Chapter 10

222 12 9
                                    


Shocked. Stilled.

That was my reactions after Sean said that. I don't want to assume! Pero totoo kaya yun?

"A-ano Sean?" tanong ko nang hindi hinihiwalay ang titig sa kaniya.

Umiwas siya ng tingin at pilit na ngumiti.

Ang daming naglalaro sa utak ko ngayon. Imposibleng mahal na niya ako, pero posible ding oo.

But that fast?

Huminga siya ng malalim bago tumingin sa apoy, na ngayon ay unti-unti nang namamatay.

"I love you. That was Mom last three words before she left me."

What?!

"S-so si Mom mo pala ang m-may sabi nun?" hindi ko makapaniwalang tanong.

I thought he loves me. Shit. Ang assumera ko.

Sabi ko na nga huwag na akong mag-assume e.

He nodded, "yes, Mitchie."

"H-how about the k-kiss? Here," I pointed my forehead, "t-that was your Mom last kiss t-to you?"

Tumango siya ulit, "hinalikan niya ako sa noo at sinabing mahal ako bago siya namatay."

I felt a relief because he didn't meant his action ans words earlier, but little disappoinment too.

Sayang.

"I'm sorry,"

"Hey, Mitchie, don't say that. Wala ka naman kasalanan. Shinare ko lang sayo. Ako sana hihingi ng paumanhin dahil sa ginawa at sinabi ko sayo. Sorry."

I smiled, "no, it's okay. I understand." Tumikhim ako, "so ang nangyari ba sa Mom mo ang hinula sayo ni lola Amelia?"

Mahina siyang tumango, "she got a stage four brain cancer. That was lola Amelia predicts, but I didn't believe her. Kasi sa nakikita ko kay Mom, masigla siya at walang dinaramdaman."

I just stay silent and let him to continue.

"But one day, bigla na lang siya nagreklamo na sumasakit yung ulo niya. I panicked that time, kasi wala akong alam kung anong gagawin ko. Hanggang sa nanghina siya, at nahimatay," dagdag pa niya.

Sean's eyes are starting to shed a tears. I think he's reminiscing those memories with his mother.

"Agad namin siyang dinala sa hospital. At doon namin nalaman na may sakit pala siya."

Nakita kong nagpunas siya ng luha. I felt bad for him.

I smiled bitterly and turn my gaze to the fire. Ilang minuto na lang mamamatay na yung apoy.

"Ang hirap magkaroon ng sakit 'no?" tanong ko.

"Yes. Mas ako pa nahirapan sa sitwasyon noon ni Mom. Pero hindi nagtagal ang paghihirap niyang yun dahil pumahinga na siya," Sean put his hands on floor behind him to support his body weight.

"I entered a band not just for my self only, but also for Mom's dream. Noon pa man pinangarap na niya na magkaroon ako ng sarili kong banda."

I didn't attempt to say anything, just listening to his words.

"Sabi niya, 'Sean, anak, you're good in singing, right? Why don't you form a band? You're look cool when you're singing!'. Yan ang mga katagang inuulit-ulit niya habang nabubuhay pa siya."

He wiped his tears.

He's crying again?

"Kaya nang namatay siya, I did what she said. I formed a band when I met Jeremy and Rein, who are also a music lovers," Sean took a deep breathe.

My First Summer (Completed)Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon