makabangon bilang mag-isa.

"Lhorraine," someone called me. Napatingin ako doon and I saw Tita Janelle coming. Her voice really change, that angelic went sad. She forced a smile as I smiled to her and she sat beside me.

"I'm sorry,"unang bungad niya at hinawakan ang dalawa kong kamay. Nakatingin lang siya doon tsaka siya nagpatuloy.

"I really thought na in that week na wala kami ay magkaayos kayo." Napakunot ang noo ko sa sinabi niya at sakto ding tumingin ako sa kaniya ay ang pag-angat ng tingin niya. Kaya ang nangyari, our eyes met for a minute.

"Tita,what do you mean?" Tanong ko sa kaniya. She chuckled and glanced to me.

"I knew that you're ex." I'm speechless. Pansamantalang natulala ako at halo-halong emosyon ang aking nararamdaman ngayon. Takot,kaba at galit o awa ba.

Kaya ba ganito siya sa akin? Is that the secret she hides from me?  At kaya ba ganoon nalang ang ngiti ni Tita nung time na hinarangan ako ni Arth? She did knew about our past.

"I know what happened to the both of you. Pinasubaybayan ko kasi si Arth nun sa isa sa maids namin. I got a lot of pictures at yun ay ang nakalagay sa kwarto mo ngayon." Unti-unti akong nalinawan sa nangyari sa room ko. Ang akala ko kay Arth yun galing at pinahalagahan niya pa rin ang past namin kaso hindi pala. Sinaktan ko lang ang damdamin ko.

"It sounds desperate as his mom but I want you to be his future," literal akong napanganga sa aking narinig. Teka lang, nagpapatawa ba siya? AKO?! E, how come that I will be his future kung may Richa na iyon? Siguro ay tinago ni Arth ang relasyon nila. And I saw on those cold eyes that he didn't cared me anymore.

Past is past.

"I'm sorry Tita but I can't give that. Kaya po ba pinatira niyo ako dito? Kaya ba hindi niyo ako pinapauwi? Is that the reason behind the all of this?" Sunod-sunod kong tanong tsaka napaiwas ng tingin. Mali to e,maling-mali.

"No," isang salita na nagpatigil ulit sa akin.

"May importante pa kaysa diyan and you will know it in the right time. And yes, that is one. That is how desperate I am as his mom." What?! Am I dreaming and can somebody wake me up? Pero hindi e, totoo ang lahat ng ito. I depth sighed at hindi siya tiningnan.

Ayaw ko siyang saktan ngunit kailangan. Di na siya dapat aasa na magkabalikan kami.

Once is enough for me.

"Sa ngayon pa lang Tita, I want to say sorry. Sorry because I don't love him anymore. Our past that you want to happened again, I can't bring it back." Prankang saad ko. I heard how she sighed.

"Okay-"

"Mom," napahinto na ulit ako nang marinig ko ang boses na iyon. His normal voice. At dahilan iyon para gulat na mapatingin si Tita sa kaniya. At ako? Pinapanood ko lang sila sa pheriperal version ko.

"Kanina ka ka pa?" Tanong ni Tita na napatindig sa mga balahibo ko.

Sana naman hindi.

"Yes,from the start." Wait,kakadasal ko pa lang e! Pero ano raw? Wahh! Hindi to puwede! At bakit naman hindi puwede?

"Alam mo na pala lahat Mom? Bakit di mo sinabi sa akin?" Tanong niya habang ako ay nanatiling di tumingin sa kanila.

"I'm sorry for not telling you son," Tita answered. Arth sighed and sat beside on her. So bale, napagitnaan namin si Tita.

"It's okay mom, I understand. But why did you include that reason kung bakit nandito siya? Yah,it sounds stupid but what if she'll leave us?" Mahinahon niyang sabi. That kind of voice is what I want to hear and use when he will talk to me.

"Paano si Ard?" Nakanguso akong tumingin sa malayo and rolled my eyes. Tss, di naman ako aalis pag walang magpapaalis.

"It's not a big deal for us right? Besides, we're over at sayo pa iyon nanggaling. And I will not leave kung di mo ako papaalisin." I said seriously then I smirked. Pasalamat siya at nandito ang mommy niya.

"Better if the both of you would talk,maiwan ko muna kayo." Umalis si Tita at nanatili kaming walang imikan. Umabot ata iyon ng limang minuto.

So, walang magsasalita at wala din akong balak manguna kay mabuting aalis nalang muna.

Tumayo na ako at akmang lalakad na nang hinawakan niya ang isang kamay ko. Gaya ng dati ay para akong kinuryente. Ilang volts ba ng kuryente meron ang kamay niya at bakit ganito kalakas ang epekto sa akin?

Nagkatitigan kami ng isang minuto at gaya ng una kong nasilayan sa kaniyang mga mata ay wala pa ring pinagbago.

"Wala ka bang sasabihin? Aalis na ako," sambit ko at umiwas sa aming titigan. Akala ko ay hahayaan niya akong umalis ngunit may sinabi siyang salita na nagpahinto sa akin. Isang salita na gusto kong marinig mula sa kaniya, noon pa. Salitang hinihiling ko na sasabihin niya sa akin. At naramdaman ko nalang na may tumulo ng luha sa aking mga mata.

Pinangarap ko ito e. I've been wishing this for how many years and it is granted today.

"Sorry,"

–
@check_korek