Tale of their Affections (Book 1- COMPLETED)

Chapter 35

I laid on my bed as I couldn't stop on thinking deeply. How lucky am I to have this kind of family? Marami mang kalungkutan ang dumating sa buhay ko pero nandiyan sila para pawiin ito. I never regretted to have them. How can I makes them happy too? Sa paraan bang sundin lahat ng nais nila sa akin? Is that so, then I will do it.

Well, after four days staying in the hospital at talagang okay na ako ay pinapalabas na ako. I saw how Ard hugged me tight as if he really missed me so much. And five more days to go ay twenty-five na. And I hope in this coming christmas ay maging masaya ako.

I hope so.

And hindi ko pa pinapastress ang  sarili ko sa pag-iisip on what had happened yet it brokes me. Masakit kasing damdamin na maraming tumraydor sa iyo at yun pa ang pinagkatiwalaan mo. Hindi ko din maintindihan kung bakit ako kinaiinggitan. Anong bang meron sa akin? Tsk, they're crazy.

Then dahil na din matagal akong nagising ay natapos na ang pagharap ng kaso nina Tito at kasalukuyan na silang nakakulong na walang labas-labasan. I have a little bit concerned but if I will think thoroughly, mahal sa buhay ko ang nawala dahil sa kanila.

Nabalitaan ko din na napawalang-bisa ang pagkakulong ni Lee and if I am to think thoroughly too, he's a victim for an exchange though he's one and it hurts. And Kirsten currently transferred into a jail. Samantalang ang Tito at Tita ay pagkatapos ng pasko.

A question marks in my mind until now, who donated a blood for me? For I am to think that person and I want to know it pero wala man lang ni isang tao ang ibinanggit ng Crawford sa akin. Utang ko ang buhay ko sa kaniya.

"Someone donated a blood that really match yours and that makes you alive."

Iyon lamang ang sabi ni Arth sa akin pero ramdam ko sa boses niya ang sobrang seryoso that made me felt weird in that time.

Naibalik na din sa akin ang kompanya na naiwan ng magulang ko but at this time, ay hawak iyon ng Auntie kong nasa America and she promised me na kapag handa na ako nito ay ibibigay niya.

"Lhorraine," naputol ako sa pag-iisip when I heard Richa's voice. Siya ang nagpresentang samahan ako dito sa mansiyon ng Crawford habang nag family outing ito. I sat on my bed at tiningnan siya.

There's a weird feeling into my heart towards her that I couldn't explain. This feeling started when I know her.

"Ito na yung gamot mo, uminom ka muna." She said at binigay sa akin ang tablet. Ininom ko iyon tsaka siya ulit tiningnan as if she want to cry. Akala ko nga maldita ito.

"May problema ba?" I asked her. Umiling siya and she sat beside me. Inilagay niya ang ulo ko sa kaniyang balikat habang nakatingin kami sa labas.  Tirik na tirik ang araw pero malamig ang simoy ng hangin. Binuksan ko kasi ang window glass dito sa kuwarto at hindi ko ginamit ang air-conditioning.

"Richa, umiyak ka e." Saad ko at tumingin sa kaniya na madali naman niya itong pinunasan. I heard she cried at parang nagdadalamhati siya.

"Inaway ka ba ni Alas? Sasapakin ko talaga yun." I said. She laughed softly and stood.

"No, kung alam mo lang na ayaw niya akong umiyak–"

"So why are you crying?" Sa pagkasabi kong iyon ay napahikbi siya tsaka tinakpan ang kaniyang bibig. She sniffed.

"Ri–"

"I'll go outside muna,I'll be back." Paos niyang sabi. Hindi ko siya napigilan at ngumiti lamang siya sa akin. Lumabas siyang naiwan ang cellphone niya. I missed using cellphone that's why I picked it at wala naman itong password.

"Rawr," kinikilig kong sabi nang ang wallpaper niya ay si Alas at siya. Wahh! Nakakakilig! I still remember na ganito kami ni Arth noon.

I scrolled hanggang sa napunta ako sa gallery. Fresh photos with her and Ace at meron ding pictures nina Arth.