Buradayım, aylar sonra. Orada hala beni ve sokak çocuklarını bekleyen birileri var mı bilmiyorum ama biz döndük. Evet döndük ve bir daha hiç gitmeyeceğiz. Sizi çok özledim Beis sakinleri... ^
"Kalp ağrısı aklın imtihanıyla sınanırken bazı vedalar ömürlük acılara, ödenen bedeller ise kayıp hayatlara gebeydi."
3.Bölüm: ❛BİR ACI BİR ÖMÜR, BİR CAN BİN HAYAT❛
Hayat bize her zaman küçük oyunlar oynardı. Bazen biz kurardık bu oyunu bazende kendimizi başkasının kurmuş olduğu oyunun içinde bulurduk. Her şey öyle yabancı gelirdi ki; hiç bilmediğimiz kuralların eğri büğrü rollerin içinde kaybolurduk.
Hayat bazen bazı şeyleri yaşamamıza mecbur bırakırdı bizi. Kendimizi bir anda içinde bulduğumuz oyunları oynamaya mecbur kılardı.
Kendimi bir anda bir oyunun içinde bulmuştum. Hiç bilmediğim bir yerde, hiç tanımadığım insanların arasında kalakalmıștım. Bildiğim tek bir gerçek vardı, o da babamın buradaki biri tarafından burada öldürüldüğüydü. Elimdeki tek bu gerçekle ne yapabilirdim bir fikrim yoktu.
Çabalayacaktım. Daha fazla çabalayacaktım.
Aynadaki yansımama son bir kez bakıp çantamı aldıktan sonra odadan çıktım.
Bugün dershaneye başlayacağımız ilk gündü. Dershanenin yerini bilmediğimiz için Dolunay sabah erkenden Doruğu arayıp beraber gideceğimizi söylemişti bu yüzden Doruk saat 08.00'de 21.Sokak'taki durakta bizi bekleyecekti.
"Dolunay hadi bekletmeyelim çocuğu."
Ayakkabılarımı giyip ayağa kalktığımda Dolunay hala ortalarda yoktu. Merdivenlerden aşağıya indiğimde bakışlarım istemsizce Kartal'ın evine doğru kaydı.
Bizden yaşça büyük görünüyordu ve üniversiteye gidip gitmediğini merak etmiştim.
Dolunay'ın sonunda dışarı çıkmasıyla bakışlarımı Kartal'ın evinden ayırıp Dolunay'a döndüm.
