Tale of their Affections (Book 1- COMPLETED)

Chapter 9

Pagdating namin sa mansiyon ay nauna ng bumaba ang dalawang magkakapatid. They looks so excited nang makita agad ang mom nila para sa kuwentuhan.

"Oh, bakit ka nakasimangot diyan? Ngayon mo lang ba narealize na pangit ka?" Inis kong tiningnan ang katabi ko tsaka padabog na bumaba ng kotse. Grr, kunti nalang at sasagutan ko na ito!

"Woyy,sandali!" Sigaw niya and he hold my right hand. Ito na naman, para na naman akong kinukuryente at ang lakas ng tibok nitong puso.

"Yung kamay ko," walang emosyon kong saad. Wala e, naiinis na ako sa mga asar niya. Siguro, pikon talaga ako. Psh!

"S-sorry...ah...ano pala..." I looked at him weirdly nang nauutal siya. Tinanggal niya naman yung kamay niyang nakahawak sa aking kamay tsaka napabuntong hininga.

"Weird mo," usal ko at umalis na. I went inside while I can still heard my heart beats so fast. Ramdam ko ang pagsunod niya sa pagpasok ko ngunit bumalik na naman ang pagkayelo niya. Di na naman niya ako pinansin at isang tingin nalang ang nakuha ko sa kaniya. And in every time na magsalubong ang tingin naming dalawa ay nag-aabnormal ang puso ko. Ashtadi talaga! Parang tanga. But I can't lie na nasasaktan ako sa inasal niya kahit ganito naman siya noong una pa.

May mali kaya sa sinabi ko kahapon?

Katatapos ko lang magbasa ng pocket books nang mapasyahan kong lumabas mula sa aking silid. Pero bago yun ay tiningnan ko muna ang maliit na frame na nasa table.

"Miss ko na kayo," bulong ko. Masaya pa kami sa picture na iyon. Sabay kaming kumain sa labas kasama si Rain. Mababakas sa aming mukha ang saya pero kita ko pa din ang pagkadissapoint ni Mommy nang si Rain ang kasama namin dito. Hindi din ipagkakataka kung boto siya kay Arth kaysa kay Rain sapagkat best friend sila ng Mom ni Arth. Ganun siguro yun no?

Naramdaman ko na tumulo na pala ang aking luha kaya madali ko itong pinunasan. Hindi ko naman mapuntahan ang puntod nila dahil nandito ako sa lugar na malayo doon. Yet, I really miss my parents ni hindi ko man lang sila nayakap sa huli nilang hininga.

Nabigyan nga ng hustisya ang kanilang pagkamatay pero sa kaloob-looban ko, parang wala. Hindi ko din alam kung bakit ganito ang aking naramdaman. Aish! Ewan ko ba.

Ayaw ko na ng kadramahan kaya I went outside at pumunta sa may fence. Para akong sira sa aking ginagawa, para bang gusto kong tumakas, ganun? Pero bukas naman yung gate, tss. Wala lang talaga akong pinagkakaabalahan ngayon. Wala din ang si Ard at Ark sapagkat dinala sila ni Tito sa gala at di ko batid kung kailan sila uuwi. Minsan nga naisip ko kung ano ang malalim na dahilan kung bakit nila ako tinanggap ng napakaluwag pero wala naman akong makuhang matinong kasagutan. Basta ang alam ko lang ay may tinago sila sa akin. Kumbaga isang malaking sekreto iyon na pinakakaingtan nila.

As my eyes turned around and it gets wider when I saw Arthneil's car not so far from in this house at nakapark ito.Because curiosity can kill and I don't want to die ay kumuha ako ng plastic chair at doon tumuntong so that I can clearly watch what's going on. He's with a girl, blonde yung buhok and shorter than mine. Maganda din ang ayos ng buhok, straight not like mine na may pagkakulot pero di naman buhaghag. A girl was taller than mine, syempre! Cute yung height ko e. And most of all, she's pretty!

Pero teka, wahh! Why I'm having a comparison between me and that girl? Pashneya.

"Kiel, anong ginagawa mo? Hoy!" I heard Lee called my name. My first name sound's like a boy, I guess? But I love it. Bumaba ako at tiningan siya. Nagspy pa ako!

"Shh! Si Arth kasi," mahina kong sabi. He smiled in silly na nagpakunot sa aking noon. What's with that smile? But then, he leave for a while at sa pagbalik niya ay may dala na din itong pampatungan. Tapos ayun,para kaming sira dito na nakatingin sa malayo on where was Arth.

"Is that the girl you told me na iyan ay si Richa?" I shrugged dahil di ko naman talaga alam at di ko kilala kung sino ang babaeng iyan at wala akong balak na makipagkilala.

"I'm sure na iyan ay si Richa. Wala namang ibang babae si Sir diba?" Napatango nalang ako. Yuck! Babae talaga? Dahil wala naman akong makuha sa pagmanman sa kanila, I decided to stop my katangahan nang tinawag na naman ako ni Lee. Psh!

"Sandali lang, Kiel! Look!" Kaya dali-dali akong bumalik para tanawin iyon. And I saw them...

Kissing...

My heart beats so fast again pero iba ito na para bang, I felt the tiredness right now. Kahawig siya sa naramdaman ko nung nagbreak kami ni Arth dati. Ayaw ko na silang tingnan pa dahil parang anytime ay babagsak na ang luha ko. Ano bang nangyari sa akin? Pinababa ko nalang si Lee at napalunok ng maraming beses.

Ano ba itong naramdaman ko? Stop it, please! Di na nakakatuwa.

Hindi ko alam kung maiinis ba ako o hindi sabayan pa ng pagpasok namin sa loob nang inirapan ako ni Kirsten. Sarap batukan! At kunti nalang, tatanggalin ko na talaga yang mata niya. Joke lang. Pero parang yun na nga.

"Are you done Lee? Auntie! Bigyan mo ng makakain si Lee!" Tita utterred when we saw her dressed up at pababa na ito ng hagdanan. May lakad ata ito.

"Lhorraine, may lakad pala kami at si Arth lang ang makakauwi dito, maiwan ko muna kayo ah?" Sabi niya na tila ba inaasar ako o ako itong naasar. I smiled at nakipagbeso sa kaniya.

"Sige Tita,take care." I lastly said at tumalikod na siya.

Pero bakit sa lahat-lahat ng puwedeng makasama ko dito ay si Arth pa? At bakit ba ako affected huh?

Grr! Naiinis na ako sa sarili ko.

Napabuntong hininga na lamang ako sa aking naisip at sumunod na kina Lee sa may kusina.

–
@check_korek