✨
Karaca KOÇOVALI
--
Yılmaz ve Ceylan hala sırıtarak bize bakarken ellerimi Azer'in omuzlarına koyup ittim.Bu yakınlık fazlaydı.Çok fazla..
Azer bir adım geri gittiğinde hızla kapı ile arasından çıktım.
"Abi biz bahçeye çıkalım abimle yengemin konuşacakları şeyler vardır."
Ceylan Yılmaz'ın kolundan çekiştirerek götürdükten sonra elimi kapının koluna atmıştım.
"Nereye?"
"Evime gidiyorum nereye olucak?"
"Ama-"
"Asla burda kalmam Kurtuluş.İstesem de kalmam.Yokluğumu fark etseler ilk gelecekleri kişi sensin.E beni burda görürlerse burada kendi isteğimle kaldığımı düşüneceklerini sanmıyorum.Akşam akşam kan çıkmasın ha?!"
"Kara-"
"Koçovalı kızı.Bana böyle seslen Kurtuluş.Belki bu sana kim olduğumu hatırlatır..Ayrıca bir daha evine girmemi istemiyorsan beni evine sokma Kurtuluş!İyi geceler!"
Tuttuğum kapı kolunu açtığımda son bir kez Azer'e bakmıştım."Aptal değilim ben Azer neler olduğunu anlayabiliyorum.Ama bana bunu yapma Azer.Ben sevilmemeye alıştım.Şimdi olmaz.Hele sen asla olmaz.!"
Kapıdan çıkıp kapıyı arkamdan kapatmadan önce son kez sesini duydum."Korkaksın Koçovalı Kızı!"
<•••>
Duygu ve Meke ile kahvenin önünde oturuyorduk.
"Salih abi nasıl?"
"Daha iyi çıkar bir kaç güne hastaneden."
"Bu arada Azer kardeşini kurtarmış.Karaca inşallah bu işte bir parmağın yoktur."
"Nasıl bir parmağım olabilir? Saçmalama istersen Duygu!"
"Ne bileyim."
"Saçma saçma konuşma o zaman Duygu.Neyse ben kaçar!"
"Nereye"
"Eve"
Oturduğumuz masadan kalkıp arkama döndüm.Eve doğru yürümeye başlarken arkamdan mırıldandığını duydum."İnşallah gerçekten bu işte bir parmağın yoktur Karaca"
Eve geldiğimde mutfakta yemek hazırlayan Saadet ablaya yardım ettim.Yemekleri hazırladıktan sonra Saadet abla İdris'i bana bırakıp hastaneye Salih amcamın yanına gitmişti.
İdris ile bahçeye çıktıktan sonra koltuklardan birine oturup onu da kucağıma oturtmuştum.
"Ee görüşmeyeli ne yapıyorsun..Nasılsın?"
İdris bana cevap vermeyip bahçeyi incelerken bende onu izliyordum.
"Ama sen çok sıkıcısın..Hadi annenle babanı basmaya gidelim."
İdris sanki dediğimi anlamış gibi gülmeye başlamıştı.Ayağı kalkıp evin içerisine girmiş önce İdris'e montunu giydirdikten sonra da kendi montumu giymiş ve evden çıkmıştım.
Hastaneye doğru kucağımda İdris ile yürürken gireceğim sokaktan gelen sesler ve gördüğüm Azer, Yılmaz ve Ceyda'nın yüzü ile onların beni görmeyeceği ama bir yandan da onları duyabileceğim bir yere geçtim.Kucağımda bana garip bakışlar atan İdrise elimle 'sus' işareti yapınca anlamış gibi sessizce kafasını göğsüme koymuş ve sesini çıkarmadan beklemeye başlamıştı.Bende Azer ile Ceyda'nın konuşmasını dinlemeye başladım.
