Tranen springen in mijn ogen. Ik wil iets doen maar het kan niet. Ik zal sterven met een kogel door mijn kop.
Een paar meter voor me, ligt Jens. Ogen gesloten. Met een man voor zich, met een pistool op hem gericht. Ik voel me een enorme lul. Hij ligt daar dood te gaan, en ik sta hier een beetje te huilen.
Opeens besef ik, dat ik nu iets moet doen. Liever dat ik dood ga, en er alles aan gedaan hebben, dan Jens. Plannen en oplossingen razen door mijn hoofd. Maar een goede komt niet voorbij.
Ik roep Daan bij me. "Daan, we moeten iets doen. Je hebt 2 keuzes. Of je doet nu wat ik zeg, en neemt enorm veel risico, of je rot nu op en zorgt dat ik mijn ding kan doen." Daan kijkt me verschrikt aan. "Sorry. Dat klonk een beetje hard." zeg ik. Dan zegt hij: "Oke ik doe het." Pfoe, wat een opluchting. Stiekem hoopte ik vreselijk dat ik dit niet alleen hoefde te doen.
"Oke luister...."
Daan kijkt verschrikt op, als ik hem mijn plan vertel. Maar ik zie aan zijn gezicht dat hij er toch klaar voor is. Stilletjes lopen we achter de schutting langs naar Jens. Daan rent op de man af en probeert het pistool uit zijn handen te trappen.
Ik houd zijn adem in. En dan gaat het mis. De man wint, pakt het pistool en richt op Daan. Hij kijkt vreselijk bang. De man staat met zijn rug maar me toe. Snel trek ik Jens naar de schutting.
Dan twijfel ik niet, en ren op de man af. Ik geef hem een zet in zijn rug, en hij valt. Maar dan klinkt er een kanonschot... Het pistool ligt op de grond, evenals Daan en de man.
Daan blijft liggen. De man staat op, en ik pak het pistool. Ik schiet hem recht door zijn kop. Huilend ren ik naar Daan. Geen beweging. Wat moet ik doen. Wat in vredesnaam moet ik doen?"
Hey lezers, sinds het begin krijg ik steeds minder reads, dat komt denk ik doordat het wat langer duurt. Ik probeer wat meer tijd te maken om verder te schrijven!
Groetjes!
